«Η πολιτική είναι μια χαζή δουλειά που την αναλαμβάνουν έξυπνοι άντρες», δηλώνει στο μέσο του φιλμ ο Sarkozy του Xavier Durringer. Κι ένα παγκοσμίων διαστάσεων θεατρικό παιχνίδι, θα προσθέταμε εμείς αφήνοντας την κωμικοτραγική επικαιρότητα να μας επιβεβαιώνει. Στο La Conquête ξεμπροστιάζονται οι αδίστακτοι κανόνες του πολιτικού μηχανισμού, με πρώτο και βασικότερο την υποταγή στην ηγεμονία του φαίνεσθαι, κι αναδεικνύεται η υποκρισία ως το βασικό όπλο για την κατάκτηση και τη συντήρηση της εξουσίας. Έτσι, αν και γίνονται μόνο υπαινιγμοί για τις πλέον περιβόητες θέσεις του νυν Προέδρου της Γαλλίας (βλ. η στάση του στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, η στροφή προς μια σκληρή εξωτερική πολιτική), το πορτρέτο του Sarkozy βάφεται ουκ ολίγες φορές με χρώματα μελανά. Η ωμή του ειλικρίνεια (δεν αρνήθηκε στιγμή ότι απώτερος στόχος του είναι η προεδρία) καθρεφτίζει χωρίς περιστροφές αυτό το μακιαβελικό κράμα φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας, την ίδια ώρα που η αναντιστοιχία σωματικού ύψους και επιδιώξεων θυμίζει κάτι από Ναπολέοντα.
Ωστόσο, ο Durringer φροντίζει να υπογραμμίσει την ακαταμάχητη έλξη που οι μηχανορραφίες πάντοτε προκαλούσαν στο κοινό και ο «ήρωάς» του κατατάσσεται στους μέγιστους ταχυδακτυλουργούς της γοητείας, ένας πολιτικός που γνωρίζει πώς να κερδίζει το πλήθος και να το βάζει να τραγουδά στο δικό του σκοπό. Μακριά από το επιδερμικό πολιτικό σχόλιο του W. (εδώ δε θα μάθουμε ποτέ για τον πατέρα του Sarkozy που εγκατέλειψε πολύ νωρίς αυτόν και την μητέρα του) και κάπως εγγύτερα στο γκροτέσκο σαρκασμό του Il Divo (χωρίς τη διεισδυτική γραφή ή τις κινηματογραφικές αρετές της ταινίας του Sorrentino), θα παρακολουθήσουμε τον οπορτουνιστή μα αποφασισμένο Nikolas να κερδίζει με μαεστρία έναν εργάτη που του επιτίθεται και, ταυτόχρονα, τις ψήφους της ακροδεξιάς. Η περιπαιχτική διάθεση της μουσικής υπόκρουσης που επίμονα συνοδεύει τα δρώμενα, όμως, μειώνει τη σοβαρότητα των προθέσεων και προσγειώνει το φιλμ στο επίπεδο ενός παρασκηνιακού χρονικογραφήματος.
Η αφήγηση επιμερίζεται σε δύο μέτωπα: αφενός η 16η Μαΐου 2007, ημερομηνία του θριάμβου στις προεδρικές εκλογές απέναντι στη Ségolène Royal, αφετέρου όλη η πορεία της ανόδου του στον πολιτικό στίβο από το 2002 κι έπειτα. Ενώ, όμως, η καριέρα του πλησιάζει προς το ζενίθ της, η προσωπική του ζωή έχει πάρει την κατιούσα. Παρόλο που το φιλμ χτίζεται ανθρωποκεντρικά, η χαρακτηρολογία στερείται του απαιτούμενου βάθους που θα μας έκανε να νοιαστούμε περισσότερο για τον άντρα πίσω από τον Πρόεδρο. Οι επικλήσεις του Nikolas στη Cecilia ότι όλα τα κάνει γι’ αυτήν, φαντάζουν υπερβολικά αφελείς – ειδικά αν η ταινία ανοίξει διάλογο με την πραγματική εξέλιξη των γεγονότων, βλ. γάμος με Carla Bruni λίγους μήνες μετά το διαζύγιο. Το La Conquête πετυχαίνει το στόχο του μόνο όταν παρακολουθούμε τις καυστικές λεκτικές μάχες του Sarkozy με τον Jacques Chirac (απολαυστικός ο Bernard Le Coq) και τον Dominique de Villepin, που μοιάζουν βγαλμένες από γκανγκστερική ταινία. Πίσω από τη διαπίστωση αυτή, το φιλμ ενδέχεται να κρύβει το μυστικό της επιβίωσης στο πολιτικό προσκήνιο: η μάσκα πρέπει να υποκαταστήσει το αληθινό πρόσωπο. Ας το έχουμε υπόψη σε μία χώρα με πλούσια πολιτική επικαιρότητα, αλλά κινηματογραφική ατολμία στην ενατένισή της.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου