CANNES 2012 - Λίγο πριν τα βραβεία

The Hunt του Thomas Vinterberg

Πολύ θερμή υποδοχή επεφύλαξαν οι κριτικοί στην επιστροφή του τρομερού παιδιού του Δόγματος, πολλοί δε μίλησαν για την καλύτερή του ταινία από την εποχή του Festen. Ο σταθερά καλός Mads Mikkelsen κατεβαίνει ως ένα από τα φαβορί στην κατηγορία της ανδρικής ερμηνείας. 

Amour του Michael Haneke

Η μοναδική ταινία του φετινού διαγωνιστικού που έτυχε ομόφωνης αποδοχής είναι, πιθανότατα, και η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ. Συνεχίζοντας την μελέτη του πάνω στην ανθρώπινη βία (σωματική και μη), αυτή τη φορά όμως με μεγαλύτερη θέρμη και στοργή για τους ήρωές του (πορεία που ξεκίνησε από το Caché για τους πιο παρατηρητικούς), ο Αυστριακός φιλόσοφος ελέγχει πλήρως το υλικό του και για μία ακόμα φορά εντυπωσιάζει. Η πολύ πρόσφατη βράβευσή του δύσκολα θα του επιτρέψει ένα νέο θρίαμβο. Αλλά εξίσου δύσκολα θα μείνει εκτός βραβείων, ακόμα κι αν ο φοίνικας καταλήξει αλλού.

Vous n’avez encore rien vu του Alain Resnais 

Συνεχίζοντας το ίδιο μοτίβο με τα Coeurs και Les Herbes Folles, ο Resnais ολοκληρώνει την τριλογία της «μεγάλης επιστροφής» με ταπεραμέντο, σιγουριά κι αθεράπευτη σινεφιλία. Δεν ενθουσίασε στο βαθμό που το έκαναν οι δυο προηγούμενες ταινίες του, αλλά δεν απογοήτευσε κιόλας. Και οι Κάννες χρωστάνε ένα βραβείο σε αυτή τη γενιά των Γάλλων δημιουργών.

In Another Country του Hong Sangsoo                   

                 

Άκρως ελκυστικό, αν και πρωτίστως φορμαλιστικό, πείραμα από τον Κορεάτη σκηνοθέτη που σε 89 λεπτά καταφέρνει να στήσει ένα ξεκάθαρο φόρο τιμής στο γαλλικό σινεμά (η παρουσία της Huppert εγγυάται για το αποτέλεσμα σε αυτό το επίπεδο) με γενναίες δόσεις αυτοαναφορικότητας. Δύσκολα όμως θα δώσει το παρόν στα βασικά βραβεία.

Like Someone in Love του Abbas Kiarostami

Ένα παιχνίδι αναζήτησης ταυτότητας μπλέκει σε ατμόσφαιρα ερωτικού μυστηρίου και ο Kiarostami συνεχίζει τον προβληματισμό του παραγνωρισμένου Copie Conforme διατηρώντας τις αμφίσημες αφηγηματικές του τακτικές. Οι περισσότεροι αποξενώθηκαν, οι προσωπικές μου προσδοκίες όπως πάντα υψηλές.

The Angel’s Share του Ken Loach

Επιστροφή του σπουδαιότερου αγγλόφωνου δημιουργού ενός κινηματογράφου πολιτικού, αυτή τη φορά με μια light κωμωδία που θυμίζει σε επίπεδο προθέσεων την προ τριετίας συμμετοχή του στο φεστιβάλ με το Looking for Eric. Όπως και τότε, όλοι καταχειροκρότησαν το φιλμ και μην εκπλαγείτε αν ο Paul Laverty βραβευτεί για το σενάριό του, για δεύτερη φορά μετά το Sweet Sixteen. Αν αποφάσιζε η κριτική επιτροπή να μην το παίξει υπέρ του δέοντως αυστηρή.

Killing Them Softly του Andrew Dominik              

Πέρασαν κιόλας πέντε ολόκληρα χρόνια από το αριστουργηματικό Jesse James του και το μεγαλύτερο εμπόδιο που είχε μπροστά του ο ανερχόμενος Νεοζηλανδός σκηνοθέτης είναι οι συγκρίσεις. Κι αν τελικά δεν κατάφερε όπως τότε να θαμπώσει τους πρώτους θεατές του (με πολλά παράπονα για την απόδοση του πολιτικού του σχολίου), κέρδισε ωστόσο επαίνους για ένα crime film που θυμίζει περασμένες εποχές του αμερικανικού κινηματογράφου. Μετά τη Βενετία, ίσως ήρθε η ώρα της βράβευσης του Pitt και στις Κάννες.

  

Holy Motors του Leos Carax

Η επιστροφή του άσωτου υιού του γαλλικού κινηματογράφου δε θα μπορούσε παρά να είναι αμφιλεγόμενη. Καμιά άλλη ταινία δε ξεσήκωσε συζητήσεις και καβγάδες στο φετινό φεστιβάλ όσο το φιλμικό παράδοξο του Carax. Κι όσοι το υπερασπίζονται μιλούν με τα πλέον ενθουσιώδη λόγια. Με άλλο πρόεδρο αντί του soft Moretti, θα πήγαινε κατευθείαν για ένα από τα τρία βασικά βραβεία (Χρυσό Φοίνικα, Μεγάλο Βραβείο, Σκηνοθεσία).

Me and You του Walter Salles

Ο ταλαντούχος Βραζιλιάνος σκηνοθέτης καταπιάνεται με ένα μνημειώδες έργο, όχι μόνο για τη γενιά των beat, αλλά για ολόκληρη την αμερικανική λογοτεχνία. Το αποτέλεσμα άφησε πάντες νωθρούς. Όχι κακό, αλλά πολύ λίγο για τις φιλοδοξίες του...

Αχιλλέας Παπακωνσταντής