Bleu [Liberté?]: Απώλεια, παραίτηση και θάνατος -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο κόσμος γύρω γίνεται εχθρός, η αγάπη πόνος και προδοσία, η ανάμνηση πληγή ανοιχτή και η ζωή άχθος ασήκωτο. Πως απελευθερώνεσαι από τη σκιά μιας ζωής που είναι μόνο βάρος; Η Julie επιλέγει να κλειστεί ερμητικά, να απαρνηθεί τα πάντα, ανθρώπους και συναισθήματα, για να νιώσει ελεύθερη από τη δέσμευση που κατέληξε να είναι η σχέση με τους άλλους. Όμως ο άνθρωπος είναι μισός χωρίς τον άλλον. Σαν την ανολοκλήρωτη συμφωνία του Patrice που μιλά για την αγάπη και την ένωση, μα μένει μετέωρη, μ' ένα σπαρακτικό μοτίβο να επαναλαμβάνεται ικετευτικά και να αποζητά επίμονα το τελευταίο του μέρος. Που θα έρθει, ανέλπιστα, όταν η Julie θα βρει το σωστό δρόμο για την πραγματική απελευθέρωση. Μια ταινία για την
ελευθερία; Περισσότερο, μια ταινία για την αγάπη.
Blanc [Égalité?]: Μια σχέση άνιση. Ο Karol αγαπά, έχει ανάγκη, λατρεύει. Η Dominique δεν αντέχει άλλο. Τον σπρώχνει μακριά, τον διώχνει, δεν έχει άλλα αποθέματα αγάπης. Ο Karol μόνος, ξένος στη σχέση του, ξένος στη χώρα που τον
φιλοξενεί, κάνει μαθήματα μήπως μάθει τη γλώσσα, μήπως μάθει να αγαπά με άλλο τρόπο. Μόνος με μια βαλίτσα στην χιονισμένη πατρίδα του, κι εκείνη στην άλλη άκρη του ακουστικού να τον πληγώνει. Ποιός είπε ότι όλοι στην αγάπη είναι ίσοι; O Karol το ελπίζει, το πιστεύει, και δε θα το βάλει κάτω μέχρι να πληρωθεί με το νόμισμα που πιστεύει πως του αξίζει. Μια ταινία για την ισότητα; Περισσότερο, μια ταινία για την ελπίδα.
Rouge [Fraternité?]: Μπορεί το γλυκό φως της ευαίσθητης Valentine να ζεστάνει το ψυχρό σκοτάδι του κυνικού γέρου Δικαστή; Συνειδητά αποσυρμένος από μια ζωή που τον πλήγωσε, ζει λανθάνων, χωρίς να ζει, κρυφακούγοντας και επικρίνοντας
τις ζωές των άλλων. Συμπτώσεις απανωτές σαν προδιαγεγραμμένα παιχνίδια της μοίρας, θα ανοίξουν μια χαραμάδα στην πόρτα του δικαστή και η Valentine θα προχωρήσει διακριτικά, μα επίμονα μέσα στην καρδιά του. Και ο νεαρός φέρελπις Auguste, η τύχη τί επιφυλάσσει γι'αυτόν; Το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο, και καθρεφτίζεται στα μάτια του γέρου δικαστή, ή η διαδρομή μπορεί να αλλάξει; Κι όμως μπορεί, μόνο όμως αν πιστέψει πως μπορεί να ακολουθήσει το σωστό μονοπάτι, ακόμα ίσως και αντίθετα από τα σχέδια της μοίρας. Μια ταινία για την αδερφοσύνη; Περισσότερο, μια ταινία για την πίστη.
"Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη".
Μαριάννα Ράντου
2 σχόλια:
Τα τρια χρωματα ειναι τα χρωματα της γαλλικης σημαιας, που εκπροσωπουν τις αρχες της ελευθεριας, της ισοτητας και της αδελφοσυνης.
Και η "τριλογια των χρωματων" αυτου του σπουδαιου Πολωνου κινηματογραφιστη απαρτιζεται απο τρεις ποιητικες ταινιες, πολυ υψηλης αισθητικης, με υπεροχες μουσικες συνθεσεις απο τον Πραϊσνερ, δυνατες ερμηνειες και εντονα συναισθηματα.
Τρεις ταινιες για την αγαπη.
Τρεις ταινιες για την ζωη!
Υσ.: Προσωπικα ξεχωρισα τη μπλε και την κοκκινη, νομιζω πως ειναι ενα "κλικ" πανω απο τη λευκη σε καθε επιπεδο.
Καλη Ανασταση και καλο Πασχα ευχομαι!
Ο επίλογος μίας καριέρας που έληξε πολύ άδοξα ήταν λογικό να μείνει χαραγμένος στην κινηματογραφική ιστορία ως το πιο διάσημο έργο του Kieslowski. Μπορεί κατά τη γνώμη μου η Βερόνικα και το έργο του στα 80's να είναι σαφώς ανώτερο, αλλά αυτό δεν μπορεί να μειώσει σε καμία περίπτωση το εκπληκτικό επίτευγμα τριών ταινιών θεωρητικά αυτόνομων, αλλά τελικά άρρηκτα συνδεδεμένων μεταξύ τους.
Μέχρι το πανηγυρικό και φιλοευρωπαϊκό (βλ. ΕΕ) φινάλε, η Μπλε ταινία είναι ασύλληπτο αριστούργημα, μία σπαρακτική καταγραφή της απώλειας και των συνεπειών της. Εξαιρετική η Binoche και αντικειμενικά μιλώντας, μάλλον η καλύτερη από τις τρεις.
Η Λευκή ταινία, αν και η μικρότερη και μάλλον η μετριοπαθέστερη σε φιλοδοξίες, είναι η προσωπική αγαπημένη μου της τριλογίας. Αυτή η ανισότητα, όπως όμορφα παραθέτεις Μαριάννα, είναι κανόνας σε κάθε μεγάλο έρωτα και το να θες να δώσεις και να μην μπορείς, ισοδυναμεί με πολλούς, μικρούς θανάτους.
Τέλος, η Κόκκινη ταινία είναι η πιο μελαγχολικά παιχνιδιάρικη. Η Irene είναι το alter ego του Kieslowski και όχι τυχαία καταφέρνει όσο κανείς άλλος ηθοποιός του να σε βυθίζει στην ατμόσφαιρα που χτίζει ο Πολωνός. Το ιδανικό κλείσιμος της τριλογίας.
Δημοσίευση σχολίου