Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

CLAUDE SAUTET Part III - Η μοναξιά είναι γένους αρσενικού

Tο σινεμά του Sautet είναι αντρικό. Ίσως όχι με την έννοια ενός Mann ή ενός Scorsese, αλλά σε ένα πλαίσιο σαφέστατα πιο ρεαλιστικό και συναισθηματικό. Με την εξαίρεση του Une Histoire Simple, όλες οι υπόλοιπες ταινίες του δεν είναι παρά η καταγραφή της προσπάθειας ενός άντρα να βρει τη λύση στο μυστήριο της ύπαρξης. Η επαγγελματική επιτυχία μπορεί να γίνει εμμονή (Max et les ferrailleurs, Mado), συνήθως όμως είναι ο θήλυκος πόλος στην αφήγηση που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Στην πιο ακραία του μορφή μπορεί να οδηγήσει στο έγκλημα, όπως συμβαίνει με τον ήρωα του Piccoli στο Max et les ferrailleurs, ή σε σπασμωδικές, σχεδόν γελοίες εκρήξεις ανωριμότητας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον César του Yves Montand στο César et Rosalie (1972). Ο τελευταίος, μάλλον συνειδητά, κλήθηκε να ερμηνεύσει τους πιο εύθραυστους άντρες στο σύμπαν του Sautet, χαρακτηριστικό που συνιστά περισσότερο άμεση προέκταση του εγωισμού και της κατακτητικής διάθεσής τους. Την κορύφωση μπορούμε να τη συναντήσουμε στο Garcon!. Όπως δηλώνει εύγλωττα και ο τίτλος, δεν πρόκειται μόνο για ένα αγόρι, αλλά και για ένα αγόρι μόνο, έρμαιο της ακατανόητης και γι'αυτό εξωτικής παρουσίας της γυναίκας.


Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, ο Piccoli χαρακτήρισε τον Sautet ως έναν άντρα ταπεινό και αιώνια ερωτευμένο με τις γυναίκες. Αυτή η περιγραφή εξηγεί πολλά για την εμμονή του με το μυστήριο της θηλυκής ετερότητας. Το αίτημα της συντροφικότητας, η ανάγκη για τον Άλλον, εκφράστηκε στις περισσότερες από τις ταινίες του σε ένα πλαίσιο ερωτικό, είτε σα μια ρομαντική μπαλάντα, είτε (πολύ συχνότερα) ως μια αδυναμία αγάπης. Η πορεία που χαράξαν τα φιλμ του είναι μάλλον απαισιόδοξη. Από τη Romy Schneider στη Sandrine Bonnaire και με κατάληξη την Emmanuelle Béart, καθίσταται εμφανής η μετάβαση προς μια ολοένα και πιο ψυχρή ομορφιά που σε θαμπώνει με την όψη της, καθιστώντας συγχρόνως κάθε άγγιγμα απαγορευμένο. Ακριβώς όπως οι αναμνήσεις του Pierre στο αριστουργηματικό Les Choses De La Vie. Η εκκίνηση είναι πάντα μοναχική - ο άνδρας είναι καταδικασμένος να εγκαταλείπει και να εγκαταλείπεται, δεν πρόκειται για επιλογή αλλά για αδυναμία. Ωστόσο, με το άκρως λειτουργικό εύρημα του ατυχήματος, το φιλμ εξελίσσεται σε μία κατάφαση της συνύπαρξης. Ετοιμοθάνατος στο ασθενοφόρο, ο Pierre (ο Piccoli σε μια ερμηνεία ζωής) θα κυριευτεί από μία μόνο σκέψη, να βρει και να σκίσει το γράμμα χωρισμού που θα έστελνε στην γυναίκα που αγαπά, «για να μη ζήσει μόνος». Τη δήλωση του θα εισακούσουν οι άντρες των επόμενων ταινιών του Sautet και θα επιλέξουν τη συμβίωση για να γνωρίσουν όμως την απιστία, την έλλειψη κατανόησης, τον πόνο - και θα έχουν τις δικές τους ανεπάρκειες για να κατηγορήσουν.

Για να φτάσουμε στο Un Coeur En Hiver και στον πιο αινιγματικό, ίσως, κινηματογραφικό χαρακτήρα της πρόσφατης μνήμης. Ο Stéphane του Daniel Auteuil ομολογεί πως τα συναισθήματα αποτελούν για τον ίδιο έναν άγνωστο κόσμο. Η ερωτική σύνδεση με το άλλο φύλο θυμίζει τη σχέση του με τη μουσική και το βιολί: το ακούει με θαυμασμό και δέος, γνωρίζει πώς να το χειριστεί ώστε να ακουστεί στο δικό του ρυθμό, αλλά αδυνατεί να φτάσει στη «μέθεξη», δε θα είναι ποτέ σε θέση να παίξει ο ίδιος το αγαπημένο του μουσικό όργανο. Μάταια η Camille θα του παραδοθεί. Εκείνος θέλει, αλλά δεν μπορεί, έρμαιο - θαρρείς - μιας φύσης αναπόδραστα μοναχικής. Στο ίδιο φιλμ συναντούμε και το τερματικό σημείο της έρευνας του Sautet γύρω από το ζήτημα της αντρικής φιλίας, στο οποίο παρουσιάζεται σχεδόν συντηρητικός - ίσως σε αναζήτηση μιας τελευταίας ελπίδας συντροφιάς. Στο Classe Tous Risques, ο Abel θα εκδικηθεί τους «φίλους που ξέχασαν» αλλά η απογοήτευσή του θα νικηθεί από το φως μιας καινούριας, ανιδιοτελούς φιλίας με τον Eric του Belmondo. Στο Les Choses De La Vie, ο Francois κρατά σημαντική θέση στις αναμνήσεις του Pierre, ενώ όλο το Vincent, Francois, Paul ...et les autres μπορεί να ερμηνευθεί ως ύμνος στην αντρική παρέα - δεν είναι τυχαίο που η απόγνωση των ηρώων κορυφώνεται σαν συνειδητοποιήσουν την απόσταση από τους κολλητούς τους. Στο César et Rosalie και στο Quelques Jours Avec Moi, δύο άντρες που γνωρίζονται ως αντίζηλοι για την ίδια γυναίκα, τελικά καταλήγουν να δένονται περισσότερο ο ένας με τον άλλον παρά με το αντικείμενο του πόθου τους. Στο Un Coeur En Hiver, η σχέση του Stéphane με τον Maxim αγγίζει τα όρια της ομοφυλοφιλίας, πριν καταστραφεί οριστικά υπό την επίδραση της γυναίκας. Η μοναξιά είναι ανίκητη, φίλοι κι εραστές αποχωρούν ηττημένοι.

Στο Nelly & Monsieur Arnaud, καταληκτικό σημείο της ανδρικής ενδοσκόπησης, ο ήρωας βρίσκεται διόλου τυχαία σε προχωρημένη ηλικία. Στωικά έχει αποδεχτεί όλες τις απώλειες που σημάδεψαν τη ζωή του. Η γυναίκα του τον εγκατέλειψε επειδή «βρήκε κάποιον που ήξερε να την ακούει και να την κοιτάζει» - αυτόν τον κάποιον σίγουρα δε θα τον συναντούσαμε σε μια ταινία του Sautet. Ο Arnaud είναι ερωτευμένος με τη Nelly. Δε χρειάζεται να το φωνάξει, ένα απλό βλέμμα, ένα μικρό άγγιγμα είναι αρκετό. Οποιαδήποτε άλλη εξωτερίκευση στερείται νοήματος. Κάθε όνειρο συνύπαρξης είναι από τη γέννησή του καταδικασμένο και ο ίδιος το γνωρίζει καλά. «Όλοι θέλουμε την αγάπη, μα όταν τη βρούμε αποτραβιόμαστε», θα δηλώσει λίγο πριν το φινάλε, λίγο πριν αποχωρήσει στην πολυκοσμία του δρόμου. Όπως και ο Abel στο τελευταίο πλάνο του Classe Tous Risques. Μία μονάδα χαμένη στο αφιλόξενο πλήθος. Έχει χάσει τα πάντα. Εκτός από τη γνώση της μοναχικής του φύσης.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

5 σχόλια:

Chris Z. είπε...

Ξέρεις Αχιλλέα, δεν γνωρίζω πόσοι ειναι οι Ελληνες bloggers που μπορούν κάνουν κάτι τέτοιο. Από όλες τις έννοιες. Και επειδή δεν μ'αρέσει να το παίζω ειδήμων, με το έργο του κ.Sautet δεν έχω ασχοληθει αλλά θα ήθελα να το κάνω κάποια στιγμή, μιας και αυτό το κείμενο μπορει να λειτουργήσει (και) σαν οδηγός.. Αυτός φαντάζομαι ήταν και ο σκοπός του, έτσι?
Έχεις να προτείνεις κάτι για αρχή (το αριστουργηματικό. όπως λες, Les Choses De La Vie, ίσως)?

theachilles είπε...

Καλησπέρα Chris.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον καλό σου λόγο, σίγουρα δίνει δύναμη για μια ανάλογη προσπάθεια και με άλλους σκηνοθέτες.

Εννοείται πως ο σκοπός είναι να παρακινήσω ανθρώπους προς το σινεμά του Sautet, αδίκως υποτιμημένος δημιουργός κατά την άποψή μου. Σαν εναρκτήριο φιλμ, το αγαπημένο μου Les Choses de la Vie, καθώς και τα δύο τελευταία έργα του - Un Coeur en Hiver και Nelly et Mr Arnaud - αποτελούν ιδανικές επιλογές.

Ψάξε και το Classe tous risques, ίσως η πιο ασφαλής επιλογή για κάθε σινεφίλ, μόνο που από πολλές πλευρές δεν αποτελεί ενδεικτικό φιλμ για το έργο του Sautet.

Αν τελικά δεις, σε περιμένω εδώ για ανταλλαγή απόψεων.

Unknown είπε...

Μια μέρα που έτρεχα με εκατό σε ένα στενό επαρχιακό δρόμο και καθώς άναβα ένα τσιγάρο απο την κάφτρα του προηγούμενου έπιασα με την άκρη του ματιού μου μια μικρή πινακίδα. Γύρισα πίσω. Η πινακίδα ήταν χωμένη κάτω απο τη φυλλωσιά ενός δέντρου. Ήταν από τις πινακίδες εκείνες που δεν τις προσέχει κανείς και οδηγούν συνήθως σε κάποια απόμερη παραλία ενός νησιού. Μερικά βράδια αργότερα, πίνωντας νερωμένο Pernod είδα τις ταινίες του Sautet. Classe tous risques, L'arme à gauche, Les choses de la vie, Max et les ferrailleurs, César et Rosalie, Vincent, François, Paul... et les autres, Mado, Une histoire simple, Un mauvais fils, Garçon, Quelques jours avec moi, Un coeur en hiver και Nelly & Monsieur Arnaud.

Ένα ευχαριστώ σε αυτόν που έστησε την πινακίδα στην άκρη του δρόμου. Τέτοια κείμενα γεμάτα αγάπη είναι που κάνουν τη διαφορά.

@ Κρίς: Η συμβουλή μου είναι τα δείς χρονολογικά.

Από τις καλύτερες εναρκτήριες σκηνές που έχω δει.. http://dai.ly/rqg7in

theachilles είπε...

Ανδρέα,
το σχόλιό σου έχει ακριβώς τη φύση εκείνη που θα περίμενα από ένα φίλο του Sautet. Ελπίζω μόνο εμείς να μπορέσουμε να αντιδράσουμε καλύτερα από τον Piccoli όταν βρεθούμε σε μια επικίνδυνη διασταύρωση. Κι αν όχι, τουλάχιστον να έχουμε λιγότερα για να αγωνιούμε τις κρίσιμες εκείνες ώρες. Σ'ευχαριστώ.

Υ.Γ. Δυστυχώς δεν ανοίγει το link σου, να υποθέσω είναι η εναρκτήρια σκηνή του Les Choses de la Vie με την υπέροχη μουσική του Sarde;

Unknown είπε...

Ναι. Οι κάτοχοι των δικαιωμάτων και οι εταιρείες τους θεωρούν παράνομο το ανέβασμα ενός βίντεο πέντε λεπτών από την ταινία. Τόσο ξέρουν.

Δημοσίευση σχολίου