Το Καζίνο, ο Νονός, τα Καλά Παιδιά, ακόμα και οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης, περιέγραψαν την άνοδο και την πτώση της ατομικής φιλοδοξίας εντοπίζοντας τις προβληματικές τους στην ελευθερία της επιλογής, στις ενοχές της, στο σκοτάδι της καταδίκης και του ηθικού θανάτου, πάντα στο φόντο των διδαχών του καθολικισμού. Κι αν ο καθολικισμός στο πρωτότυπο λογοτεχνικό έργο του Γκρέιαμ Γκριν υποστήριζε πρωτίστως τη σπουδή του βάρους της αιώνιας καταδίκης πάνω στις πράξεις και τις επιλογές μιας χαμένης νεολαίας αφήνοντας το στίγμα του ως γεννήτρια ηθικών διλημμάτων, το 25ετές flash forward του μικρού Τζόφι στις συγκρούσεις των Mods με τους Rockers, στα στιλέτα του Μπράιτον που παρέδιδαν στο κινηματογραφικό πάνθεον έναν ακόμη “Σημαδεμένο”, στη χλιδάτη μαφία που εξαφανιζόταν, είναι περισσότερο μια διασκευή του λογοτεχνικού πονήματος του Γκριν και λιγότερο του αριστουργήματος που γύρισε ο John Boulting το 1947. Εξ ού και η χανένη ταυτότητα προς αναζήτηση: μια ιστορία ενοχής, αμαρτίας και λύτρωσης στις γραφές ενός φιλμ νουάρ, ένα στυλιζαρισμένο θρίλερ δεμένο στους συμβατικούς κανόνες του είδους, μία μελοδραματική ηθογραφία, είδη που διαχωρισμένα άγαρμπα καταλήγουν τελικά στη νοσταλγία των χρόνων της αθωότητας που κρυβόταν πίσω από το μικροέγκλημα και το αδιέξοδό του.
Πάνος Τράγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου