Η περίπτωση Eastwood (υπό τη σκηνοθετική ιδιότητα) είναι από εκείνες που δεν έχουν διασαφηνιστεί μέσα μου επαρκώς και δεν αποκλείεται μετά από κάποια χρόνια οι ταινίες του να μου μιλούν σε άλλη γλώσσα. Προς το παρόν όμως - και επειδή δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον - μπορώ να αναγνωρίσω ότι όσο περνάει καιρός, τα φιλμ του εμφανίζονται όλο και πιο ξεκάθαρα ως δηλώσεις πεποιθήσεων, απόψεων κι αισθημάτων. Στην περίπτωση του Hereafter, οφείλεις να τεντώσεις το αυτί για να ακούσεις όσα έχει να σου εκμυστηρευτεί για τη ζωή και το θάνατο ένας γερό-σοφός, εξέχων μέλος μιας πάστας ανθρώπων που πλέον έχει εκλείψει. Ωστόσο, το δυστύχημα (ή η προσωπική μου αποτυχία αν προτιμάτε) είναι ότι ενώ αναγνωρίζω κι εκτιμώ (ως και θαυμάζω) τις προθέσεις του, δεν μπόρεσα ούτε λεπτό να συνδεθώ με τα επί της οθόνης δρώμενα. Ίσως φταίει η (σε στιγμές) εξόφθαλμα σχηματική πλοκή, ορισμένες αξιοθαύμαστα κακές ερμηνείες ή ότι πολύ απλά ένα τόσο μεγαλεπήβολο θεματικά φιλμ δεν ταίριαζε εξαρχής στον Clint (πχ. δείτε τι κατάφεραν οι Malick και Weerasethakul σε παρόμοια εδάφη). Ακόμα κι έτσι, το Hereafter έχει να περηφανεύεται για την πιο σκανδαλωδώς «γευστική» κι επιτυχημένα ρομαντική σκηνή στην καριέρα του σκηνοθέτη του.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
2 σχόλια:
το ταινιακι αναξιο λογου πιο κλισε και απο τηλεταινια του παπακαλιατη, ποια η γνωμη σου για gran torino η αλλιως το karate kid των πλουσιων?
Karate kid των πλουσίων! Χαχαχα!! Λιώνω!
Θα στενοχωρήσω πολλούς, αλλά το Gran Torino εμπίπτει σε πολλά στα οποία αναφέρομαι και στο Hereafter. Αν και σίγουρα πολύ καλύτερο (είτε είσαι οπαδός είτε όχι, εκτιμάς την αποδόμηση της κινηματογραφικής περσόνας του Clint) τα απλοϊκά σεναριακά σχήματα, οι απαράδεκτες ερμηνείες και κάποια περίεργα "κοινωνικά" μηνύματα με κάνουν να γυρίζω την πλάτη σε ένα φιλμ που πάρα πολλοί λάτρεψαν.
Υ.Γ. Μόλις γύρισα με τα πόδια από τη δουλειά, διασχίζοντας όλο τον περιφερειακό. Αύριο θα μου δώσω ρεπό! :P
Δημοσίευση σχολίου