Βάλτε στο σεναριακό μείγμα λίγο από Leon και Nikita (άλλωστε ο Luc Besson εμφανίζεται εδώ ως συν-σεναριογράφος και συμπαραγωγός) και, φυσικά, κάτι από Kill Bill. Ακούγεται ενδιαφέρον, σωστά; Τοποθετήστε τώρα στη σκηνοθετική καρέκλα τον Olivier Megaton του Transporter 3 και φανταστείτε ότι ο μεγάλος του καημός ήταν να αποτίσει φόρο τιμής στο σινεμά του Tony Scott. Αφαιρέστε κάθε σινεφιλική διάθεση ή μοντερνιστική ανησυχία, την οποιαδήποτε χαρακτηρολογική θέρμη, ξεχάστε ακόμα και το φθηνό, φθαρμένο σκοτάδι ενός αυθεντικού b-movie. Αυτή θα ήταν, αν μη τι άλλο, μια ταιριαστή περιγραφή για την Colombiana.
Η αισθητική είναι φόρος τιμής στο MTV, τα βιντεοκλίπ και το υπερκινητικό μοντάζ που, μην έχοντας άλλο τρόπο να κρατήσει το ενδιαφέρον, καταφεύγει στη γρήγορη εναλλαγή πλάνων. Η διάρκεια των τελευταίων συχνά είναι κάτω από δευτερόλεπτο (ο πονοκέφαλος είναι αναπόφευκτος…), αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι αν άξιζαν παραπάνω. Το μοτίβο της εκδίκησης εξορισμού δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, στρέφει δε αναπόφευκτα το ενδιαφέρον στη φορμαλιστική του προσέγγιση – χαρακτηριστικό παράδειγμα επιτυχίας οι θεματικά παρεμφερείς απόπειρες από το σύγχρονο ασιατικό σινεμά. Ο Megaton, όμως, αποτυγχάνει από κάθε άποψη και το δυστύχημα είναι ότι παίρνει τον εαυτό του και την ιστορία του στα σοβαρά.
Αν στις προθέσεις του ήταν να φτιάξει ένα σύγχρονο blaxploitation (τρέμε Pam Grier), τότε καταστρέφεται από τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του. Το να βλέπεις τη Zoe Saldana (Avatar, Star Trek) να κυκλοφορεί με τα απολύτως απαραίτητα ενδύματα και να δολοφονεί με την ακρίβεια επαγγελματία εκτελεστή, ενδεχομένως να φαντάζει υπεραρκετό από μόνο του για το target group του φιλμ. Αυτό σε καμία περίπτωση, όμως, δεν απαλλάσσει τους δημιουργούς του που ξεδιάντροπα υποτιμούν τον κινηματογραφικό θεατή (εν μέρει προϊόν δικό τους άλλωστε), συντηρώντας έτσι τη μαζική παραγωγή multiplex ανοσιουργημάτων.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου