Η αισθητική του Danny Boyle είναι πολύ μακριά από τις δικές μου προτιμήσεις κι αδυναμίες, για κάποιο λόγο όμως - πιθανότατα λόγω της ίδιας της ιστορίας - πίστεψα πως στις 127 Ώρες θα συναντούσα κάτι διαφορετικό. Στους τίτλους αρχής, οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν: οι επιτηδευμένες γωνίες λήψης, το μοντάζ - φόρος τιμής στο MTV, η δήθεν υπερσκηνοθεσία, ήταν όλα εκεί. Δυστυχώς, τίποτα δεν άλλαξε στην πορεία και ο Boyle παρέμεινε μέχρι τέλους ο "ενοχλητικός" της ταινίας. Που κατά τ'άλλα έχει να επιδείξει μια αξιοθαύμαστη ιστορία επιβίωσης, έναν εκπληκτικό James Franco στον πρωταγωνιστικό ρόλο και το αχανές, ξηρό περιβάλλον της Utah να στέκει ως ο πιο σκληρός τιμωρός της ύβρεως. Σκέφτομαι πως ένας πιο προβληματισμένος σκηνοθέτης θα έχτιζε ένα κλειστοφοβικό υπαρξιακό δράμα, μια περισυλλογή πάνω στην ανθρώπινη μοναξιά, μια σύγχρονη μεταφορά της θεϊκής τιμωρίας για την υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων, όπως τη δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς. Κι αναρωτιέμαι πώς κάποιοι έχουν πειστεί από την τελείως επιδερμική σκέψη του Boyle και τι σκεφτόταν εκείνος όταν αποφάσιζε να σκηνοθετήσει την αληθινή ιστορία του Aron Ralston σαν το sequel του Slumdog Millionaire. Ακόμα κι έτσι, όμως, πρόκειται μάλλον για την καλύτερη ταινία του - για λόγους που δεν ευθύνεται αυτός.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
4 σχόλια:
Από τις πιο αντιπαθητικές ταινίες της σεζόν!
Χαχα, κι άλλος αντι-Boyle. Κρίμα πάντως γιατί η ιστορία είχε πολλά να δώσει και ο Franco άξιζε εδώ καλύτερο σκηνοθέτη.
γουσταρω να διαφωνω μαζι σου για αυτο θλιβομαι που θα συμφωνησω οτι η ταινια ειναι σαν video clip του MAD...ουτε καν του MTV...o boyle μετα απο αυτο ειναι ο πλεον καταλληλος να σκηνοθετησει τη νεα δουλεια του Νινο...
Σκέψου πόσο ωραία θα είχε κινηματογραφήσει την τελευταία φάση με το γλίστρημα του Γιαννάκη και την τάπα του Βράνκοβιτς ο Boyle. Εξάστερε...
Δημοσίευση σχολίου