Si j'en ai perdu la tête

Γράμμα.
Ας μην υποκρινόμαστε άλλο.
Αυτός ο χώρος έγινε, καιρό πριν, η τελευταία ελπίδα για επικοινωνία μαζί σου. Προσπάθησα να τη χτίσω, με υπομονή.
Νομίζω πως πρέπει πια να αποδεχτώ ότι απέτυχα. Εκτός από δυο-τρεις φορές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, τα μηνύματά μου έπεσαν στον κενό. Λογικό. Αλλού κοιτούσα, αλλού περ-πατούσες. Ελαφρά ή μη, δε θα το μάθω. Ελπίζω να το μάθει εκείνος που διάλεξες.

Οι αλλαγές, λένε, έρχονται όλες μαζί. Από ένα μέρος που έφερε μαζί του κατάρες εξαρχής, φεύγω. Ας μη μείνει μόνη της αυτή η φυγή.

Ξέρω ότι μιλάω μόνος μου και πως αυτά τα λόγια θα τα δουν μόνα μάτια τρίτων, ανεπηρέαστα, χαμογελαστά, ανέγγιχτα. Αλλά ελπίζω, έστω κι από εδώ, ότι όσα πήρες από μένα, θα σου σταθούν σύμμαχος στη συνέχεια, θα σου κρατούν το χέρι και θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία. Είμαι αισιόδοξος για σένα. Κι ας μην είμαι για μένα. Ίσως κάποια στιγμή να μάθω να μην πονάω κι από κάπου να σε κοιτάω και να χαμογελάω από χαρά και περηφάνεια. Ίσως...
Απόψε θα μου επιτρέψεις να ξαναλυγίσω. Θα παίξω την μουσική που θα σφυρίζαμε ανέμελα το πρωί, πριν πούμε προσωρινά αντίο, πριν ξανανταμώσουμε το βράδυ. Σωστά;

Μου πήρες τα ποιήματα.
Μου πήρες τα τραγούδια.
Μου πήρες τα λάθη.
Κράτησες μόνο τα τελευταία. Ας είναι αυτό το πιο χρήσιμο για σένα.

Αστεράκι.

Through the crack eye lovely weather

Finish it

My mistakes were made for you...

Full of bother

Sit on a train, reading a book
Same damn planet every time i look
Try to relax and slow my heartbeat
Only works when i'm dead asleep
Been thinking and drinking all over the town
Must be gearing up for some kind of melt-down

All i am is a body floating down-wind

What's wrong?
Nothing
Are you sure nothing's wrong?
Yeah
But you're sad about something
Yeah
So tell me what
I don't know, I can't tell you

All i am is a body floating down-wind

Sit on a train, reading a book
Same damn planet every time i look
Try to relax and slow my heartbeat
Only works when i'm dead asleep
Been thinking and drinking all over the town
Must be gearing up for some kind of melt-down

As the express train passes the local
It moves by just like a paper boat
Although it weighs a million pounds
I swear it almost seems to float
And as we pass by each other
Our heads all full of bother
We can't look, we can't stop
We can't think, we can't stop
Because we're stuck in our own paths
And it's the way it always lasts
But i need something more from you

Doing the right thing

And they're making children
Everyone's in love
I just sit in silence
Let the pictures soak

Τετάρτες

Από Τετάρτη σε Τετάρτη, σαν μια βδομάδα

L'hiver

Yes, I received your letter yesterday
About the time the door knob broke
When you asked me how I was doing
Or was that some kind of joke?
All these people that you mention
Yes, I know them, they're quite lame
I had to rearrange their faces
And give them all another name
Right now I can't read too good
Don't send me no more letters no
Not unless you mail them
From Desolation Row.

I need new ways to waste my time

Washed out brain
I have a dirty mind
Oh, I need, I need new ways
To waste my time
I need new ways

Washed out brain
I live alone, alone, alone
Washed out face
Keep me inside, I need new ways
To waste my time
I need, I need new ways

I'm trying to get out
Find a subtle way out
Not just cross myself out
Not just disappear

I've been trying to stay out
But there's something in you
I can't be without
I just need it here

Oh I need
New ways to waste my time
I need new ways
To waste my time

There's no one in sight

Ώστε ήρθε η ώρα.
Την περίμενα, ξέρεις.
Γνώριζα πως αργά ή γρήγορα θα έφτανε αυτή η στιγμή. Της θλιμμένης επιβεβαίωσης.
Προσπάθησα να κατέβω από το τρένο πριν συμβεί. Δεν το κατάφερα.
Και τώρα;
Να κάνω σα να μην υπήρξε ποτέ αυτό το ταξίδι, σωστά; Σαν να τα φαντάστηκα όλα...
Εντάξει.

Τα λέμε στη κρυφή μου, φανταστική ζωή.

Piece by piece

Secret

¨

Fare thee well

Καθρέφτης σε καθρέφτη (Βράδυ Κυριακής)

La notte

I feel like dying because I no longer love you
That's why I'm desperate
I wish I were old, my life's dedication to you over
I wish I no longer existed, because I can't love you
 

The Germans wore blue, you were grey, baby...

Best album ever?

Fuck it...

Many hundred miles away from home

If you missed the train I'm on
You will know that I am gone
You can hear the whistle blow a hundred miles
A hundred miles, a hundred miles,
A hundred miles, a hundred miles
You can hear the whistle blow a hundred miles

Lord, I'm one, Lord, I'm two,
Lord, I'm three, Lord, I'm four
Lord, I'm five hundred miles away from home
Away from home, away from home,
Away from home, away from home
Lord, I'm five hundred miles away from home

Not a shirt on my back
Not a penny to my name
Lord, I can't go back home this ole way
This ole way, this ole way,
This ole way, this ole way,
Lord, I can't go back home this this ole way

If you missed the train I'm on
You will know that I am gone
You can hear the whistle blow a hundred miles
A hundred miles, a hundred miles,
A hundred miles, a hundred miles,
You can hear the whistle blow a hundred miles
You can hear the whistle blow a hundred miles
You can hear the whistle blow a hundred miles
 

Toujours fier

Paris m’a séduit,
Paris m’a conquis
Paris m’a pris
Dans ses bras voluptueusement.
il m’a englouti dans la fièvre de ses tourbillons,
dans la frénésie de ses agitations.
Et je me suis senti
happé, enveloppé,
aspiré, étouffé. Point perdu dans la masse immense
Je ne compte pas plus qu’un pavé de la rue,
qu’une feuille de platane volant dans l’avenue
qui va dégringoler sur les marches du métro, au lieu de s’élancer vers le soleil.
là haut.
Paris m’a séduit,
Paris m’a trahi,
Paris m’a pris mes espoirs et mes illusions.
Je vis seul
sous les toits, dans ma chambre de bonne.
J’ignore les voisins, je ne parle à personne
et je me sens toujours fier de ma solitude
lorsque je vis ma vie accaparante et rude.
La vie de la grande ville démesurée,
où il vous faut aller contre vents et marées
dans une lutte ingrate de chaque matin
et la sauvage incertitude du destin.
Et maintenant, la nuit maléfique et troublante
tombe sans apporter de calme ni de paix
C’est à peine si la rumeur est moins grondante,
car le cœur de Paris ne s’arrête jamais
de battre, de battre, jamais…

I am Heathcliff

Voir dans l'eau le visage du bien aimé

Take a bow

Woodying alone

Όταν ήμασταν οι μόνοι στον κόσμο που άκουγαν τι ήθελαν να μας πουν τα κομμάτια και οι υπόλοιποι, ξένοι, αναρωτιόντουσαν.

Summer blues

4Κ - Μια νέα κινηματογραφική σελίδα

Από χθες βράδυ, λειτουργεί δημόσια μία νέα κινηματογραφική σελίδα, αποτέλεσμα της πίστης μιας χούφτας "νέων" κριτικών για το λειτούργημα που επέλεξαν ή τους επέλεξε. Το όνομα αυτής: 4Κ.

https://www.facebook.com/NewGreekFilmCritics/?fref=nf

Για πολλούς από εμάς, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρούμε να ανοίξουμε ένα διάλογο με το κοινό, πιστεύοντας ότι η ανάλυση οπτικοακουστικών έργων παραμένει - σήμερα περισσότερο από ποτέ - μια "ικανότητα" απαραίτητη για κάθε μορφής αντίσταση. Ας την εξασκήσουμε όλοι μαζί, συντάκτες κι αναγνώστες.

Η ομάδα του 4Κ:

Γιάννης Βασιλείου
Aureliano Buendla 
Ηλίας Δημόπουλος
Ράνια Ευδαίμων
Χρήστος Ζαφειριάδης
Ιωάννης Moody Λαζάρου
Τάσος Μελεμενίδης
Παναγιώτης Μπούγιας
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Γιώργος Παππάς
Μαρία Παυλίδου
Γιάννης Σμοΐλης
Πάνος Τράγος
Νάντια Φωτεινή

Σας περιμένουμε...

I wanna be yours

S.O.S.

Blues please don't let me down

If the blues was money, I'd be the richest man in town
Well if the blues was money, people, I'd be the richest man in town
Well since I'm not rich, blues please don't let me down

Broken lives

There's an ugly crowd here beside me
They specialise in violations
Once they numbered only a handful
Grew out the ashes of what we had good


Our love hangs here beside us
From it's feet, twitching, desperate
The juice that splash our white boots
Now they're matted and confused
There'll be another ugly scene tonight
As we refuse to accept the obvious

That same old hour...

Light reflects from your shadow

Για όλα τα αληθινά κορίτσια

 

  Για την αρχή που πιστέψαμε αληθινή
  Για το τέλος που θέλαμε ψεύτικο

So that was it, once again

Believers and fools, fools and believers,
the show must go on.
Or not.

All night baby...

Back to basics

Up ahead

Qui n'a plus d'espoir, n'aura plus de regrets. Il vaut mieux être déçu que d'espérer dans le vague.

Tant de fois, la réalité m'avait déçu, parce que au moment où je la percevais, mon imagination, qui était mon seul organe pour jouir de la beauté, ne pouvait s'appliquer à elle en vertu de la loi inévitable qui veut qu'on ne puisse imaginer que ce qui est absent.

Let's sail away

Baby, when i met you there was peace unknown
I set out to get you with a fine tooth comb
I was soft inside, there was somethin' going on

You do something to me that i can't explain
Hold me closer and i feel no pain
Every beat of my heart
We got somethin' goin' on

Islands in the stream
That is what we are
No one in between
How can we be wrong?

L'important c'est d'aimer (1975), του Andrzej Zulawski

Σημείο εκκίνησης : μια τυχαία (;) συνάντηση ανάμεσα σε μια νεαρή ηθοποιό κι έναν μοναχικό φωτογράφο. Εκείνη αναγκάζεται για λόγος βιοπορισμού να σπαταλά το ταλέντο της σε ευτελείς παραγωγές. Εκείνος βρίσκεται μπλεγμένος, λόγω χρεών, στα σκοτεινά κυκλώματα της πορνοβιομηχανίας. Μια ανεξήγητη εμμονή εγκαθίσταται από το πρώτο κιόλας βλέμμα, κάπου ανάμεσα στον πόθο που καθυστερεί αέναα την εκπλήρωσή του και την άγαπη που αδυνατεί να πιστέψει τον πρόωρο εαυτό της. Θα σχηματίσουν ένα άσπονδο ζευγάρι για το οποίο η καθημερινή θλίψη συνιστά σημείο τομής. Ως αναπάντεχος συνδετικός κρίκος, ο σύζυγος εκείνης: ένας έκπτωτος, φεγγαροχτυπημένος πιερότος, μια νευρωτική και θορυβώδης ύπαρξη που ξεγελά επιτυχώς το θεατή, κρατώντας τη βαθιά του μελαγχολία κρυφή μέχρι το τραγικό φινάλε.

Στη βάση μιας τυπικής τριγωνικής ιστορίας με εμφανείς αναφορές στη γκονταρική Περιφρόνηση (τις οποίες φυσικά ενισχύει η εξαιρετική μουσική του Georges Delerue), ο Zulawski θα συνθέσει μια φιλμική όπερα γεμάτη οργή και πόνο, μια μοντέρνα τραγωδία για την ακατάβλητη αδυναμία μας να ευτυχήσουμε. Λάτρης της μπαρόκ υπερβολής, θα δοκιμάσει εδώ – όπως κανείς άλλος πριν ή μετά αυτόν – τα όρια της δραματουργικής αποστασιοποίησης διαγράφοντας μονομιάς τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο θέαμα και την αληθινή ζωή. Χαμένος σε ένα λαβύρινθο μακάβριο μα ταυτόχρονα οικείο, ο θεατής γίνεται μάρτυρας της σύγκρουσης ανάμεσα στα εκκωφαντικά χρώματα του ντεκόρ, αποχρώσεις του πορφυρού που τονίζουν τον επίπεδο, «κατασκευασμένο» χαρακτήρα του φιλμικού σύμπαντος, και τη μανιασμένη, υστερική κάμερα που άλλοτε με σπασμωδικές κινήσεις στο χέρι κι άλλοτε με απότομα ζουμ, προσπαθεί εναγωνίως να επαναφέρει το βάθος και τον όγκο σε έναν κόσμο που προσομοιάζει πλέον απειλητικά με κινηματογραφικό πανί. Το σχήμα κύκλου που ρίχνει τη σκιά του στην αφήγηση δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες : είμαστε όλοι ηθοποιοί σε μια ζωή χτισμένη πάνω σε επαναλήψεις. Σαν το σύζυγο της Nadine που από σωτήρας της κατέληξε παλιάτσος, αν ο ρόλος που ντυθήκαμε δεν μας «γεμίζει» πια, ο θάνατος είναι η μόνη μας έξοδος από τη σκηνή. Και, φυσικά, η εξωφιλμική μας γνώση για τον πρόωρο χαμό της συνταρακτικής Romy Schneider, της σπουδαιότερης Γαλλίδας ηθοποιού στην ιστορία του κινηματογράφου, προσδίδει μια ανατριχιαστική αυθεντικότητα στα επί της οθόνης δρώμενα.

Σε αυτόν το γραφικό καμβά που, γεμάτος βία, θα φέρει αναπόδραστα στο νου τους πίνακες ενός Francis Bacon, κάποιοι θα διαβάζουν μία σπουδή πάνω στην υστερία ή/και την κατάθλιψη. Ακόμα παραπέρα, όμως, το συγκλονιστικό φιλμ του Zulawski στοχάζεται πάνω στην απόγνωση και το απόλυτο κενό στο οποίο μας οδήγησε ο πολυτραγουδισμένος κι «ένδοξος» δυτικός πολιτισμός. Όταν η ζωή χωρίς ιδέες γίνεται κανόνας (Badiou), η βασανιστική αναζήτηση (ενός κάποιου) ρόλου είναι το τίμημα που θα κληθούμε να πληρώσουμε. Ο κόσμος μετατρέπεται σε θέαμα ασύνδετο κι ο σκηνοθέτης του βροντερά απών. Οι ηθοποιοί μένουμε πια μόνοι. Και για μας, το σημαντικό είναι να αγαπάμε – διότι η αγάπη, οδυνηρή κι αμείλικτη, στέκει ως η τελευταία υπόσχεση ελευθερίας που μας έχει απομείνει.

- Il n'y a personne, personne au monde que j'aime plus que toi, personne... Tu sais, il faut pas me laisser seule... Il faut pas... Je peux pas rester seule... T'es où? Ici? Où? Je sais pas où tu es...  Je peux te donner beaucoup beaucoup beaucoup encore, tout... Mais je peux pas sentir que la vie est ailleurs... Je peux pas...
- Je pourrais tout faire pour toi... Tout... Tout sauf...
- Sauf quoi?
- ...vivre

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

'Night

When you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;

How many loved your moments of glad grace, 
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;

And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars

A la recherche du temps de l'innocence

The Innocents (Jack Clayton, 1961)






We lay my love and I
beneath a weeping willow,
but now alone I lie
and weep beside the tree

Singing O Willow Waly by the tree that weeps with me,
singing O Willow Waly 'til my lover returns to me

We lay my love and I
beneath a weeping willow,
but now alone I lie
Oh Willow I die
Oh Willow I die...

We still got a dance...

I knew these people

Dreams

Had I the heaven's embroiderd cloths,

Enwrought with golden and silver light,

The blue and the dim and the dark cloths,

Of night and light and the half-light ;

I would spread the cloths under your feet.

But I, being poor, have only my dreams ;

I have spread my dreams under your feet.

Tread softly because you tread on my dreams. 

Last night I dreamed that I was dreaming of you

And I watched you as you disappeared.

Ταξίδι στα Κύθηρα

En chacun de nous, il y a comme une ascèse, une partie dirigée contre nous-mêmes. Nous sommes des déserts, mais peuplés de tribus, de faunes et de flores.
Et toutes ces peuplades, toutes ces foules, n'empêchent pas le désert, qui est notre ascèse même, au contraire elles l'habitent, elles passent par lui, sur lui.
Le désert est notre seule identité, notre chance unique pour toutes les combinaisons qui nous habitent.

Signes de vie

Για σκέψου...

LES AMANTS DU MEME TEMPS (2013)

LES AMANTS DU MEME TEMPS from David Didà on Vimeo.

TIndersticks à Pully 06.03.2016

http://www.theatre-octogone.ch/index.php?s=details&id=47

Περί δεύτερης ευκαιρίας ο λόγος.
I'll be there.

THE HATEFUL EIGHT (2015), του Quentin Tarantino

Μπορεί από την εποχή του Barthes και του Foucault ο auteur να έχει αποδημήσει εις Κύριον, ωστόσο είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο Quentin Tarantino θα έδινε απλόχερα τις ευλογίες του σε μια ερμηνευτική προσέγγιση του έργου του που θα τον αντιμετώπιζε ως Δημιουργό. Αντλώντας θράσος από την παραπάνω διαπίστωση, μπορούμε άφοβα να χωρίσουμε τη φιλμογραφία του σε δύο διακριτές φάσεις. Στην πρώτη περίοδο, από το Reservoir Dogs ως και το Jackie Brown, το enfant terrible του νεότερου αμερικάνικου κινηματογράφου θα μας συστηθεί ως ένας (υπερ)ταλαντούχος αφηγητής, ικανός να εκμαιεύσει ψυχαγωγικό θέαμα από την μεταμοντέρνα κενότητα της σινεφιλικής αναφορικότητας, να χτίσει χαρακτήρες πάνω σε μακροσκελή διαλογικά μέρη και να κρατήσει το θεατή μαγκωμένο στη θέση του μέσα από τη χειραγώγηση της χρονικής συνέχειας και την απειλή μιας διαρκώς ετοιμόγεννης μα, τελικώς, διακριτικά παρούσας βίας. Τα τρία πρώτα φιλμ του είναι σφιχτοδεμένα, ασχέτως της σχετικά μεγάλης πραγματικής τους διάρκειας, και, παρά το ευφυές τους χιούμορ, παραμένουν υφολογικά σοβαρές και σκοτεινές ιστορίες ενήλικης διασκέδασης.

Με το πέρασμα στον επόμενο ...αιώνα, ο Tarantino πραγματοποιεί μια, σαφέστατη στα μάτια του γράφοντος, αλλαγή κατεύθυνσης. Ερωτεύεται τον εαυτό του σε σημείο αυτισμού, πετάει στην άκρη κάθε υποψία λιτότητας (σε αφήγηση, διαλόγους, απεικόνιση βίας, κτλ.) και, κυρίως, «προσπαθεί» να είναι αστείος και διασκεδαστικός, δίνοντας την εντύπωση ότι πλέον η βασική πηγή έμπνευσής του είναι τα όσα (διθυραμβικά) διαβάζει για τον εαυτό του στα κείμενα των κριτικών και τα σχόλια των «απλών οπαδών» του. Αυτό δε σημαίνει ότι οι ταινίες του σε αυτήν τη δεύτερη περίοδο είναι κακές ή έστω μέτριες – κάθε άλλο. Στο Kill Bill, ο σινεφιλικός αυνανισμός υποστηρίζεται από ολόκληρο το εξωφρενικά δομημένο σύμπαν της ταινίας και καταλήγει ένας απολαυστικός ...χαβαλές. Στο Inglourious Basterds, η αυτοαναφορικότητα γενικεύεται ώστε να αφορά το σινεμά στην αισθητική-κοινωνική-πολιτική του ολότητα, ενώ υπεισέρχεται για πρώτη φορά ένας στοχασμός πάνω στην (πραγματική) Ιστορία δίνοντας έτσι το αριστούργημα της φιλμογραφίας του. Στο Django Unchained,  η καθαρτική διαμεσολάβηση του κινηματογραφικού μέσου αναλαμβάνει δράση επί του διαρκώς επίκαιρου ζητήματος των διαφυλετικών σχέσεων στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Χάρη στα εύστοχα στυλιστικά ευρήματα (όπως η διάσταση στην επί της οθόνης απεικόνιση της ιστορικά υπαρκτής βίας από εκείνη της φαντασιακής εκδίκησης) και του εξαιρετικούς ηθοποιούς του, το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται παραπάνω από επιτυχημένο, χωρίς όμως να κρύψει ολότελα κάποιες ανορθογραφίες ύφους που, ταινία με την ταινία, μοιάζουν να διογκώνονται εντός του ταραντινικού σύμπαντος.

Στο The Hateful Eight θα κάνουν περισσότερο από ποτέ αισθητή την παρουσία τους. Το εύρημα του εγκλεισμού σε έναν περιορισμένο χώρο και η συνεπακόλουθη εσωστρέφεια που ως αίτημα εγγράφεται αυτομάτως σε αυτό το σκηνικό τελικά το μόνο που κατορθώνουν είναι να υπερτονίσουν την αμετροέπεια του αυτάρεσκου Quentin : διάλογοι εκνευριστικά ξεχειλωμένοι (που ωστόσο μας πληροφορούν λιγότερο για τους χαρακτήρες από ότι μια σύντομη κουβέντα περί Big Mac), υπερβολική και στα όρια του κακόγουστου βία, χιούμορ εφηβικού προβληματισμού και, το μεγαλύτερο ίσως μειονέκτημα της ταινίας, η αχρείαστα μεγάλη διάρκεια. Βλέποντας το The Hateful Eight, νοσταλγείς το – παρεμφερές σε σύλληψη – Reservoir Dogs κι αναρωτιέσαι εύλογα πόσο σπουδαίο φιλμ θα είχαμε μπροστά μας αν συνδυάζαμε το σκοτεινό ύφος και το σφιχτό ρυθμό του ενός με τους βαθύτερους κοινωνικοπολιτικούς συμβολισμούς του άλλου. Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την υφολογική απόκλιση του πρώιμου από τον ύστερο Tarantino στην απόσταση που χωρίζει εδώ την μετρημένη ευγένεια των Tim Roth (Oswaldo Mobray) και Michael Madsen (Joe Gage) – που ωστόσο συνιστούσαν ό,τι πιο over the top είχε να επιδείξει ερμηνευτικά το σινεμά του Quentin στα 90’s - από το στόμφο και την γκροτέσκα καρικατούρα του φωνακλά Walton Goggins (Chris Mannix). Στις υποκριτικές επιλογές του τελευταίου καθρεφτίζεται ιδανικά το κοινό στο οποίο μοιάζει να απευθύνεται πρωτίστως πλέον ο  αγαπημένος μας σκηνοθέτης – εκείνο δηλαδή που προτιμά τα ουρλιαχτά από τους ψιθύρους και τις εκρήξεις κεφαλιών από την εκτός κάδρου απειλή.

