Κυριακή 22 Απριλίου 2012

2000-2009: 100 films to remember Part VII


40) Sur Mes Lèvres (2001), του Jacques Audiard
Επαναπροσδιορίζοντας τα είδη του φιλμ νουάρ και του θρίλερ, η εξαιρετική σκηνοθεσία του Audiard εγκλωβίζει τον θεατή σε μια πρωτόγνωρη, αισθητικής φύσεως ένταση, έτσι όπως η κάμερά του σαγηνεύεται από τις λεπτομέρειες του σύμπαντος στο οποίο κατοικούν η Carla και ο Paul. Ερμηνείες αναφοράς από την Emmanuelle Devos και τον Vincent Cassel.

39) Antichrist (2009), του Lars von Trier
Επιστρέφοντας το μυστήριο της θηλυκής φύσης στο πρωταρχικό του σπίτι, ο Lars von Trier μεγαλουργεί εικαστικά και μέσα από πολυάριθμες αναφορές παραδίδει μια υποβλητική σπουδή πάνω στην απομάκρυνση του σύγχρονου ανθρώπου από τη Φύση και στην αιώνια μάχη των δύο φύλων.

38) The Wrestler (2008), του Darren Aronofsky
Εκκινώντας από όλα τα κλισέ και τις συμβάσεις του αμερικανικού σινεμά (ως καθρέφτης του περίφημου american dream) και χρησιμοποιώντας τη φόρμα ενός σκληρού και απέριττου δράματος ευρωπαϊκών καταβολών, ο ευφυής Aronofsky παραθέτει μια συγκινητική παραβολή για το δυσνόητο της σύγχρονης, πολυκωδικής καθημερινότητας. Στο επίκεντρο ένας συνταρακτικός Mickey Rourke στο ερμηνευτικό άθλο του να αντιμετωπίζεις τα προσωπικά σου λάθη σε κάθε μελανιά και κάθε σημάδι του ήρωά σου.

37) Nobody knows (2004), του Hirokazu Koreeda
Ο τρόπος που ο Koreeda ταυτίζει με μια σχεδόν ιμπρεσιονιστική διάθεση το βλέμμα της κάμεράς του με αυτό του δωδεκάχρονου Akira είναι συγκλονιστικός, καθώς ο μικρός ήρωας παρακολουθεί με μια πένθιμη αθωότητα τον κόσμο των μεγάλων να αποκαλύπτει την αποκρουστική του φύση.

36) Eloge de l’Amour (2001), του Jean-Luc Godard
Διανύοντας την πέμπτη δημιουργική δεκαετία του, ο Γκοντάρ παραδίδει το σπουδαιότερο, ίσως, φιλμ του αντι-αφηγηματικού κινηματογράφου που ο ίδιος καθιέρωσε και υπογραμμίζει τη σημασία της μνήμης και του «ονόματος» σε έναν κόσμο παραδομένο στους αδίστακτους κανόνες της καπιταλιστικής οικονομίας. Il ne peut y avoir de résistance sans mémoire.

35) Before Sunset (2004), του Richard Linklater
Δέκα χρόνια μετά τη Βιέννη, ο ρομαντισμός μάζεψε τις βαλίτσες του και ετοιμάζεται να αποχωρήσει, την ώρα που ο κυνισμός χτυπάει την πόρτα καλοαναθρεμμένος. Τα μεγάλα όνειρα έγιναν μεγάλες αποφάσεις που βαραίνουν και οι μικρές απολαύσεις είναι πλέον ασήμαντες λεπτομέρειες που στοιχειώνουν. Είναι άραγε πολύ αργά για να αγαπήσεις, για να υπάρξεις; Linklater, Delpy, Hawk και το διαλογικό σινεμά συναντά εδώ την κορύφωσή του.

34) Code Inconnu (2000), του Michael Haneke
Εγκαταλείποντας την καθοδήγηση του θεατή (με απώτερο στόχο την τιμωρία του) του Funny Games, ο Αυστριακός φιλόσοφος/σκηνοθέτης επιστρέφει στη λογική των 71 Συμπτώσεων. Απλώνει στον (αντι)αφηγηματικό του καμβά στιγμιότυπα καθημερινότητας και χωρίς να δίνει απαντήσεις, καλεί τον κάθε θεατή ξεχωριστά να αποκρυπτογραφήσει τον κώδικα στον οποίο υπακούει η ατομική και η συλλογική Ιστορία.

33) Les Chansons d’ Amour (2007), του Christophe Honoré
Ο Honoré δεν κλείνει τα μάτια του στο σκοτεινό και μελαγχολικό Παρίσι του 21ου αιώνα, ούτε προσποιείται κάποιου είδους τόλμη στην απεικόνιση της ερωτικής ζωής των ηρώων του. Εικονογραφεί απλά την ενθουσιώδη μα προβληματισμένη αγάπη, την απόγνωση της απρόσμενης απώλειας και την επανεμφάνιση της ελπίδας μέσα από τον έρωτα. Και έχει για συντροφιά τραγούδια καταπληκτικά (το ένα καλύτερο από το άλλο) και έναν σπουδαίο Louis Garrel, το εμβληματικό πρόσωπο του σύγχρονου γαλλικού σινεμά. Υπέροχο…

32) Το Λιβάδι που Δακρύζει (2004), του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα μικρά αισθήματα και τις προσωπικές εμπειρίες, έτσι και το έπος της Ιστορίας προδίδεται από τις λέξεις, η ανεπάρκειά των οποίων είναι γνωστή στον Αγγελόπουλο και τους ήρωές του. Η ελλειπτική αφήγηση αντικατοπτρίζει τις ελλειπτικές ζωές και ο θεατής παρακολουθεί μέσα από τα μάτια της Ελένης (κόρη-μητέρα-γυναίκα) την ιστορία της Ελλάδας στον 20ο αιώνα. Εν τέλει, πρόκειται για την ιστορία όλων των ανθρώπων χωρίς σύνορα, καταδικασμένοι καθώς είναι σε διαρκή κίνηση. Το νήμα θα ξετυλίγεται πάντα και σε κάθε λιμάνι όπου κάποια Πηνελόπη θα αποχαιρετά τον Οδυσσέα της.

31) Yi Yi (2000), του Edward Yang
Το κύκνειο άσμα του σημαντικότερου ίσως σκηνοθέτη που ανέδειξε ο κινηματογράφος του Ταϊβάν είναι μια ταιριαστή ανακεφαλαίωση της ξεχωριστής φιλμογραφίας του. Συγκινητικό με μια ειλικρίνεια σπαραχτική, το Yi Yi αποτελεί το σημείο τομής ανάμεσα στον Renoir και τον Altman και κατορθώνει το άπιαστο: ξεπερνάει το μεγαλείο ακόμα και του A Brighter Summer Day, η σπουδαιότερη ασιατική ταινία της δεκαετίας του ’90 κατά τη γνώμη του γραφόντα.



Αχιλλέας Παπακωνσταντής

4 σχόλια:

Mike είπε...

Συμφωνω με την προσεγγιση σου στις περισσοτερες, οχι ομως και στον Αντιχριστο.

Μια ταινια, καλλιτεχνικα κατι παραπανω απο αρτια. Με εξαιρετικη φωτογραφια, μια ονειρεμενη εναρκτηρια σεκανς, καποιες μαγικες εικονες, κρυμμενους συμβολισμους και συνολικα, πολυ καλη σκηνοθεσια.

Ομως:
οι ερμηνεις, που εκθειαστηκαν, με αφησαν αδιαφορο. Τραβηγμενη οσο δεν παει, αυτη της βραβευμενης Γκεϊνσμπουργκ.
Και βεβαια, ο τρελος Τριερ με τον απιστευτο ΚΑΙ ΕΔΩ μισογυνισμο του και την αναιτια προκληση για την προκληση, που ακομη κι ετσι θα μπορουσε να σοκαρει με λιγοτερο ομως αηδιαστικους τροπους, ναι μεν σκληρους αλλα οχι "μεσαιωνικα" χυδαιους. Και στην τελικη, τι φταιει ο θεατης να λουστει με τα αποτελεσματα της διετους θεραπειας του καταθληπτικου Δανου;;!

Κατα τ' αλλα πολλα + σε Αρονοφσκι, Οντιαρ (με δυο ερμηνειαρες), Χανεκε (τη θεωρω ως την πλεον αδικημενη ταινια του), Γιανγκ αλλα και Αγγελοπουλο, που ξερω οτι τον λατρευεις. Το "Λιβαδι..." ειναι πραγματικα μεγαλη ταινια.
Τελος, διχως υπερβολη, ο Ρουρκ βρισκει εδω, ρολο ζωης και τον ερμηνευει ιδανικα.

theachilles είπε...

http://filmgaze.blogspot.com/2010/07/antichrist-2009-lars-von-trier.html

Εδώ θα βρεις αναλυτικά την άποψή μου για τον Αντίχριστο. Διαφωνώ με τον μισογυνισμό του, συμπάσχει με τις ηρωίδες του δεν απολαμβάνει χαιρέκακα τα βασανιστήριά τους. Περισσότερο έναν άνθρωπο μπλεγμένο στο μυστήριο της θηλυκής ετερότητας βλέπω στο πρόσωπο του Δανού. Ειδικά εδώ, η γυναίκα συνδέεται με την μαγική δύναμη της δημιουργικότητας. Και είναι προφανές ότι προχώρησε σε αρκετά σημαντική έρευνα του υλικού του, για τη λογοτεχνία της εποχής εκείνης όπου οι γυναίκες έπαιρναν το αίμα τους πίσω. Σε κάθε περίπτωση, το μονοπάτι που ακολουθεί η φιλμογραφία του με τα Antichrist και Melancolia, εμένα μου αρέσει πολύ.

Στα υπόλοιπα εννοείται πως συμφωνώ. Αδικία στα Όσκαρ για τον Rourke, δύσκολα θα επαναλάβει κάτι τέτοιο, ενώ ο Penn είναι big player, θα δώσει πολλές ακόμα ερμηνείες για βράβευση.

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Είχα αποφασίσει να τα συζητήσουμε όλα, όταν θα πέσει η αυλαία του countdown, αλλά με έριξες στα πατώματα με το "Before Sunset".

http://www.youtube.com/watch?v=sXfWynhizjs&feature=related, ξανά και ξανά...

theachilles είπε...

Σε νιώθω φίλε moody, σε νιώθω.

Δημοσίευση σχολίου