Μια σειρά δολοφονιών ταράζει το νοτιοανατολικό Λονδίνο πίσω από τα ταμπλόιντ. Τα θύματα, πάντοτε αστυνομικοί, αυξάνονται συνεχώς. Ένας αδιάφθορος και επίμονος μπάτσος παλιάς κοπής και απαρχαιωμένων μεθόδων αναλαμβάνει να ανακαλύψει την ταυτότητα του κατά συρροή δολοφόνου. Παρότι εκ διαμέτρου αντίθετων μεθόδων με τον προϊστάμενό του, που δρα σύμφωνα με τους κανόνες, οι δυο αστυνομικοί θα πρέπει να συνεργαστούν για την εξιχνίαση των εγκλημάτων.
Το χαρμάνι της πιο όμορφης κινηματογραφικής έκπληξης των τελευταίων ημερών (αφού το διαμάντι που κρύβεται πίσω από τον τίτλο “The Veteran” δε θα κυκλοφορήσει τελικά αυτήν την εβδομάδα στις αίθουσες) δεν ψάχνει ανάμεσα σε καθαρόαιμους οπαδούς το κοινό του. Και, πιστέψτε μας, θα μπορούσε. Οπαδοί του Τζέισον Στέιδαμ υπάρχουν πολλοί, το ίδιο και των γαλλικών flic movies της δεκαετίας του 70, της αμερικανικής αστυνομικής περιπέτειας, του βρετανικού ρεαλισμού, των buddy movies, και όλοι θα βρουν κάτι να λατρέψουν. Ωστόσο το Blitz είναι εξαιρετικά σοβαρό: Γραμμένο πάνω σε κανόνες έτοιμους για να καταπατήσει ο πολύς Τζέισον Στέιδαμ, το αγγλικό φιλμ ενός Βρετανού βιντεοκλιπά που ζει στο Λος Άντζελες είναι γυρισμένο με αξιοθαύμαστη υπομονή, περιστρέφοντας τη μέθοδο και την ίντριγκα αντί της αμφιβολίας και του μυστηρίου, γύρω από μία τριάδα χαρακτήρων μελετημένων στην εντέλεια, σε ιδανικό μάλιστα κάστινγκ: ο Άγγλος νταής που όμως έχει τη σπίθα της ερμηνευτικής ποιότητας ενός Ίστγουντ από τα παλιά, ο Ιρλανδός μπαλαντέρ Πάντι Κόνσινταϊν που απογειώνει ακόμα και ένα μέτριο ρόλο, ο μεθοδικός -επίσης Ιρλανδός- ηθοποιός που παραδίδει έναν εφιαλτικό ψυχασθενή δολοφόνο πίσω από ένα νεανικό σώμα και μια χαλασμένη μόστρα.
Κι αν η επίκληση στο χιούμορ είναι ένα πολύ καλό όπλο για να καυτηριάσει κανείς τις μεθόδους, τις ταξικές διαφορές, την υπερβολή του Τύπου, άλλο τόσο είναι και μια μετρημένη αστυνομική περιπέτεια που άλλοτε σιγοβράζει κι άλλοτε εκρήγνυται, όπως ακριβώς και το αγρίμι της πόλης που κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Γιατί, μπορεί να υπάρχει η συνταγή για ένα φιλμ που είναι γραμμένο πάνω στις νόρμες του παρελθόντος για το είδος, εύκολα όμως κάποιο λάθος στη δοσολογία μπορεί να χαλάσει το μείγμα. Κι όμως εδώ, ακόμη και τα κλισέ που ανακατεύονται με τη δράση και την αστυνομική μεθοδολογία, λειτουργούν σε μία ευχάριστη κινηματογραφική απόπειρα αναγέννησης ενός κράματος “Serpico” και “Jimmy -Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία- Doyle”, που θα ανταμείψει με το παραπάνω.
Πάνος Τράγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου