Είναι αλήθεια πως το Fair Game, βασισμένο στην πραγματική ιστορία της Valerie Plame, δεν μας αποκαλύπτει τίποτα καινούριο. Κανείς πλέον δεν εκπλήσσεται με τις ολοένα και περισσότερες αποδείξεις ότι ο πρόσφατος πόλεμος στο Ιράκ στηρίχτηκε σε πλαστά στοιχεία, ούτε με τη κατάφωρη επίθεση που δέχεται ο ατομικός ιδεαλισμός σε μια χώρα αυτάρεσκα αφοσιωμένη στο ρόλο της ιμπεριαλιστικής μηχανής. Ωστόσο, λειτουργεί ως υπενθύμιση για τη δυνατότητα του κινηματογράφου στην άλλη άκρη του Ατλαντικού να ασχολείται με καυτά ακόμα ζητήματα χωρίς φόβο ή δειλία. Ο Doug Liman αφήνει κατά μέρους τις καθαρές περιπέτειες κι αναλαμβάνει να καλύψει το κενό του Sidney Pollack, τέμνοντας με σωστή αίσθηση ρυθμού το πολιτικό του θρίλερ κι ανοίγοντας άκρως ενδιαφέροντα θέματα, όπως τη συντηρητική ιδεολογία που κρύβεται πίσω από το όνειρο της οικογενειακής ευτυχίας και της ιδιωτικής γαλήνης. Δεν βρίσκεται τίποτα το επαναστατικό στην τελική δήλωση του φιλμ, το παραμικρό που στην ουσία του δεν κολακεύει το σύστημα που φαινομενικά μάχεται. Υπάρχουν όμως οι σωστές προθέσεις και καλό είναι να μην το υποτιμούμε εδώ, σε μια χώρα που ακόμα δεν τολμά να ασχοληθεί κινηματογραφικά με την πολιτική επικαιρότητα.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου