Πάνω στο χρονικό διάνα πριν την εκτίμηση της οικονομικής κρίσης, μόνο το υπόγειο χιούμορ που τρυπάει στην καρδιά της δυτικής αντίληψης περί κατήφορου θα μπορούσε να γλιτώσει από το σιχτίρισμα: η εκ των έσω ανατροπή του κρυφού φόβου της μπουρζουαζίας (άφαντη η σκέψη να πουληθεί η πανάκριβη Πόρσε όσο οι εκπεσώντες γιάπηδες μεμψιμοιρούν) υποσκάπτει το άτομο του 21ου αιώνα που χάνει την ταυτότητα, τη σημασία, την αξία και την ύπαρξή του τελικά, όταν αναγκάζεται σε αλλαγή του κοινωνικού στάτους. Προϊόντα (και όχι παιδιά) του καπιταλισμού απ’ευθείας, οι ήρωες περιφέρονται σαν μαριονέτες επαναλαμβάνοντας την πικρία ενός συστήματος που τους ξέβρασε απότομα. Καυστικό και προσεκτικά δηκτικό, το The Company Men μοιράζει τις ευθύνες, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στους θεατές του, απ’ευθείας στον καθένα ξεχωριστά. Η γιγάντωση του συστήματος, δυστυχώς, προϋπέθεσε την εξευτελιστική σμίκρυνση του ανθρώπου.
Πάνος Τράγος
1 σχόλιο:
Well said, και ίσως αυτή η "οικονομική" προσγείωση των σύγχρονων αριστοκρατών να είναι μία λύση, ωστόσο η feel good διάθεση των τελευταίων λεπτών και η αδυναμία μου να συμπονέσω έναν καλομαθημένο γιάπη των 160.000 δολλαρίων ετησίως, με κάνουν να γυρίζω την πλάτη μου σε μία έτσι κι αλλιώς μέτρια ταινία.
Δημοσίευση σχολίου