Η καριέρα του Stephen Frears είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Δεν υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες στις μέρες μας που όχι μόνο να εμφανίζονται τρομερά παραγωγικοί, αλλά να κινούνται ανάμεσα στα είδη με αξιοζήλευτη άνεση. Φυσικά, τα χαρακτηριστικά αυτά δικαιολογούν και κάποιες μεταπτώσεις στην αποτελεσματικότητά του. Στην περίπτωση της Tamara Drewe, η υπογραφή του Frears εγγυάται έναν ολοκληρωμένο καμβά από χαρακτήρες και μανιέρες, μια παράξενα διεγερτική ατμόσφαιρα και, εν τέλει, ένα φιλμ που δυσκολεύεσαι να μισήσεις (σίγουρα δε βοηθάει και το πανέμορφο τοπίο στο Dorset της Αγγλίας). Ωστόσο, το χιούμορ κινείται συχνά στα όρια του σαχλού, η ερωτική φάρσα που εκτυλίσσεται μπροστά στα γλαρωμένα μάτια μας δε διεκδικεί δάφνες ιδιαίτερης έμπνευσης, ενώ η στροφή στη μαύρη κωμωδία που επιφυλάσσουν τα τελευταία λεπτά αφήνει μια μουδιασμένη αίσθηση. Ας ρίξουμε την ευθύνη στο graphic novel (!!!!) που αποτέλεσε τη βάση για το φιλμ.
4 σχόλια:
Οχι, η ευθύνη ανήκει στον Φριαρς που εδώ και κάτι χρόνια γυρίζει μαλακίες.
Χαχα. Κακία για τον Stephen;; Του χρωστάμε μπόλικα ρε μαν. I know I do.
Hit
Liam
Hero
Grifters
Mairy Railly
High Fidelity
Pick Up Your Ears
Dangerous Liaisons
My beautiful Laundrette
Και μόνο μία να είχε κάνει θα ήταν θεούλης.
Αλλά γυρίζει μαλακίες εδώ και χρόνια. Δεν είναι όλοι Ίστγουντ μαν. Μερικές φορές κάποιοι το χάνουν.
Dirty Pretty Things? Μου άρεσε κι αυτό και δεν είναι τόσο δα παλιό. Θα επανέλθω στον Frears με το Cheri.
Δημοσίευση σχολίου