LONDON BOULEVARD (2010), του William Monahan

Βαδίζοντας παράλληλα με το παρεμφερές σε τίτλο αριστούργημα του Wilder ή προσπερνώντας το από την αντίθετη λωρίδα (όπως το βλέπει κανείς), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του περιζήτητου σεναριογράφου William Monahan μοιράζεται με το Sunset Boulevard κάτι βαθύτερο από βασικά σεναριακά σχήματα: ένα φαταλισμό βαμμένο με τα χρώματα του θανάτου, ένα σύμπαν όπου τα χρωστούμενα επιστρέφουν με ταχύτητα ανώτερη της ποθητής εξιλέωσης. Ντυμένο το κοστούμι ενός brit noir, σαν ένας Guy Ritchie με το πόδι σηκωμένο από το γκάζι, το φιλμ μπορεί να περηφανεύεται της στιβαρής του αφήγησης και της εξαιρετικής ερμηνείας του Colin Farrell (αργά και σταθερά ο Ιρλανδός σταρ ανεβαίνει επίπεδο). Οι δεύτεροι ρόλοι – απολαυστικοί οι David Thewlis και Ray Winstone – και το ηλεκτρισμένο σάουντρακ αποζημιώνουν για την επιδερμική αντιμετώπιση σε βασικούς άξονες της πλοκής (τα αβάσταχτα βάρη της διασημότητας και η απόσυρση από τα φώτα μιας εξαιρετικά νεαρής σταρ μοιάζουν παρατεταγμένα χωρίς ξεκάθαρο σκοπό). Κι αν οι αχρείαστα γενναίες δόσεις χιούμορ στερούν από το London Boulevard την δυνατότητα να πλησιάσει τη δύναμη ενός Carlito’s Way ή ενός The American (ως πλέον πρόσφατου παραδείγματος), η αδικία ωστόσο θα σφίξει τα στομάχια στο φινάλε υπενθυμίζοντας πως όταν η ζωή έρχεται να εισπράξει, τίποτα δε ξεχνά.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής