Paradise: Love του Ulrich Seidl
Ο Ulrich Siedl έχει κερδίσει για τα καλά την προσοχή μας με το προηγούμενο φιλμ του, Import/Export, το οποίο είχε επίσης παρουσιαστεί στις Κάννες. Αφού
εντυπωσίασε εκεί με την ανατριχιαστική επικαιρότητα της γραφής του και την
ντοκιμαντερίστικη ακρίβεια της κάμεράς του, στη νέα του προσπάθεια συνεχίζει
στην ίδια λογική. Ζωντανή απόδειξη της προτίμησής του σε έναν αυστηρό ρεαλισμό
αποτέλεσε η παρουσία του Peter Kazungu στην Κρουαζέτ, ενός νεαρού
εικοσάχρονου από την Κένυα, τον οποίο ο Siedl γνώρισε σε ένα μπαρ και μετά από
μια μικρή κουβέντα τον έχρισε πρωταγωνιστή στην ταινία του. Διατηρώντας το ίδιο
γκροτέσκο μα ευθύ ύφος, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει την ιστορία της συνάντησης
ανάμεσα σε πενηντάχρονες γυναίκες και νεαρά έγχρωμα αγόρια, ανάμεσα στην Ευρώπη
και την Αφρική, καθώς επίσης και τις σχέσεις εκμετάλλευσης που υποθάλπουν εκεί.
Η οικονομική πολιτική ιδωμένη μέσα από το πρίσμα της αναζήτησης προσωπικής
ευτυχίας φέρνει στο νου το υποτιμημένο Casa de los Babys του John Sayles. Μετά την Αμερική, είναι η σειρά της
Ευρώπης να κοιταχτεί στον καθρέφτη της αυτοκριτικής, όπως ακριβώς συνέβη στο Vers le Sud του (βραβευμένου με Φοίνικα, ας μη
ξεχνιόμαστε) Laurent Cantet. Οι δυο ταινίες μοιράζονται το θέμα του sex tourism, δηλαδή της νέας μορφής αποικιοκρατικής πολιτικής που η γηραιά ήπειρος
εφαρμόζει στο αφρικανικό έδαφος.
Ωστόσο, ο ίδιος ο Siedl ξεκαθάρισε πως για εκείνον το
βασικό θέμα στο φιλμ είναι το γυναικείο φύλο στην ωριμότητά του. Το Paradise: Love αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με επίκεντρο τρεις
γυναίκες και τρεις διαφορετικές εκδρομές - εξορμήσεις (τα επόμενα δύο θα φέρουν
τους υπότιτλους Faith και Hope). Στόχος του ήταν να εκφράσει το συναίσθημα της
μοναξιάς και της απομόνωσης για τις γυναίκες της Ευρώπης, η άσβεστη αναζήτηση
της ευτυχίας των οποίων περνάει μέσα από τη σεξουαλικότητά τους. Η ερμηνεία της
Margarete Tiesel συγκέντρωσε επαίνους για το θάρρος της, καθώς παρά
τα 52 της χρόνια και τα (αρκετά) παραπανίσια κιλά, αποδείχτηκε άφοβη στις ουκ
ολίγες προκλητικές σκηνές του φιλμ. Η αποδοχή για το φιλμ δεν ήταν ομόφωνη,
αλλά όλοι παραδέχτηκαν την ικανότητα του Αυστριακού σκηνοθέτη να παρουσιάζει
ένα έργο ολοκληρωμένο που επιβάλλει την αφοσίωση και το σεβασμό του θεατή.
Μένει να δούμε αν αυτό είναι αρκετό για να του αποφέρει κάτι χειροπιαστό τη
βραδιά των βραβείων.
Reality του Matteo Garrone
Ο Matteo Garrone έφτασε στις Κάννες με μία κωμωδία, σκοτεινή μεν, αρκετά πιο
χαλαρή όμως από το έρεβος της Gomorra που χάρισε στο νεαρό Ιταλό σκηνοθέτη το Μεγάλο Βραβείο
στο φεστιβάλ του 2008, μαζί και την ευθύνη της αναγέννησης σύσσωμου του
ιταλικού κινηματογράφου. Αυτή τη φορά το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για τη νότιο
Ιταλία, και τη Νάπολη ειδικότερα, εκφράζεται μέσα από μια αδυσώπητη σάτιρα των
τηλεοπτικών δρώμενων στη γειτονική χώρα. Πιο κοντά στο σκορσεζικό King of Comedy παρά στο αποπροσανατολισμένο Slumdog Millionaire, το φιλμ αντιμετωπίζει επικριτικά την τηλεόραση που τυλίγει κάθε εικόνα και
ιδέα με το απαστράπτον περιτύλιγμα του μύθου. Μέσα από το εύκολο χρήμα των reality και των τηλεπαιχνιδιών, ο
πλαστ(ικ)ός τηλεοπτικός κόσμος μετατρέπεται σε γη της επαγγελίας για όλους τους
φτωχούς που αδυνατούν να αντισταθούν στους ρυθμούς της. Το cast αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από
θεατρικούς ηθοποιούς, εδώ στην πρώτη τους κινηματογραφική εμφάνιση, με
αποκορύφωμα τον Aniello Arena. Ο Garrone τον ανακάλυψε σε μια θεατρική ομάδα τρόφιμων φυλακής, καθότι
ο Arena έχει καταδικαστεί
για ισόβια και για ...προφανείς λόγους δεν έδωσε το παρόν στην Κρουαζέτ. Αυτό
βέβαια δε θα τον εμποδίσει να ξεκινήσει ως ένα από τα φαβορί στο βραβείο ερμηνείας την
άλλη βδομάδα. Όσο για το ίδιο το φιλμ, οι κριτικοί είδαν τις προφανείς συγγένειες
με την μεγάλη ιταλική κληρονομιά, τους νεορεαλιστές και τον Fellini, αλλά ενοχλήθηκαν από την αδυναμία του
φιλμ να βρει τον κατάλληλο τόνο στον οποίο και θα επενδύσει την αφήγησή του.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου