Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά τη δημιουργία του, το φιλμ του Lelouch γεννάει αισθήματα νοσταλγικά, αβίαστα κι εύκολα όσο οι μελωδίες από τα ρετρό πλήκτρα του Francis Lai. Ωστόσο, δεν πρόκειται για την έκφραση μιας μόδας από καιρό ξεπερασμένης. Η εντύπωση μιας συλλογικής θύμησης δεν είναι παρά το ένδυμα που το Un Homme et Une Femme χρησιμοποιεί προκειμένου να χτίσει την ατομική μας νοσταλγία και να μιλήσει στον κάθε θεατή ξεχωριστά τη δική του, προσωπική ιστορία. Μέρος μιας εποχής που το γαλλικό σινεμά είχε τον μαγικό τρόπο να βάζει μπροστά από την κάμερα έναν άντρα και μια γυναίκα σαν όλους εμάς (εποχή που, ας μη ξεχνιόμαστε, μας έδωσε και τις Ομπρέλες του Χερβούργου), το βραβευμένο σε Κάννες και Όσκαρ φιλμ πείθει (ακόμα) ακριβώς επειδή ακολουθεί δύο ανθρώπους με βεβαρημένο συναισθηματικό μητρώο και όχι δυο χάρτινους ήρωες για τους οποίους η αγάπη πρωτοεμφανίζεται με τους τίτλους αρχής και πεθαίνει με εκείνους του τέλους. Ο Jean-Louis και η Anne θα γνωριστούν τυχαία, αλλά ο έρωτάς τους (ή η προσδοκία του, ανάλογα πώς διαβάζεις το τελευταίο πλάνο της ταινίας) θα γεννηθεί στην απουσία. Στις ενδιάμεσες ώρες, εκείνες που θα βρεθούν μακριά ο ένας από τον άλλον, με χρόνο άπλετο ώστε να αφιερωθεί σε όνειρα για το μετά. Κι αν στην επόμενη συνάντηση όλα καταστραφούν, δε θα φταίει ούτε εκείνος, ούτε κι εκείνη, αλλά ο ίδιος ο έρωτας που, όπως λέει και το τραγούδι της ταινίας, "ήταν πιο δυνατός κι από τους δυο μας". Ο Lelouch θα διαπράξει το ατόπημα να γυρίσει ένα (μετριότατο) sequel είκοσι χρόνια μετά και να αποκαλύψει το μυστικό μιας σχέσης που σε εκείνη τη σπασμένη αγκαλιά και τα νικημένα βλέμματα του φινάλε γνώρισε τη δική της κορύφωση: τέλεια ώστε να πεθάνει αμέσως μετά, ευτυχισμένη γιατί υπήρξε.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
3 σχόλια:
Καλημερα φιλε μου,
το ειδα πριν μερικα χρονια και στα δικα μου ματια φανηκε ξεπερασμενο.. Ισως να το αδικω, δεν ξερω, γιατι η αληθεια ειναι πως δε συμμεριζονται πολλοι την αποψη μου.
Παντως, θα μου μεινει για παντα η υπεροχη μουσικη του Francis Lai!
Ο μουσικος αποηχος της ταινιας φθανει ακομη ευχαριστα στ'αυτια μου απο τον Francis Lai...
Mike,
Καλημέρα φίλε. Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι ο Lelouch χτίζει την ιστορία του σε διαχρονικές καταστάσεις. Για παράδειγμα, ο μονόλογος του Trintignant στο αμάξι μοιάζει σαν κάτι που όλοι έχουμε πει ή θα πούμε. Αλλά υπάρχουν κάποια σχήματα μελοδραματικά, κάπως τραβηγμένα (όπως η ιστορία των συζύγων των δύο πρωταγωνιστών), που συμφωνώ ότι χρειάζεσαι μια συστολή της δυσπιστίας για να σε αγγίξουν, αλλά εκεί δεν συμβαίνει πάντα με τους μύθους και δη τους κινηματογραφικούς;
Caesar,
Κλασσική μουσική, όντως. Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Δημοσίευση σχολίου