Το δυστύχημα είναι πως το πομπώδες ύφος και η ανεξέλεγκτη φιλαυτία του Tarantino λειτουργούν εις βάρος των ιδεών που κατοικούν στην καρδιά του The Hateful Eight. Αυτή τη φορά, η προβληματική που κινητοποίησε τα δρώμενα στα δύο προηγούμενα φιλμ του – εκείνη της απόπειρας επανόρθωσης ιστορικών «σφαλμάτων» δια μέσου της καλλιτεχνικής δημιουργίας – θα συγκεντρωθεί εδώ, εξόχως συμβολικά, σε ένα εύρημα/αντικείμενο: το γράμμα που υποτίθεται πως έστειλε ο Abraham Lincoln στο Warren (Samuel L. Jackson) κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και που ο τελευταίος φυλάει σαν κόρη οφθαλμού. Δεν πρόκειται απλώς για ένα ψέμα ή ένα τέχνασμα του έγχρωμου στρατηγού, αλλά για την μυθοπλασία στην κατεξοχήν της έκφραση: η αφήγηση μιας ιστορίας επινοημένης που ορθώνεται πάνω σε ένα υπαρκτό μα ταυτόχρονα μυθικό για τους Αμερικάνους πρόσωπο. Είναι αυτό το γράμμα – και κατά συνεκδοχή η μυθοπλασία – που θα προστατέψει τον Warren και θα τον βοηθήσει να επιβιώσει στη βαθύτατα ρατσιστική Αμερική. Και, στο ελεγειακό φινάλε της ταινίας, είναι η ανάγνωση αυτού του γράμματος που θα σφραγίσει την αδελφοποίηση του αμερικάνικου έθνους – αρκεί να προσέξει κανείς το σχοινί που ενώνει το «λευκό» χέρι του Mannix με εκείνο, « μαύρο », του Warren, όταν ακούγονται τα λόγια του μυθοπλαστικού Lincoln που καλεί όλους μαζί, χέρι-χέρι, να χτίσουν ειρηνικά το μέλλον της χώρας.

Το επιμύθιο της διαφυλετικής συμφιλίωσης στήνεται υπαινικτικά από τα πρώτα λεπτά της ταινίας. Αφού η άμαξα που μεταφέρει τους John Ruth (Kurt Russell) και Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) περιμαζέψει τον Warren, η κάμερα θα εστιάσει σε αργή κίνηση στα δύο άλογα – ένα άσπρο κι ένα μαύρο – που δίπλα-δίπλα οδηγούν την άμαξα. Το ευαγγέλιο της αδελφοποίησης θα πάρει σάρκα και οστά μέσω της σταδιακής προσέγγισης, της συνεργασίας και, εν τέλει, τη φιλίας που θα αναπτυχθεί ανάμεσα σε ένα λευκό κι έναν έγχρωμο ήρωα. Όμως, το άσπονδο ζευγάρι δε θα σχηματιστεί από τους Ruth και Warren - όπως θα στοιχημάτιζε εύλογα ο θεατής μέχρι το μέσο περίπου της ταινίας – αλλά από τους Warren και Mannix. Αυτή η ανατροπή δεν είναι απόρροια μιας φορμαλιστικής και μόνο επιλογής του - έτσι κι αλλιώς αθεράπευτα μοντερνιστή στους αφηγηματικούς του τρόπους - Tarantino. Αντιθέτως, πρόκειται για ένα ακόμα εύρημα που αναδεικνύει την κοινωνικοπολιτική του στράτευση. Η επιλογή του Mannix ως το πρόσωπο που θα κληθεί να ενσαρκώσει το «έτερον ήμισυ» του μάυρου στρατηγού θα μετατρέψει τη «διαδρομή» αυτού του χαρακτήρα σε βασικό άξονα του φιλμ. Στην απόσταση που καλείται να καλύψει συγκεντρώνεται το μήνυμα της ταινίας: από τον έκδηλο ρατσισμό των πρώτων λεπτών (στο πρώτο διάλογο του Mannix με τον Warren εντός της άμαξας συνοψίζεται, λεκτικώς, η ουσία του Αμερικάνικου Εμφυλίου) μέχρι τη συμβολική ένωσή του με τον ετοιμοθάνατο ήρωα του Samuel L. Jackson στη βίαιη κλιμάκωση του φινάλε.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε, που Mannix είναι ...σχεδόν σερίφης. Ο ήρωας του βρίσκεται καθ’οδόν για την πόλη του Red Rock, όπου και θα αναλάβει επίσημα τα καθήκοντά του ως υπηρέτης του νόμου. Όμως προτού βάλει το αστέρι στο στήθος του, θα πρέπει πρώτα να θητεύσει και να εκπαιδευτεί δίπλα στο στρατηγό Warren. Σε ένα φιλμ που ξεκινάει ως γουέστερν για να εξελιχθεί σε whodunit, ο Warren θα οδηγήσει βήμα προς βήμα τον μελλοντικό σερίφη στη διαλεύκανση του μυστηρίου – είναι χαρακτηριστικό πως ο τελευταίος πανηγυρίζει σα αγχωμένο μαθητούδι όταν, επιτέλους, θα δει μια υποθεσή του να επιβεβαιώνεται. Για να σφραγίσει τη συμβολική ένωση των δύο αντρών (και των όσων μετωνυμικά εκπροσωπούν), ο Tarantino θα ευνουχίσει κυριολεκτικά τον Warren και στη συνέχεια θα τους βάλει, ώμο με ώμο, να ξαποστάσουν στο ίδιο κρεβάτι από όπου και θα ολοκληρώσουν την εξόντωση του Κακού – του οποίου διόλου τυχαία ηγείται η Γυναίκα. Η παρουσία της, βέβαια, είναι στο εξής περιττή: πεμπτουσία του ανδροκρατούμενου γουέστερν ή αποθέωση της ταραντικής ιδεολογικής αντιφατικότητας (και αντιρατσιστής και μισογύνης);

Αχιλλέας Παπακωνσταντής 

See her come down, through the clouds...

So come on, love Draw your swords

Got no time for the corner boys

Ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν κάπως έτσι, το σχέδιο ήταν αποφασισμένο από καιρό: θα ήμαστε μόνοι κι ας υπήρχε πολύς κόσμος τριγύρω, η μουσική θα σταματούσε ξαφνικά, ίσα ίσα που θα το παρατηρούσες, αλλά μάλλον δε θα σχολίαζες κάτι. Και τότε θα έμπαινε το τραγούδι. Θα αναφωνούσες "Άκου τι παίζει!". Θα προσποιόμουν τον έκπληκτο, αλλά όχι και τόσο καλά και θα αναρωτιόσουν μέσα σου. Και τότε θα σου ζητούσα να οδηγούσαμε μαζί το τρένο για το υπόλοιπο ταξίδι. Και θα ήταν η πιο ευτυχισμένη βραδιά της ζωής μου.

Έτσι προέβλεπε η ιστορία. Αλλά πριν προλάβει να κεφαλαιώσει το γιώτα της, μεταμορφώθηκε σε παραμύθι που χάθηκε στην Ιστορία.

Ας παίξει το τραγούδι ορφανό όλη μέρα, βροχερή Κυριακή άλλωστε. Και θα το θυμάμαι, το άξιζες εσύ, το άξιζα κι εγώ.