Ο "δήθεν" ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος, εκείνος που οικειοποιείται το όνομα με επιχείρημα τον χαμηλό προϋπολογισμό και το ανθρώπινο προφίλ των ιστοριών του, ξεκίνησε ως στιλ για να καταλήξει σήμερα να αποτελεί μανιέρα. Χιλιοαντιγραμμένη και (πλέον) προβλέψιμη, θα ήταν παντελώς περιττή αν κάθε σεζόν δεν υπήρχαν μια-δυο ταινίες που να ξεχωρίζουν από το συνονθύλεμα. Πρόπερσι ήταν το Frozen River και το The Visitor, πέρσι το Wendy & Lucy, φέτος η πρωτιά πάει ασυζητητί στο Winter's Bone. Δεύτερο μεγάλου μήκους εγχείρημα για την Debra Granik, το φιλμ επωφελείται της απλής (όχι απλοϊκής) πλοκής, της εξαιρετικά σφιχτοδεμένης αφήγησης και της ψυχρής ομορφιάς της χειμωνιάτικης αμερικάνικης επαρχίας. Ωστόσο, το αδιαφιλονίκητο αστέρι της ταινίας δεν είναι άλλο από την Jennifer Lawrence, σε μια ερμηνεία στιβαρή, αντιστρόφως ανάλογη της νεαρής ηλικίας της ηθοποιού. Η απεικόνιση της βίας, ως αναπόδραστο επακόλουθο της φτώχειας, είναι στοιχειωτική μέσα στη φορτισμένη ειλικρίνειά της, έστω κι αν ο προβληματισμός δεν προχωρά σε επόμενο στάδιο (εδώ και η βασική διαφορά του προαναφερθέντος κινηματογραφικού ρεύματος μπροστά στο ευρωπιαϊκό ισοδύναμό του, βλ. Dardenne). Απαιτήσεις που συνιστούν πολυτέλεια μπροστά στην ακατέργαστη δύναμη μιας και μόνο σκηνής που σοφά η Granik φυλάσσει στα τελευταία λεπτά της ταινίας της: εκεί όπου οι δεσμοί του παρελθόντος θα κοπούν με την ωμότητα που αντιστοιχεί στις ματωμένες αμαρτίες που κληρονομήσαμε, στα δεσμά που φορτωθήκαμε πριν καν τα συνειδητοποιήσουμε.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου