“Στη ζωή αυτή είσαι ηγέτης ή σκλάβος”. Ζωή στα άκρα. Φυσιολογικό να συγχυστεί η αντίληψη ενός υπερλομπίστα στην πιο ανήθικη αυτοκρατορία της Δύσης, αυτήν που προέδρευε ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. Τα άκρα που στραβώνουν τα υπεροπτικά του μάτια ώστε να αντιλαμβάνεται τη μετριότητα ως κανόνα. Στα σχολεία, στα όνειρα, στην οικογένεια, όπως ο ίδιος προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ενώπιον του (alter;) ego του που ετοιμάζεται να φτύσει στον καθρέφτη, αφού έχει καθαρίσει την αναπνοή του και βουρτσίσει τα δόντια του.
Αν δεν ξέρετε τι είναι λομπίστας, μη σκάτε, έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι ίδιοι πελάτες θα ακριβοπληρώνουν τις υπηρεσίες της πραγματικής εξουσίας για να βγάζουν δισεκατομμύρια που ποτέ δεν είναι αρκετά (γλιτώνοντας από την παρανομία της αμεσότητας με πολιτικά πρόσωπα). Σκληρές μπίζνες δηλαδή που πατάνε σε πτώματα και πληρώνουν αμαρτίες σε πολυτελείς σουίτες φυλακών, μία μέσα-δύο έξω επί 3μιση συναπτά έτη. Ή και καριέρα με πλούσιο βιογραφικό εκτός συνόρων. Ποιος μίλησε για Siemens;
Μια τέτοια ιστορία μπορεί να γίνει αρχιδάτο ντοκιμαντέρ, σκληρό πολιτικό δράμα ή φλου σάτιρα. Κι επειδή ντοκιμαντέρ έγινε και μάλιστα έκανε χαλασμό το 2010, όσο ο Σπέισι ετοιμαζόταν να οργιάσει σε άλλη μια αβανταδόρικη ερμηνεία (με το ελαφρυντικό μιας καλής επιλογής), αλλά και ο κύριος Χικενλούπερ (αν και κάπου έχω ακούσει πως είναι ασέβεια να αποκαλούμε “κύριο” κάποιον που έχει φύγει από τη ζωή) δεν είναι Σκορσέζε για να μπορεί να αποτυπώσει τις δαιδαλώδεις σχέσεις του υποκόσμου του χαρτογιακά, αυτό που μένει για την αληθινή ιστορία του Εβραίου ρεπουμπλικάνου λομπίστα είναι μια φρενήρης κωμωδία, δώρο για την αποφυλάκισή του που συνέπεσε με την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες.
Μια ταινία δηλαδή που, ενώ πετυχαίνει στα ρυθμικά της αστεία να διασκεδάσει με ένα (μεγάλο) μάτσο αντιπαθητικών χαρακτήρων που χαντακώνονται διαδοχικά μέχρι τη μεγάλη κι απολαυστικά συθέμελη πτώση (και φυσικά μετατρέπονται σε καρικατούρες της κουτοπονηριάς και της βλαχοχλίδας), καταφέρνει να αστοχήσει στο μεγάλο στόχο που θα έπρεπε να έχει, έστω και στο φόντο μιας επίθεσης στο καπιταλιστικό σύστημα, κρατώντας για το φινάλε το μεγάλο, πανανθρώπινο και απείρως πιο σημαντικό μήνυμα: το -ξέρετε τι- κύριοι, σέρνει καράβι, σέρνει στόλο, σέρνει αυτοκρατορίες αχόρταγες και αδηφάγες που πέφτουν σαν κάστρο στην άμμο μπροστά στο θιγμένο γυναικείο εγωισμό.
Πάνος Τράγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου