Μία παλιομοδίτικη απάντηση: η πιο βαθιά συγκινητική, πιο φορμαλιστικά περιπετειώδης ταινία της δεκαετίας ήταν το Through the Olive Trees του Kiarostami. Με το χειροπιαστό του ρεαλισμό, την μελετημένη του ιδέα, το χιούμορ, την εκπληκτική χρήση των μακράς διάρκειας λήψεων, του βάθους, των κοντινών και των γενικών κάδρων, και με τις ερμηνείες που σε ένα πετάρισμα στα βλέφαρα κουβαλούν τα πάντα, αποδεικνύει ότι η δύναμη του σινεμά στα καλύτερά του (δηλαδή Ozu, Mizoguchi, Eisenstein, Sjöström, Feuillade, Dreyer, Hou, Renoir, Bresson, Ford, Lang, Tati) είναι αμείωτη.
Με βάση αυτά, Πρόσωπο της Δεκαετίας δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Abbas Kiarostami που μοιάζει, παρέα με τους Ιρανούς συναδέλφους του και τους καλύτερους Ασιάτες σκηνοθέτες, να επανεφευρίσκει την ιστορία του σινεμά, από τα πρωτόλεια ταμπλό και μέσω του νεοραλισμού στον αναστοχασμό, χωρίς κάποια μεταμοντέρνα κακή πίστη - αντιθέτως, μία αυθόρμητη αίσθηση ανθρώπινης ακεραιότητας.
Top Ten των 90's (χωρίς αξιολογική σειρά):
Through the Olive Trees (1994, Abbas Kiarostami)
A Brighter Summer Day (1991, Edward Yang)
Chungking Express (1994, Wong Kar Wai)
The Blade (1995, Hark Tsui)
The Thin Red Line (1998, Terrence Malick)
Heat (1995, Michael Mann)
Simple Men (1992, Hal Hartley)
An Angel at my Table (1990, Jane Campion)
A Scene at the Sea (1991, Takeshi Kitano)
The Suspended Step of the Stork (1991, Theo Angelopoulos)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου