Ο Bennett Miller του Capote άφησε την αίσθηση ενός διακριτικού μα στιβαρού σκηνοθέτη, πλήρως αφοσιωμένου στο θέμα και στους ήρωές του και με σαφή ροπή προς μια εσωστρεφή, βουβή κλιμάκωση. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ελάχιστα αλλάζουν στο Moneyball. Λίγο μετά τους τίτλους τέλους, παλεύεις από την μία με το ενοχλητικό αίσθημα του ανικανοποίητου κι από την άλλη με μία ανίκητη αδυναμία να
μη συμπαθήσεις την ταινία που μόλις είδες. Υπάρχει ένας ακαδημαϊσμός ευγενής και καλότροπος, μπολιάζεται όμως με αφηγηματικές επιλογές που πνέουν καθαρό ευρωπαϊκό αέρα. Αναμφισβήτητα ιδιαίτερο, το σκηνοθετικό ύφος του Miller είναι ωστόσο ξεκάθαρο στην ειλικρινή του διακήρυξη, αφήνοντας έτσι τις προκλήσεις στο σενάριο των περιβόητων Sorkin και Zaillian (βασισμένο στο μυθιστόρημα του Michael Lewis). Οι απολύσεις των αθλητών που δεν ταιριάζουν με το φθηνό μα αποτελεσματικό σύστημα που εισάγουν οι Billy Beane και Peter Brand «χτυπούν» ως ύπουλα αντιδραστικές, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ο light, απενοχοποιημένος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται μέσα στη ροή των δρώμενων. Θαρρείς πως μετά τον Clooney και το Up in the Air, ήρθε η ώρα του κυρίου Pitt να πληρώσει το δικό του φόρο στη βιομηχανία που τον ανέδειξε. Αν και υπερτιμημένη, η ερμηνεία του είναι πλημμυρισμένη από λεπτές επιλογές και κερδίζει το στοίχημα χάρη σε ένα σαρκασμό που υποσκάπτει την ίδια την εικόνα του σταρ.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου