Όσκαρ Αντρικής Ερμηνείας στα 90’s

1991
Ά ρόλος – Jeremy Irons (Reversal of Fortune)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Χρονιά των Ευρωπαίων, αλλά περισσότερο από τον Irons το άξιζαν ο συνταρακτικός Richard Harris (The Field) και ο αφοπλιστικά συγκινητικός Gérard Depardieu (Cyrano de Bergerac).
Πώς βρέθηκες εδώ; Όλοι πανάξια, αν και ο De Niro θα έπρεπε να προταθεί για το Goodfellas και όχι για το Awakenings.

Β’ ρόλος – Joe Pesci (Goodfellas)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο πραγματικός νικητής.
Πώς βρέθηκες εδώ; Θυμάται κανείς το Longtime Companion και τον Bruce Davison; Όχι ε;


1992
Α’ ρόλος – Anthony Hopkins (The Silence of the Lambs)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ερώτημα διαδικαστικό: μπορεί να θεωρηθεί Α’ ρόλος η - ούτε καν εικοσάλεπτη - εμφάνιση του Hopkins ως Hannibal Lecter; Αν η απάντηση είναι αρνητική, το Όσκαρ πηγαίνει στον εκρηκτικό De Niro του Cape Fear.
Πώς βρέθηκες εδώ; Φοβερές ερμηνείες από όλη την πεντάδα.

Β’ ρόλος – Jack Pallance (City Slickers)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Οποιοσδήποτε άλλος. Ίσως λίγο παραπάνω ο Ben Kingsley (Bugsy) ή ο Michael Lerner (Barton Fink).
Πώς βρέθηκες εδώ; Ο Pallance έφτασε στα Όσκαρ και κέρδισε κιόλας περισσότερο επειδή έπρεπε να είχε συμβεί χρόνια πριν.


1993
Ά ρόλος – Al Pacino (Scent of a Woman)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Έτσι που το έφτασαν, έπρεπε να το πάρει ο Pacino. Αλλά αν τα Όσκαρ δε λειτουργούσαν αναδρομικά ή αν είχαν ήδη βραβεύσει τον Al για μία από τις δεκάδες καλύτερες ερμηνείες του στο παρελθόν, τότε ας πούμε ότι ο Clint Eastwood (Unforgiven) και ο Denzel Washington (Malcolm X) έδωσαν τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας τους.
Πώς βρέθηκες εδώ; Για άλλη μια χρονιά ήταν όλοι εξαιρετικοί.

Β’ ρόλος – Gene Hackman (Unforgiven)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο Hackman σε ένα φιλμ με πολλά έξοχα παραδείγματα supporting acting.
Πώς βρέθηκες εδώ; Αφού είχε στημένη νίκη στην κατηγορία των leading, ο Pacino θα μπορούσε να δώσει χώρο σε κάποιον από τους άλλους, εξίσου καλούς συμπρωταγωνιστές του στο Glengarry Glen Ross.


1994
Α’ ρόλος – Tom Hanks (Philadelphia)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Με πιστόλι στο κρόταφο υποκύπτεις τελικά στον Anthony Hopkins (The Remains of the Day) απέναντι στο tour de force του Daniel Day Lewis (In the Name of the Father) και το Liam Neeson (Schindler’s List).
Πώς βρέθηκες εδώ; Πολύ καλός ο Hanks αλλά ο ρόλος ρέπει έντονα προς τον εκβιασμό. Τίποτα σπουδαίο και από τον Fishburne στο Tina.

Β’ ρόλος – Tommy Lee Jones (The Fugitive)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο δαιμονικός Ralph Fiennes (Schindler’s List).
Πώς βρέθηκες εδώ; Καταπληκτικός ο DiCaprio (What’s Eating Gilbert Grape?) και η Ακαδημία αναγνωρίζει για πρώτη φορά το μεγάλο ταλέντο του κι ας ήταν μόλις δεκαεννέα ετών. Έκπληξη, αλλά ευχάριστη.


1995
Α’ ρόλος – Tom Hanks (Forrest Gump)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο Hanks έκανε το repeat και το άξιζε μάλλον.
Πώς βρέθηκες εδώ; Paul Newman (Nobody’s Fool) και Nigel Hawthorne (The Madness of King George) μάλλον έφτασαν στην τελική πεντάδα ως αναγνώριση της συνολικής τους δουλειάς.

Β’ ρόλος – Martin Landau (Ed Wood)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Μεγάλη καταξίωση για τον Landau που ενσάρκωσε συγκινητικά τον Bela Lugosi. Δίκαια κέρδισε ακόμα και το σαρωτικό Samuel L. Jackson (Pulp Fiction).
Πώς βρέθηκες εδώ; Ο Gary Sinise (Forrest Gump) ήταν πολύ καλός, αλλά όχι δα αξιομνημόνευτος.


1996
Α’ ρόλος – Nicolas Cage (Leaving Las Vegas)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο Cage ήταν συγκλονιστικός.
Πώς βρέθηκες εδώ; Ο Richard Dreyfuss (Mr. Holland’s Opus) ήταν καλός αλλά άφησε απ’ έξω σπουδαίες ερμηνείες εκείνη τη χρονιά.

Β’ ρόλος – Kevin Spacey (The Usual Suspects)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο Spacey έδωσε τα ρέστα του. Καλύτερος κι από το κεφάτο Brad Pitt (Twelve Monkeys).
Πώς βρέθηκες εδώ; Ο James Cromwell (Babe) έφτιαξε φάρμα για το γουρουνάκι και η Ακαδημία του το αναγνώρισε.



1997
Α’ ρόλος – Geoffrey Rush (Shine)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Φοβερός ο Rush αλλά προτιμούμε τον πάντα εγκρατή στις εκρήξεις του Ralph Fiennes (The English Patient) ή τον Billy Bob Thornton (Sling Blade) σε ένα έργο ζωής.
Πώς βρέθηκες εδώ; Tom Cruise (Jerry Maguire). Έκανε μια χαρά τη δουλειά του, αλλά υπερβολή η οσκαρική υποψηφιότητα.

Β’ ρόλος – Cuba Gooding Jr. (Jerry Maguire)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: William H. Macy (Fargo) κι Edward Norton (Primal Fear) ήταν σαφέστατα καλύτεροι από τον νικητή. Κρίμα για τον Macy.
Πώς βρέθηκες εδώ; Καλός ο Cuba, καλός και ο James Woods (Ghosts of Mississippi), αλλά όχι και από τους καλύτερους της χρονιάς.


1998
Α’ ρόλος – Jack Nicholson (As Good As It Gets)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Τρίτη βράβευση για τον Jack και οι υπόλοιποι δεν αντιμιλούν.
Πώς βρέθηκες εδώ; Ο …μελισσοκόμος Peter Fonda (Ulee’s Gold). Τίποτα σπουδαίο.

Β’ ρόλος – Robin Williams (Good Will Hunting)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Αναδρομική αναγνώριση για τον Robin Williams, αλλά αυτό έπρεπε να μετρήσει και για την πιο υπόγεια συγκινητική ερμηνεία του Robert Forster (Jackie Brown).
Πώς βρέθηκες εδώ; Θαμπώθηκε κανείς από τον Greg Kinnear (As Good As It Gets).


1999
Α’ ρόλος – Roberto Benigni (La Vita e Bella)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Χωρίς τον Benigni δε θα είχαμε δει κωλοτούμπες μέσα στο Kodak Theatre. Αλλά Nick Nolte (Affliction) και Edward Norton (American History X) έδωσαν δυο από τις καλύτερες ερμηνείες της δεκαετίας.
Πώς βρέθηκες εδώ; Όλοι πολύ καλοί. Φτάνει πια όμως με τον Tom Hanks (Saving Private Ryan).

B’ ρόλος – James Coburn (Affliction)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο νικητής.
Πώς βρέθηκες εδώ; Ο προσφάτως βραβευμένος Geoffrey Rush (Shakespeare in Love) ξεχώριζε σε μια πραγματικά μέτρια ταινία.


2000
A’ ρόλος - Kevin Spacey (American Beauty)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Σε μια χρονιά πολύ δυνατών υποψηφιοτήτων, ο Richard Farnsworth (The Straight Story) μας κάνει να βουρκώνουμε με το less is more παίξιμό του. Και άξιζε το βραβείο.
Πώς βρέθηκες εδώ; Χρονιά αξιοκρατίας στη leading κατηγορία.

Β’ ρόλος – Michael Caine (The Cider House Rules)
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο Tom Cruise (Magnolia) διαλύει μια και καλή τις αμφιβολίες για το πόσο καλός ηθοποιός (μπορεί να) είναι. Ο Caine το είχε ξανακερδίσει δεκατρία χρόνια πριν για μια πολύ καλύτερη ερμηνεία.
Πώς βρέθηκες εδώ; Ο κόσμος όλος παραμιλούσε με το The Sixth Sense και ο μικρούλης Haley Joel Osmont το καρπώθηκε.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής