Δεν υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που να πρωτοεμφανίστηκαν μετά το 2000 και να δικαιολογούν εκείνη τη γνήσια σινεφιλική, αγωνιώδη αναμονή του επόμενου βήματος. Από αυτούς άλλοι συνεχίζουν να μας προδιαθέτουν για σπουδαία κατορθώματα στο μέλλον, όπως ο Andrei Zvyagintsev, κι άλλοι πάλι μας πρόδωσαν αναπάντεχα, όπως ο David Gordon Green. Με το τελευταίο του φιλμ, ο πολωνικής καταγωγής αλλά βρετανικής ανατροφής Pawel Pawlikowski θέτει εαυτόν κάπου στην μέση αυτής της νοητής ευθείας. Οι δυο προηγούμενες δημιουργίες του, Last Resort και My Summer of Love, ανέτειλαν ως μικρά διαμάντια ποιητικής ευαισθησίας που συνταίριαξαν με ένα καίριο σχόλιο πολιτικού προβληματισμού. Η Γυναίκα του Πέμπτου κρατάει όλη τη στιλιστική κομψότητα των προκατόχων του, την εξαιρετική φροντίδα στις λεπτομέρειες και την ξεχωριστή εκείνη κινηματογραφική ποιότητα που γεννά τη δράση μέσα από τα συνήθως παραγνωρισμένα συστατικά της φυσικής μας πραγματικότητας.
Η εκκίνηση είναι ιδανική, ισορροπώντας επιτυχώς στα όρια του εστετισμού χάρη κυρίως στο υποβλητικό καδράρισμα του Pawlikowski και την εύστοχη προσέγγιση που επιφυλάσσουν στους ρόλους τους οι Ethan Hawke, Kristin Scott Thomas και Joanna Kulig. Ξαφνικά, όμως, ο ταλαντούχος δημιουργός στρέφεται στα κινηματογραφικά κλισέ των θρίλερ ψυχοπαθολογικής θεματικής, λες κι αγχώθηκε (άδικα) ότι η εμπνευσμένη φόρμα του δεν ήταν αρκετή για να διατηρήσει το γοητευτικό κλίμα μυστηρίου. Η σεναριακή ανατροπή είναι κοινότυπη και, μάλλον, βεβιασμένη. Ο Pawlikowski βάζει τα δυνατά του να κρύψει τα σημάδια που θα την αποκάλυπταν πρόωρα, αλλά δυστυχώς η προσπάθειά του γίνεται υπερβολικά αισθητή.
Προδίδοντας την προσεγμένη ατμόσφαιρα του πρώτου μέρους, το φιλμ επικεντρώνεται όσο πλησιάζει προς το τέλος στην εξέλιξη της πλοκής (ένα υποτυπώδες whodunit και το πραγματικό «πρόσωπο» του ήρωα) μετατρέποντας την μέχρι πρότινος υπαινικτική σκηνοθεσία σε απλά …υποτονική. Καταλήγει έτσι ως μια άνευρη εκδοχή του πολανσκικού Ενοίκου ή του κοενικού Barton Fink, τη στιγμή που υπήρχε το Spider του Cronenberg ως καταλληλότερο πρότυπο, εγγύτερο προς τις στιλιστικές πεποιθήσεις του Pawlikowski. Ακόμα κι έτσι, η Γυναίκα του Πέμπτου ξεχωρίζει από τις περισσότερες σύγχρονές του κυκλοφορίες. Δε συναντάμε συχνά ένα τόσο διεισδυτικό βλέμμα, ικανό να συλλαμβάνει τις ταξικές διαφορές μέσα από το ντεκόρ και τη διαδικασία της δημιουργικής έκφρασης αποκλειστικά μέσα από εμπνευσμένες γωνίες λήψης.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου