Είναι κάποια σημεία οριακά που δεν μπορούμε να τα αγγίξουμε. Η θνητότητά μας μας το απαγορεύει. Και στεκόμαστε μπροστά τους με φόβο και δέος, αδύναμοι να τα αντιμετωπίσουμε: Ο έρωτας και ο θάνατος. Η σχηματοποίηση του απόλυτου και η αδυναμία του ανθρώπου να το κατανοήσει, να το αποδεχτεί και να το ξεπεράσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο άνθρωπος δεν μπορεί κατά τη συνήθη τακτική του να εκλογικεύσει, να αρχίσει τις υπεκφυγές. Πρέπει απλά να βιώσει. Απόλυτα. Τον έρωτα ή το θάνατο. Ή και τα δύο μαζί. Να βιώσει το απόλυτο, αλλά και να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αποδεχτεί την απώλειά του. Όπως γίνεται συνήθως. Μια λογική πορεία: Η αγάπη, η φθορά της και ο θάνατός (της). Και η αποδοχή του τέλους.
Υπάρχουν όμως φορές που το βίωμα γίνεται τόσο έντονο, που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχτούν το τέλος. Και θέλουν να κάνουν οι ίδιοι το επόμενο βήμα, να φτάσουν προς το απόλυτο. Και να αποτρέψουν το αναπόφευκτο. «Ο θάνατος είναι αρρώστια, όπως κάθε άλλη. Και υπάρχει γιατρειά. Και θα την βρω», θα πει σε κάποια στιγμή ο Tom. Ποιά είναι λοιπόν η γιατρειά αυτής της αρρώστιας; Μπορεί να είναι η αγάπη; Ξεφεύγει κάτι από το θάνατο; Μπορεί η αγάπη να ξεφύγει από το θάνατο; Και, ακόμα περισσότερο, είναι αυτή που μπορεί να τον νικήσει;
Ίσως όχι σε αυτή τη ζωή. Ίσως όχι στην προηγούμενη, ίσως όχι στην επόμενη. Αλλά σε όλες μαζί, μπορεί. Αν είναι δυνατή, μπορεί να αντέξει στο διηνεκές, να ξεπεράσει το χώρο και το χρόνο και να ζήσει για πάντα, στην ψυχή αυτών που δεν μπορούν να την αφήσουν να φύγει. Θα ζει για πάντα, σε ένα χαραγμένο δαχτυλίδι, σε μια ανάμνηση, σε ένα σπασμένο κοντυλογράφο. Θα ζει για πάντα, σε ένα μισοτελειωμένο βιβλίο, που το τέλος του καλούμαστε να γράψουμε εμείς.
«Τελείωσέ το». Η προσταγή σε εμάς απευθύνεται. Δική μας είναι εντέλει η επιλογή. Ο Aronofsky μας έδειξε απλά το δρόμο για την «Πηγή της Ζωής». Εμείς όμως είμαστε αυτοί που θα επιλέξουμε αν θα βουτήξουμε ή όχι στα νερά της. Μια βουτιά προς το θάνατο του σώματος. Αλλά, ίσως, και προς την αθανασία της ψυχής.
Μαριάννα Ράντου
2 σχόλια:
Τα συγχαρητηρια μου για αυτη την ωραια κ ξεχωριστη κριτικη σε μια ταινια η οποια συγκαταλεγεται μεσα στις 5-6 αγαπημενες μου ολων των εποχων!
καποιοι θεωρουν οτι η ταινια ειναι υπερφιλοδοξη κ τελικα αποτυχαινει στον σκοπο της
Ηταν τοσο μεγαλεπηβολο το οραμα του Αρονοφσκυ,που δεν αποκλειω κ να εχουνε δικιο σε αυτο που λενε,ομως τετοια καλαισθητη,νευρωδης κ εμπνευσμενη"αποτυχια"ειναι ανωτερη απο οποιαδηποτε σχεδον αλλη "επιτυχια"
υγ κ το σαουντρακ του Κλαιντ Μανσελ,εκπληκτικο
Καιρό τώρα προσπαθώ, χωρίς αποτέλεσμα, να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου για αυτή τη ταινία. Έχω πάρει απόφαση ότι το Fountain είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις ταινιών που αδυνατώ να προσεγγίσω εγκεφαλικά. Οι μεγαλύτερες εμμονές της ζωής μου, ο θάνατος, ο χρόνος, ο έρωτας στην απόλυτη μορφή του, εκείνη που ισοδυναμεί με μία ανίκητη, καταφατική δήλωση της ζωής, βρίσκονται εδώ. Σε ένα φιλμ με το οποίο έχω μια ιδιαίτερη, προσωπική σχέση, στην οποία ίσως και να είμαι επιφυλακτικός να καλέσω άλλους να συμμετάσχουν. Γι αυτό και αποφάσισα να έρθω στο δική σου συνομιλία με την ταινία Μαριάννα. Κυρίως επειδή συμφωνώ απόλυτα ότι η προσταγή της Izzy απευθύνεται σε μας. Να αποδεχτούμε το θάνατο. Για να αποδεχτούμε τη ζωή. Για να ζήσουμε τον έρωτα, την αγάπη και κάθε συναίσθημα στην πληρότητά του. Βλέπεις, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την έννοια του τέλους, του εφήμερου, της κορύφωσης. Let us finish it...
Δημοσίευση σχολίου