Μπορείς να σταθείς στο διάσημο επίθετό της. Στην, όχι πάντα πετυχημένη, προσπάθειά της να μιμηθεί τον μεγάλο Αντονιόνι και να καταγράψει την ποίηση της μοντέρνας ανίας. Στη σταθερή επανάληψη των ίδιων θεματικών και στιλιστικών μοτίβων από ταινία σε ταινία. Κι έτσι θα χάσεις ένα θησαυρό. Τον πολύτιμο ψίθυρο οικειότητας που μοιράζονται ο Johnny και η εντεκάχρονη κόρη του Cleo και σε προσκαλούν να συμμετέχεις. Δυστυχώς, τα λόγια που μουρμούρισε ο Bill στο αφτί της Scarlett, μακριά από τα αφτιά μας, θα κερδίζουν για πάντα την προσοχή των πολλών. Ενώ το μικρό διαμάντι που λέγεται Somewhere μοιάζει καταδικασμένο να μείνει στην αφάνεια, χαμένο στη μετάφραση, να περαστεί και να ξεχαστεί. Εκτός από εκείνους που είχαν τις αισθήσεις τους ανοιχτές σαν το αντάμωσαν. Πείτε ό,τι θέλετε για την Coppola και μάλλον θα συμφωνήσω μαζί σας. Αφήστε έξω όμως αυτό το φιλμ. Για όσους δάκρυσαν μαζί του είναι ένα «ευαίσθητο» προσωπικό δεδομένο.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
6 σχόλια:
Σε ζηλεύω που ένιωσες έτσι με το "Somewhere"!
Ήταν τελείως αναπάντεχο. Έχουμε υποτιμήσει πολύ φαίνεται τη σημασία του συγχρονισμού ανάμεσα σε μια ταινία και το θεατή της.
Μαζί σου, φίλε. http://akiskapranos.blogspot.com/2010/11/somewhere-2010.html
Μπορεί και να μείναμε μόνοι εδώ, Άκη. Πειράζει; Το σχόλιο του φίλου Moody δείχνει ότι εμείς κερδίσαμε.
Όχι μόνοι, όχι μόνοι..
Να : http://cine-theasi.blogspot.com/2010/11/somewhere.html
Και υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω.. Το ξέρω..
Καληνύχτα παίδες.. :)
Ευχαριστώ μαν! Από κάθε άποψη. Και για το κείμενο...
Δημοσίευση σχολίου