César Καλύτερης Ταινίας στα 90's

1991
Cyrano de Bergerac του Jean-Paul Rappeneau
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο βετεράνος Rappeneau σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του συγκινεί αβίαστα χάρη και στη φοβερά υπολογισμένη ερμηνεία του Depardieu. Λόγω προσωπικής αδυναμίας, όμως, το βραβείο θα έπρεπε να μοιραστεί μαζί με το Le Mari de la Coiffeuse του, πάντα καίριου ποιητή του δρόμου, Patrice Leconte.

1992
Tous les Matins du Monde του Alain Corneau
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Η κορυφαία ταινία του αδικοχαμένου Corneau είναι ένας ύμνος στην τέχνη και θα άξιζε να κερδίσει κάθε άλλη χρονιά. Όχι όμως εκείνη. Για το ίδιο ακριβώς θέμα, ο Jacques Rivette παρέδωσε ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα και το La Belle Noiseuse ήταν η καλύτερη (όχι μόνο γαλλική) ταινία της χρονιάς. Αξίζει να αναφερθεί η παρουσία στις υποψηφιότητες του Van Gogh του Maurice Pialat, σε μια χρονιά με ενδοκαλλιτεχνικό προβληματισμό.

1993
Les Nuits Fauves του Cyril Collard
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Πολύ δυνατή χρονιά. Η βράβευση του τελικού νικητή ήταν το επιστέγασμα στην ανύψωση του auter complet (σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός) Collard στα επίπεδα του cult status λίγο πριν το πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 35 ετών από το AIDS. Η ίδια η ταινία, ένα τολμηρό δράμα για την ασθένεια, διατηρεί ακόμα και σήμερα τη δύναμή της. Ωστόσο, αντικειμενικά μιλώντας, υστερεί απέναντι στο εξαιρετικό Un Coeur en Hiver του Claude Sautet, ένα από καλύτερα γαλλικά φιλμ των 90’s, και στο L.627 του Betrand Tavernier.

1994
Smoking / No Smoking του Alain Resnais
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Μεγάλη κι άξια επικράτηση του ύστερου αριστουργήματος του Resnais απέναντι στα φαβορί (κι εξίσου σπουδαία) Trois Couleurs: Bleu του Kieslowski και Ma Saison Préférée του Techiné.

1995
Les Roseaux Sauvages του André Techiné
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Το κύκνειο άσμα του Kieslowski, Trois Couleurs: Rouge άξιζε τη νίκη. Ιδιαίτερη μνεία στην υποψηφιότητα του αγαπημένου στο ελληνικό κοινό, Leon του Besson.

1996
La Haine του Mathieu Kassovitz
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Μεγάλη χρονιά. Και σαν ταινία – φαινόμενο, το Μίσος έμοιαζε καταδικασμένο να κερδίσει το πρώτο βραβείο στην - πάντα ανήσυχη πολιτικά - γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία. Όμως, δεν ήταν το καλύτερο φιλμ εκείνη τη χρονιά. Το La Cérémonie του Claude Chabrol και το Nelly & Monsieur Arnaud του Claude Sautet μοιράζονται αυτόν τον τίτλο.

1997
Ridicule του Patrice Leconte
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Μοιρασμένη χρονιά, χωρίς την πραγματικά σπουδαία ταινία. Το δράμα εποχής του Leconte κέρδισε, το ίδιο άνετα θα μπορούσε να το είχε κάνει το Les Voleurs του Techiné ή το Un Air de Famille του Cédric Klapisch. Η προσωπική μου ψήφος στο τελευταίο.

1998
On Connaît la Chanson του Alain Resnais
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Πάλι ο Resnais; Φυσικά. Καταπληκτικός κι άνω του συναγωνισμού (που περιελάμβανε και το The Fifth Element του Besson).

1999
La Vie Rêvée des Anges του Erick Zonca
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Δράμα που συνδυάζει το αισθηματικό με το κοινωνικοπολιτικό, κατά τα κλασικά γαλλικά πρότυπα, ο τελικός νικητής είναι μια καθόλα αξιόλογη ταινία. Το ίδιο ισχύει και για το Ceux qui m’aiment prendront le train του σταθερά τολμηρού Patrice Chéreau.

2000
Vénus Beauté (institute) της Tonie Marshall
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Η μεγάλη αδικία της δεκαετίας. Συμπαθητικό το φιλμ της Marshall, όμως το La Fille sur le Pont του Leconte ήταν μακράν η καλύτερη γαλλική ταινία της χρονιάς.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής