Το προτελευταίο φιλμ του υπερπαραγωγικού Jan Hrebejk είναι ένα πολύ καλό μάθημα για το πώς ένα δυνατό σενάριο, πολιτικής σκέψης και υπαρξιακών διλημμάτων, μπορεί να μετατραπεί σε μια υποτονική και, δυστυχώς, βαρετή ταινία. Ελάχιστα πράγματα μπορεί να είναι πιο προκλητικά κι ενδιαφέροντα στο σινεμά (και σε κάθε τέχνη) από την κατάδειξη του τρόπου και των μεθόδων με τον οποίο η Ιστορία συγκρούεται και, συχνότερα, σαρώνει την προσωπική μας ιστορία. Με παντελή όμως έλλειψη αφηγηματικού ρυθμού και μια εξόφθαλμη αβεβαιότητα για το χειρισμό του υλικού του, ο Hrebejk σφηνώνει μία οικογενειακή σαπουνόπερα σε ένα πολιτικό φιλμ έρευνας και αποτυγχάνει θριαμβευτικά.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
3 σχόλια:
Εμένα μου άρεσε.
http://akiskapranos.blogspot.com/2011/01/kawasaki-rose.html
Σε διάβασα. Όλα ωραία και καλά, συμφωνώ μάλιστα μαζί σου, αλλά αυτά τα βρήκα σε επίπεδο προθέσεων. Όπου είδες βελούδο, εγώ είδα βαρεμάρα. :P
Εγώ κάπου ανάμεσα.
http://just-moody.blogspot.com/2011/02/kawasakiho-ruze.html
Δημοσίευση σχολίου