TURN ME ON, DAMMIT (2011), της Jannicke Systad Jacobsen

Οι ιστορίες ενηλικίωσης έχουν πλημμυρίσει τις μεγάλες οθόνες εδώ και πολλά χρόνια, το ίδιο ισχύει και για τις πρώτες περιπέτειες σεξουαλικής αφύπνισης. Κι αν η αντρική οπτική στο ζήτημα μοιάζει εξαντλημένη (κυρίως από τον εξ Αμερικής σωρό των σαχλών εφηβικών σεξοκωμωδιών), οι αντίστοιχες αγωνίες των κοριτσιών έχουν τεθεί κινηματογραφικώς σε δεύτερη μοίρα. Η ταινία της Jacobsen κερδίζει ήδη σε φρεσκάδα με την επιλογή να μας θυμίσει ότι η ανεβασμένη λίμπιντο κυριεύει αμφότερα τα φύλα. Περιβάλει την ηρωίδα της με θέρμη και χρησιμοποιεί το χιούμορ, ανέκαθεν λυτρωτικό εργαλείο αποστασιοποίησης, για να προσγειώσει το υπερμεγεθυμένο εφηβικό πόνο του ανικανοποίητου στις πραγματικές του διαστάσεις. Παραλληλίζει την πολυπόθητη ερωτική κορύφωση με την απόδραση από το ασφυκτική φυλακή της νορβηγικής επαρχίας, τόπος που εξορισμού αδυνατεί να αναδείξει τις ανάγκες μιας νεολαίας που σιγοβράζει. Η ένταξη των χαρακτήρων στο εξωτικά ψυχρό φυσικό περιβάλλον μοιάζει ίδιον της βορειοευρωπαϊκής παραγωγής και το Turn me on, dammit! φαντάζει σαν το ανάλαφρο αδερφάκι του ισλανδικού Noi Albinoi. ‘Η μια λιγότερο εμπνευσμένη (και λιγότερο εξυπνακίστικη) εφηβική εκδοχή του Garden State. Υπερβολικά μετρημένο σε φιλοδοξίες, ωστόσο, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ψυχαγωγία μιας χρήσης.  

Αχιλλέας Παπακωνσταντής