Το Φεστιβάλ Βενετίας στα 90's - Μέρος Δεύτερο

1995

Καθότι το διαγωνιστικό εκείνης της χρονιάς έμεινε σε ρηχά νερά, το γεγονός του φεστιβάλ ήταν μάλλον η βράβευση για τη συνολική τους προσφορά μιας σειράς μεγάλων ονομάτων, όπως ο Woody Allen, ο Martin Scorsese, ο Ennio Morricone, η Monica Vitti και ο Giuseppe de Santis. Από τις ταινίες ξεχώρισε με μεγάλη άνεση το La Cérémomie, ίσως η καλύτερη ταινία του 65χρονου τότε Claude Chabrol που αρκέστηκε να δει τη βράβευση των ηθοποιών του, Isabelle Huppert και Sandrine Bonnaire. Ο Χρυσός Λέοντας πήγε στο Cyclo του Βιετναμέζου Anh Hung Tran, που μέχρι σήμερα δίνει σταθερά καλές ταινίες χωρίς όμως να δικαιώνει τις προσδοκίες που γέννησε με εκείνη τη βράβευση. Τέλος, άξια αναφοράς ήταν το L’ Uommo delle Stelle του Giuseppe Tornatore και το The Crossing Guard, δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Sean Penn που επισκέφτηκε τη μόστρα παρέα με τον πρωταγωνιστή του, Jack Nicholson.

Χρυσός Λέοντας: Cyclo (Xich Lo) του Anh Hung Tran

1996

Η ανακοίνωση των ονομάτων που θα διαγωνίζονταν εκείνη τη χρονιά δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, αλλά τελικά δεν είδαμε την μεγάλη ταινία. Το πρώτο βραβείο πήγε στο Michael Collins του Neil Jordan, το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Brigands, chapitre VII του Otar Iosseliani, ενώ τα περισσότερα δευτερεύοντα βραβεία κατέληξαν στο Profundo Carmesi του Arturo Ripstein. Από τα υπόλοιπα φιλμ ξεχώρισαν – δίχως να εντυπωσιάσουν – τα For Ever Mozart του Jean-Luc Godard, The Funeral του Abel Ferrara και Carla’s Song του Ken Loach.

Χρυσός Λέοντας: Michael Collins του Neil Jordan

1997

Η χρονιά του Takeshi Kitano και του, αγαπημένου και στο ελληνικό κοινό, Hanna-bi. Τα πυροτεχνήματά του εξαφάνισαν τις υπόλοιπες ταινίες του διαγωνιστικού, από τις οποίες άλλωστε καμία δεν προσέφερε ξεχωριστές στιγμές. Το αγαπημένο παιδί του φεστιβάλ στα 90’s, o Zhang Yimou, κινήθηκε σε χλιαρά επίπεδα με το Keep Cool, ο Alan Rickman παρουσίασε την μοναδική του σκηνοθετική προσπάθεια, The Winter Guest, ένα αξιοπρεπές σε γενικές γραμμές φιλμ, ενώ το One Night Stand του Mike Figgis δεν είναι ό,τι ακριβώς περιμέναμε μετά το εξαιρετικό Leaving Las Vegas (αν κι απέφερε στο Wesley Snipes το βραβείο αντρικής ερμηνείας!). Το Μεγάλο Βραβείο πήγε σε ιταλικά χέρια, πιο συγκεκριμένα σε αυτά του Paolo Virzi για το Ovosodo.

Χρυσός Λέοντας: Hanna-bi του Takeshi Kitano

1998

Μετά από αρκετά χρόνια, το φεστιβάλ μπορεί να περηφανεύεται για την ποιότητα του διαγωνιστικού του προγράμματος. Το πρώτο βραβείο πήγε για μοναδική φορά στη δεκαετία σε ιταλική ταινία, το Cosi Ridevano του Gianni Amelio, δραματική περιγραφή της σχέσης ανάμεσα σε δύο αδέρφια. Το Μεγάλο Βραβείο κέρδισε το Terminus Paradis του Lucian Pintille από την ανερχόμενη ρουμάνικη κινηματογραφία, ενώ και ο Αργυρός Λέοντας για την καλύτερη σκηνοθεσία κατέληξε σε βαλκανικά χέρια, πιο συγκεκριμένα του Emir Kusturica για το Crna Macka, Beli Macor (Μαύρη Γάτα, Άσπρος Γάτος σε …απλά ελληνικά). Ξεχώρισαν ακόμα τα Conte d’ Automne του Eric Rohmer (Βραβείο Σεναρίου), Bulworth του Warren Beatty, Rounders του John Dahl, ενώ τον περισσότερο θόρυβο ξεσήκωσε το Run, Lola, Run του Tom Tykwer.

Χρυσός Λέοντας: Cosi Ridevano του Gianni Amelio

1999

Για δεύτερη φορά στη δεκαετία, το Χρυσό Λιοντάρι θα κερδίσει ο Zhang Yimou, αυτή τη φορά με το πολύ καλό Not One Less, μπαίνοντας έτσι στην ελίτ των δημιουργών με δύο νίκες στο περίφημο φεστιβάλ Βενετίας. Το Μεγάλο Βραβείο απονεμήθηκε στο The Wind Will Carry Us του Abbas Kiarostami, πιθανότατα η καλύτερη ταινία όλου του διαγωνιστικού. Ιδιαίτερη μνεία στα Topsy-Turvy του Mike Leigh και Une Liaison Pornographique του Frédéric Fontayne. Μάλλον απογοήτευσαν τα Holy Smoke της Jane Campion (με Harvey Keitel και Kate Winslet ως πρωταγωνιστικό δίδυμο) και το Le Vent de la Nuit του Philippe Garrel με την Catherine Deneuve.

Χρυσός Λέοντας: Not One Less του Zhang Yimou

Αχιλλέας Παπακωνσταντής