Στο ήρεμο, υπόγειας έντασης, ντεμπούτο της, η Massy Tadjedin στοχεύει ξεκάθαρα στην οικειότητα του θεατή με συγκεκριμένες καταστάσεις πόνου, ενοχής κι επιλογών στο εξ ορισμού οδυνηρό πεδίο των ερωτικών σχέσεων. Ο πειρασμός, η εκδίκηση, ο φόβος, η πίστη, ο συμβιβασμός, όλα όσα καλούνται να αντιμετωπίσουν ο Michael και η Joanna στη διάρκεια μιας και μόνο νύχτας είναι γνωστά σε όλους, εξασφαλίζοντας στην ταινία μια εκ των αποδυτηρίων νίκη στο σημαντικό επίπεδο της συναισθηματικής ταύτισης. Το δυστύχημα είναι ότι η έλλειψη νεύρου που διακρίνει ουκ ολίγες φορές την «τηλεοπτική» σκηνοθεσία της Tadjedin (παρά την κατάχρηση των jump cuts) συμπληρώνεται με την ναρκισσιστική ερμηνεία των ηθοποιών (με την εξαίρεση του έτσι κι αλλιώς αταίριαστου Guillaume Canet που πάντως ξεχωρίζει) καθιστώντας τους χαρακτήρες μάλλον αντιπαθητικούς κι αφαιρώντας από το αμφίσημο τελευταίο πλάνο τη δύναμη ενός διαχρονικού σχολίου.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου