Εξαρχής το εγχείρημα του McQueen καταγράφεται ως ένα εκ των πιο θαρραλέων της πρόσφατης κινηματογραφικής μνήμης. Η αποτύπωση της σύγχρονης αστικής αποξένωσης των μεγαλουπόλεων και του ανικανοποίητου των σχέσεων που τις κατοικούν χρειάζεται τόλμη, έμπνευση και περίσσευμα ειλικρίνειας. Στοιχηματίζει στο πουλέν του (ένας συγκλονιστικός Michael Fassbender), δεν τον αφήνει όμως μόνο του (πολύ κακώς). Οι ασθμαίνουσες διαδρομές του περιβάλλονται από αγγίγματα υπερ-σκηνοθεσίας, στιλιζαρισμένες πινελιές έντασης για την οδύνη του ήρωα. Το τελευταίο ταγκό δε χορεύεται πια στο Παρίσι, αλλά στη θαμπωμένη γυαλάδα της Νέας Υόρκης και των κτιρίων της που κρύβουν τον ουρανό. Το διαμέρισμα δεν είναι πια εγκαταλελειμμένο στην τύχη του, αλλά φαντάζει έτσι από άποψη (έξοχη η "γεωγραφική" επιμέλεια των κάδρων εντός του σπιτιού).Το Shame συνδέεται σε ευθεία γραμμή με το ντεμπούτο του McQueen, Hunger (2008), και ξεκαθαρίζει τη σκηνοθετική άποψη του ταλαντούχου Βρετανού. Πομπώδης αφήγηση και πρόζα ρέπουσα στη δημαγωγία, τυλιγμένα σε μια συσκευασία μεγαλόστομη και σίγουρη για τον εαυτό της. Εμμένοντας σε αυτό το στιλ, είναι εύλογο να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό πλέον από την επιλογή του θέματος. Χάρη στις επιλογές αυτές το Hunger απογειώθηκε ως ένα από τα σπουδαιότερα πολιτικά φιλμ, εξαιτίας τους το Shame σκοντάφτει και μένει να διεκδικεί τις δάφνες μιας ένδοξης αποτυχίας. Ωστόσο, και παρά τη σχηματική κατάληξη του σεναρίου (η προβλέψιμη τύχη της αδερφής του ήρωα), διατηρεί τη σημασία του ως δείγμα γραφής ενός πολλά υποσχόμενου δημιουργού.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου