Το Φεστιβάλ Βερολίνου στα 90's - Χρυσή Άρκτος

1990

Music Box (Costa-Gavras) & Larks On a String (Jiri Menzel)

- Το tour-de-force της Jessica Lange απογειώνει ένα κατά τα λοιπά κοινότυπο δικαστικό δράμα που μπλέκει το ψυχροπολεμικό κλίμα με το Ολοκαύτωμα. Στέκει πολύ πιο πετυχημένο όταν επικεντρώνεται στις σχέσεις και τα μυστικά ανάμεσα σε γονείς και παιδιά.

- Ενδιαφέρουσα πολιτική σάτιρα από το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί του τσέχικου νέου κύματος.

1991

La Casa del Sorriso (Marco Ferreri)

Συγκινητικό αισθηματικό δράμα τρίτης ηλικίας που προφανώς και χάνει στη σύγκριση με ανάλογα αριστουργήματα του παρελθόντος (Make Way for Tomorrow, Tokyo Story), αλλά πετυχαίνει να αγγίξει βαθύτερες χορδές.

1992

Grand Canyon (Lawrence Kasdan)

Ο Kasdan προσπάθησε ανεπιτυχώς να επαναλάβει την επιτυχία του Big Chill με ένα ακόμα ensemble δράμα. Σχηματικό και διδακτικό, χωρίς όμως να στερείται κάμποσων προτερημάτων – όπως οι καλές ερμηνείες και μια-δυο δυνατές σκηνές.

1993

The Wedding Banquet (Ang Lee) & The Women from the Lake of Scented Souls (Fei Xie)

- Το διακριτικό μα οξυδερκές βλέμμα του Ang Lee μπορεί να έγινε σήμα κατατεθέν στα επόμενα αριστουργήματά του, υπήρχε όμως ήδη εδώ σε αυτό το πρώιμο φιλμ με θέμα το γάμο, τις διαφυλετικές σχέσεις, την ομοφυλοφιλία και την αναζήτηση ταυτότητας.

- Ενδιαφέρουσα ποιητική σπουδή πάνω στις οικογενειακές σχέσεις και τη θέση της γυναίκας στην Ανατολή.

1994
Ιn the Name of the Father (Jim Sheridan)

Το ταλέντο του Sheridan προσπερνά το απλοϊκό σενάριο καταγγελίας και χτίζει μεθοδικά ένα φιλμ δυναμικό που παρασύρει. Όλα αυτά, φυσικά, θα ήταν αδύνατα χωρίς την εξωπραγματική ερμηνεία του Daniel Day Lewis.

1995

L’ Appât (Bertrand Tavernier)

Μελέτη ηθικής από το σίγουρο χέρι του Tavernier που όμως αποπροσανατολίζεται και, μάλλον, υποκύπτει σε ευκολίες που το υποβιβάζουν σημαντικά.

1996

Sense and Sensibility (Ang Lee)

Το υλικό ήταν έτσι κι αλλιώς καταπληκτικό, ο Ang Lee το απογειώνει με μια έξυπνη, πνευματώδη σκηνοθεσία και με μια σειρά από καταπληκτικές ερμηνείες – κυρίως από την Emma Thompson (εδώ κι ως συν-σεναριογράφος).

1997
The People vs Larry Flynt (Milos Forman)

Δυναμική κριτική των αξιών του αμερικανικού καπιταλισμού, γυρισμένη με φοβερή ενέργεια από το βετεράνο Forman.

1998
Central do Brazil (Walter Salles)

Συγκινητικό road movie που έστρεψε τα βλέμματα του παγκόσμιου κινηματογράφου στο Βραζιλιάνο δημιουργό.

1999
The Thin Red Line (Terrence Malick)

Ταινία – σταθμός στα κινηματογραφικά χρονικά γύρω από το νήμα ζωής και θανάτου μέσα από τη φόρμα ενός αντιπολεμικού φιλμ.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής