Στο λογοτεχνικό αριστούργημα του Καζούο Ισιγκούρο, ο Μαρκ Ρόμανεκ διάβασε την πλήρη αποδοχή και την ενσωμάτωση του τραγικού ήρωα στην καθημερινότητα του παρόντος. Η διεισδυτική του ανάγνωση δε σταμάτησε στον εφιάλτη του θνητού καθήκοντος και τη θλίψη μπροστά στη μαλθακή νεολαία που υποδουλώνεται στη μοίρα δίχως να ψάχνει την τύχη, παρά μόνο ελπίζοντας για την εύνοιά της, αλλά οριοθετεί χρονικά το ένστικτο της επιλογής μπροστά στο φόβο του θανάτου: Η απεραντοσύνη της διάρκειας γίνεται χρόνος πεπερασμένος, γίνεται ελπίδα, όχι μιας αιώνιας ζωής αλλά μιας ζωής ενός αιώνα. Γίνεται η βεβαιότητα του φυσικού θανάτου και η μάχη της προσωπικότητας έναντι στο χρόνο. Γίνεται έρωτας που μετριέται με το χρόνο. Γίνεται δύο ζωές και ξανά μία. Γίνεται βαθύ σημάδι στο πρόσωπο, γίνεται απελπισία στη ματιά μιας ζωής στην κατηφόρα. Και η απόπειρα του Ρόμανεκ γίνεται ιδανικό σινεμά, με τον έρωτα ως καθαρτήρια ελπίδα της τραγωδίας του ήρωα που όμως θα σωθεί δίχως τις επιλογές του, συνεπώς μια σωτηρία κάλπικη, στιγμιαία, πνιγηρή και ματαιόδοξη, που θα γδυθεί το μανδύα της και θα εμφανίσει τη βεβαιότητα του θανάτου ξανά από την αρχή. Μέχρι να έρθει η ώρα που φαντάζει ως της επιλογής, τα φορεμένα χαμόγελα μιας ζωής στην υποταγή, μιας ζωής που τόλμησε να αναρωτηθεί πώς είναι η αγάπη δίχως τη μαγικά ουτοπική ελευθερία του χρόνου, μιας ζωής που επέτρεψε στην ελπίδα να θανατωθεί από το πεπρωμένο, θα μας προετοιμάζουν για τη μεγαλειώδη εσωτερική μας διάλυση.
Πάνος Τράγος
1 σχόλιο:
Καλή ταινία αλλά με άφησε με πάααααρα πολλές απορίες, οι οποίες δεν ξέρω κι αν εξηγούνται στο βιβλίο... Είναι σαν να μου "πήρε το παγωτό μέσα από τα χέρια" χωρίς να το καταλάβω... :$
Δημοσίευση σχολίου