Ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν κάπως έτσι, το σχέδιο ήταν αποφασισμένο από καιρό: θα ήμαστε μόνοι κι ας υπήρχε πολύς κόσμος τριγύρω, η μουσική θα σταματούσε ξαφνικά, ίσα ίσα που θα το παρατηρούσες, αλλά μάλλον δε θα σχολίαζες κάτι. Και τότε θα έμπαινε το τραγούδι. Θα αναφωνούσες "Άκου τι παίζει!". Θα προσποιόμουν τον έκπληκτο, αλλά όχι και τόσο καλά και θα αναρωτιόσουν μέσα σου. Και τότε θα σου ζητούσα να οδηγούσαμε μαζί το τρένο για το υπόλοιπο ταξίδι. Και θα ήταν η πιο ευτυχισμένη βραδιά της ζωής μου.
Έτσι προέβλεπε η ιστορία. Αλλά πριν προλάβει να κεφαλαιώσει το γιώτα της, μεταμορφώθηκε σε παραμύθι που χάθηκε στην Ιστορία.
Ας παίξει το τραγούδι ορφανό όλη μέρα, βροχερή Κυριακή άλλωστε. Και θα το θυμάμαι, το άξιζες εσύ, το άξιζα κι εγώ.
Έτσι προέβλεπε η ιστορία. Αλλά πριν προλάβει να κεφαλαιώσει το γιώτα της, μεταμορφώθηκε σε παραμύθι που χάθηκε στην Ιστορία.
Ας παίξει το τραγούδι ορφανό όλη μέρα, βροχερή Κυριακή άλλωστε. Και θα το θυμάμαι, το άξιζες εσύ, το άξιζα κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου