Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

2000-2009: 100 films to remember Part X

10) 25th Hour (2002), του Spike Lee
Πίσω από το τραύλισμα οργής που επιφυλάσσει η επιφάνεια της σκηνοθεσίας του Lee και πέρα από το πανταχού παρόν ground zero που τυλίγει την Νέα Υόρκη σαν μια μαύρη τρύπα, η 25η είναι η ώρα όπου καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις επιλογές μας, είναι η στιγμή που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε, είναι το τώρα της προσωπικής ευθύνης που μας έπιασε απροετοίμαστους. Όλα όσα θα μπορούσαμε να έχουμε αλλά χάθηκαν για πάντα, θα στέκουν ως υπενθύμιση του χρέους.

9) Inglourious Basterds (2009), του Quentin Tarantino
Ο πιο δημοφιλής σκηνοθέτης της άλλης πλευράς του Ατλαντικού περιφρονεί επιδεικτικά τις συμβάσεις του καθιερωμένου σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου: χορογραφημένα μονοπλάνα και λήψεις μακράς διάρκειας αντί για κοφτό μοντάζ, προώθηση της αφήγησης μέσω του διαλόγου και όχι μέσω σκηνών δράσης, φορμαλιστικοί πειραματισμοί (το «μονόπρακτο» της La Louisiane) και αδιαφορία προς κάθε μορφή πολιτικής ορθότητας. Ο Tarantino είναι ένας auteur που γεννήθηκε και ζει μέσα στο ίδιο το σινεμά, γυρίζοντας ταινίας με την άνεση που κάποιος αναπνέει. Και το Inglourious Basterds είναι το αριστούργημά του.

8) Das Weisse band (2009), του Michael Haneke
Σε μια έξοχη εκδήλωση κινηματογραφικής διακειμενικότητας, η Λευκή Κορδέλα του Haneke γυρίζει πίσω στο χρόνο και αναζητά τις ρίζες του σκοταδιού και του απροσδιόριστου κακού που κυριαρχεί στο σημερινό κόσμο όπως αντικατοπτρίζεται στον μοντερνισμό ταινιών σαν το Zodiac και το No Country for Old Men. Δεν προσφέρει φυσικά απαντήσεις, απλά ελπίζει ότι το μάτι του θεατή θα διακρίνει τις γκρίζες περιοχές στα κοφτερά ασπρόμαυρα κάδρα του. Πρόκειται για μια ανεπανάληπτη περίπτωση πλήρως ανοιχτού κινηματογράφου, μια πραγματική επανάσταση για την έβδομη τέχνη.

7) No Country for Old Men (2007), των Joel και Ethan Coen
Σε ένα πρώτο επίπεδο, ένα αριστοτεχνικό θρίλερ αμείωτης έντασης αλλά και εύστοχων παρεμβάσεων κωμικής ανακούφισης. Κοιτώντας όμως πιο προσεχτικά, ξεδιπλώνεται το απαισιόδοξο σχόλιο δύο δημιουργών που έχουν αναγάγει σε τέχνη την υπόγεια ειρωνεία και τον μελαγχολικό σαρκασμό. Παρελθόν, παρόν και μέλλον συγκεντρώνονται σε τρεις χαρακτήρες - καθρέφτες για την ανησυχητική πορεία ενός κόσμου που πνίγεται σε ένα αδιευκρίνιστο σκοτάδι. Χωρίς από μηχανής θεούς ή οποιαδήποτε άλλη ανώτερη δύναμη, παραδομένος στον παραλογισμό και το τυχαίο. Ακόμα και όσοι προσπάθησαν να τον κατανοήσουν, έχουν τώρα πια ξυπνήσει. And then I woke up…

6) In the mood for love (2000), του Wong Kar Wai
Δεν ωφελεί να γνωρίσεις τον κατάλληλο λίγο πριν ή λίγο μετά. Ένα βράδυ μέσα στο ταξί κίνησε το χέρι του προς το δικό της, μα εκείνη τραβήχτηκε. Και όταν αυτή έγειρε προς το μέρος του, εκείνος δίστασε. Και η ευκαιρία χάθηκε. Η στιγμή όμως έμεινε. Σαν μια ανοιχτή πληγή. Μια αγάπη υπάρχει έστω και αν δεν προσφέρει απτές αποδείξεις εκτός από ένα φευγαλέο άγγιγμα; Σε ένα κλειστό σαν κοχύλι σύμπαν εκατομμυρίων συναισθημάτων γεννημένων κάτω από το τρεμάμενο φως μιας ετοιμοθάνατης λάμπας, το πάθος γνώρισε την αποθέωσή του στα φορέματα της Maggie Cheung και στο βλέμμα του Tony Leung.

5) The Aviator (2004), του Martin Scorsese
Ο Martin επανέρχεται στο αγαπημένο του μοτίβο και χαρτογραφεί την άνοδο και την πτώση του Howard Hughes σαν ήρωα αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Παρασυρμένος από τις διεργασίες ενός αχαλιναγώγητου μυαλού, βρίσκει την ευκαιρία να αναστήσει στο σελυλόιντ τη χρυσή εποχή του Hollywood, δείχνοντας παράλληλα το μέγεθος του προσωπικού κόστους για έναν άνθρωπο – δημιουργό. Αμίμητο σε τεχνικό επίπεδο, κατορθώνει να αιχμαλωτίσει και σε ένα βαθύτερο, προσωπικό, χάρη στην ερμηνεία καριέρας του Leonardo DiCaprio. Το Citizen Kane του νέου αιώνα.

4) Caché (2005), του Michael Haneke
Τι θα συνέβαινε εάν η συνείδησή μας κρατούσε μια κάμερα και κατέγραφε όλα όσα θέλουμε να κρύψουμε; Ο Haneke συνδυάζει την κλινική του ματιά με μία φόρμα σαφώς πιο αφηγηματική από κάθε προηγούμενη ταινία του και ξεδιπλώνει με ανατριχιαστική ακρίβεια το ζήτημα της ατομικής και συλλογικής ενοχής στο δυτικό κόσμο που χτίστηκε πάνω στη βία και το ψέμα.

3) Zodiac (2007), του David Fincher
Άμεσος απόγονος της πολανσκικής Chinatown, το αριστούργημα του Fincher είναι ένα ανεπανάληπτο επίτευγμα αφηγηματικής πυκνότητας και κινηματογραφικού εστετισμού. Μέσα από την καταστρεπτική εμμονή των τριών ηρώων του, ο σκηνοθέτης βρίσκει το όχημα για να βυθιστεί στη δική του και παρουσιάζει πλάνο προς πλάνο την πιο λατρεμένα κατασκευασμένη (και άκρως στυλιζαρισμένη) ταινία που θα μπορούσε να υπάρξει.

2) The Fountain (2006), του Darren Aronofsky
Η αγάπη μέσα στο χρόνο, όπλο και καταδίκη σε μια μάχη ανώφελη. Η άρνηση της αποδοχής σε καλεί σε απόδειξη πριν η «αρρώστια» σε προφτάσει. Από τη θέση του οδηγού, η ηχώ της προσταγής της Izzy δεσπόζει σε μια ταινία που θα μπορούσε να είναι απλώς φιλόδοξη αν δεν ήταν τόσο γεμάτη από τον έρωτα ενός δημιουργού που συνάντησε το σινεμά ακριβώς για να μας προσφέρει αυτό το μοναδικό αριστούργημα.

1) 2046 (2004), του Wong Kar Wai
Για όσους θέλουν αλλά πλέον αδυνατούν να αγαπήσουν. Για όσους δεν μπορούν να κάνουν ένα βήμα προς το μέλλον χωρίς αυτό να πλημμυρίζει από το παρελθόν. Για όσους επιζητούν απεγνωσμένα μία «άψυχη» κρυψώνα για τα μυστικά που βαραίνουν την καρδιά. Για την φωτογραφική πανδαισία του Christopher Doyle, για τις οδυνηρά λυτρωτικές νότες του Shigeru Umembayasi. Για την εύθραυστη ομορφιά της Zhang Ziyi, τα μεγάλα μελαγχολικά μάτια της Faye Wong, το αινιγματικό βλέμμα της Gong Li. Και φυσικά για το νικημένο από τη ζωή μειδίαμα του Toni Leung. Μας έχω κρατήσει για πάντα θέση στο πρώτο βαγόνι…

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

22 σχόλια:

Mike είπε...

Ολοκληρωθηκε λοιπον!
Εξαιρετικες επιλογες οι τελευταιες, με εξαιρεση Ταραντινο, Σκορσεζε. Προσωπικα θα εβαζα τον δευτερο μετα την 50αδα, ενω για τον πρωτο ουτε λογος..
Μου προξενησε εντυπωση (θετικη) η τοσο υψηλη θεση του «Κρυμμενου», ενω για την «Πηγη της Ζωης» πιστευω οτι θα γινει πολλη κουβεντα τις επομενες δεκαετιες (ομοιως, πιθανως, για το «Δεντρο της Ζωης»)!

Παμε τωρα στις... αδικιες:
Βρε... ιεροσυλε, που ειναι τα: Gran Torino, Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring, Gosford Park, Hotel Rwanda, Cidade de Deus, δευτερευοντως: Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Le Fabuleux Destin D'Amelie Poulain, Hero, Memento, Good Bye Lenin!, Sanger fran Andra Vaningen, Russkiy kovcheg και ακολουθως: Before the Devil Knows you 're Dead, Requiem for a Dream, Mulholland Drive, The Pianist, The Prestige, Pan's Labyrinth, Snatch, Far from Heaven, The Man without Past, Letters from Iwo Jima, The Hours, Waltz with Bashir, Gegen die Wand, Three Monkeys, Dogville, Amores Perros, Spirited Away, The Royal Tenenbaums, Synecdoche, New York, Κυνοδοντας..;;!

Θεωρω σπουδαιες ταινιες ολες τις παραπανω, ενω ορισμενες ειναι απ' τις πλεον αγαπημενες μου. Καλα ρε... υβριστη, ουτε στην 100αδα;!

ΥΓ: Ευχαριστουμε για την παρουσιαση των υπολοιπων και την ευκαιρια που μας προσφερες να αναζητησουμε οσες μας ειχαν ξεφυγει!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο αφιέρωμα και ευκαιρία να ανακαλύψουμε κάποια film που δν είχαμε υπ'οψιν μας.

Κάποια film που αξίζουν μια αναφορά (εκτός απο τα όσα παραθέτει πιο πάνω ο Mike) είναι κατα την γνώμη μου τα:

What time is it over there(Tsai Ming Liang)
Sympathy for Mr.Vengeance(Chan Wook Park)
Devils on the Doorstep(Wen Jiang)
El Orfanato(Juan Antonio Bayona)
The Man from London(Bela Tarr)
La Sconosciuta(Giuseppe Tornatore)
Happy-Go-Lucky(Mike Leigh)
Un Prophete(Jacques Audiard)
United 93(Paul Greengrass)
Capote(Bennett Miller)
Persepolis(Vincent Paronnaud - Marjane Satrapi)
The Good Shepherd(Robert De Niro) .

Ευχαριστούμε για το αφιέρωμα και
αναμένουμε αντίστοιχο αφιέρωμα στα 80ς.

ΖΝΣ

theachilles είπε...

Mike,
Εγώ ευχαριστώ που παρακολούθησες από κοντά τις αναρτήσεις.

Το Aviator είναι για μένα μια σφόδρα αδικημένη ταινία και θεωρώ την ερμηνεία του Di Caprio μια από τις κορυφαίες της δεκαετίας. Ό,τι πιο κοντά στο Raging Bull μας έδωσε την τελευταία εικοσαετία ο Marty. Κι αυτό τα λέει όλα.

Ο Tarantino έχει φτιάξει και προωθεί επιμελώς μια περσόνα που μπορεί να τον κάνει ίσως τον πιο αναγνωρίσιμο σκηνοθέτη αυτή τη στιγμή, παράλληλα όμως του στερεί το σεβασμό των πιο σκεπτόμενων σινεφίλ - και νομίζω ότι εκεί εντάσσεσαι κι εσύ φίλε μου. Κι είναι κρίμα γιατί πέρα από τις φανφαρώδεις επιδειξαμανίες, το φιλμ είναι τόσο μια φορμαλιστική απόλαυση (πόσο τολμηρό είναι το μονόπρακτο στο υπόγειο της ταβέρνας και τι εξαίρετος σκηνοθετικός ρυθμός, πόσο φοβερά τα μονοπλάνα, πόσο αμίμητη η αφηγηματική του ικανότητα - ένα ταλέντο που ανάγεται ευθέως στο μεγάλο του δάσκαλο, τον Howard Hawks) όσο κι ένας μεγάλος φόρος τιμής στη δύναμη του σινεμά να νικά το θάνατο (η σκηνή στην καμπίνα του προβολατζή χρήζει μεγάλης ανάλυσης). Άσε μερικά χρόνια να περάσουν και δώστου πάλι μια ευκαιρία.

Για τον Κρυμμένο και το Fountain συμφωνώ απόλυτα.

Πάμε στα δικά σου:

Gran Torino: ενδιαφέρουσα αποδόμηση της περσόνας του Eastwood και συγκινητική (τελευταία;) του εμφάνιση, αλλά ούτε το αφελές και "περίεργο" πολιτικό του σχόλιο με κερδίζει, ούτε οι μέτριες μέχρι απαράδεκτες δεύτερες ερμηνείες.

Spring, Summer, etc: Πάρα πολύ καλό φιλμ, ωστόσο προτιμώ τα 3 Iron και The Bow, τα οποία βρήκαν θέση στη 100αδα, και τρίτο έρχεται το βίαιο και μοντερνιστικό Κορίτσι με το Αγγελικό Πρόσωπο.

Gosford Park: σταθερά καλός Altman, χωρίς να φτάνει τα μεγαλεία του παρελθόντος, διεκδίκησε με αξιώσεις θέση στη λίστα.

Hotel Rwanda: συγκινητικό αλλά εκβιαστικό, ένα ενδιαφέρον μελόδραμα και τίποτα παραπάνω.

Citade de Deus: απίστευτη η βιρτουοζιτέ του Meirelles, κατακριτέα η επίδειξη ύφους σε μια ταινία για τη φτώχεια και την εγκληματικότητα. Ταλέντο χωρίς μεγάλα αποθέματα προβληματισμού αναδύονται από το φιλμ (και δικαιώνονται από τα επόμενα).

Eternal Sunshine: Δεν εντυπωσιάστηκα από τη χαζοχαρούμενη σκηνοθεσία του Gondry (τον προτιμώ στα βίντεο κλιπ της Bjork). Όσο για το θέμα, ε, τα είπε όλα το 2046.

Amelie: please, τι να μου αρέσει από την κατασκευασμένη παιδικότητα του Jeunet;

Hero: αρκετά καλό φιλμ, προτιμώ τα Ιπτάμενα Στιλέτα από τη δεκαετία αυτή του Yimou.

Memento: έχασε λίγο τη δύναμή του με τον καιρό, ωστόσο για λίγο έμεινα εκτός

Good bye Lenin: καλή η πλακίτσα του, αν το αντιμετωπίσω πιο σοβαρά θα το βρω τουλάχιστον αφελές.

Sanger fran Andra Vaningen: Καταπληκτικό φιλμ, σε αντίθεση με τους περισσότερους, προτίμησα το Du Levande, σίγουρα το είδες στη λίστα.

Russkiy kovcheg: ξερός θαυμασμός και τίποτα παραπάνω από πλευράς μου για τον Sokurov αυτής της δεκαετίας. Ο Zvyagnitsev έδειξε το δρόμο.

Before the Devil Knows you 're Dead: σούπερ φρέσκος και μοντέρνος Lumet, μια ευχάριστη έκπληξη, μέχρι εκεί.

Requiem for a Dream: επίδειξη βιρτουοζιτέ, ποτέ δεν μου έκανε αίσθηση αυτό το πομπώδες ύφος του φιλμ, ίσως πρέπει να το ξαναδώ.

Mulholland Drive: δεν μου αρέσει. Ελάχιστα πράγματα εκτιμώ εδώ. Άσε που είναι μακράν ο πιο τηλεοπτικός Lynch. Και να σκεφτείς ότι λίγους μήνες πριν είχε δώσει το Straight Story, για μένα ίσως η κορυφαία στιγμή του.

The Pianist: από τους λιγότερο αγαπημένους μου Polanski.

The Prestige: μαζί με το Inception, οι δύο αγαπημένες μου ταινίες οτυ Nolan. Αλλά κουράστηκα σε αμφότερα.

theachilles είπε...

Pan's Labyrinth: ωραίος συμβολισμός, ωραία όλα, αυτός ο μανιχαϊσμός του όμως μου κάθεται στο λαιμό. Ποτέ μου δεν εκτίμησα τέτοιου είδους αφηγήσεις.

Snatch: Φοβερός χαβαλές! Διασκεδάζω όποτε το βλέπω και το ξαναβλέπω άνετα. Απλή άσκηση ύφους όμως. Δηλαδή εκτιμάς αυτό κι όχι το Basterds;;;

Far from Heaven: όμορφο hommage, θα μπορούσε να είναι στη δεύτερη 100αδα της δεκαετίας άνετα.

The Man Without Past: Για λίγο έξω. Πολύ αγαπημένο.

Letters from Iwo Jima: Άψογο σινεμά. Αλλά κλισέ ο ουμανισμός του. Προτιμώ το γεμάτο αφηγηματικές ατέλειες, αλλά πολύ πιο τολμηρό Flags of our fathers.

The Hours: Ιερόσυλο φιλμ για το μεγαλείο της Woolf. Σε πολύ πρόσφατη επαναπροβολή του, δεν πίστευα το πόσο κακό το βρήκα...

Waltz with Bashir: Δεν το είδα. Δυσκολεύομαι με ότι δεν έχει αληθινό πρόσωπο να στέκεται μπροστά στην οθόνη. Αναγνωρίζω ότι πρόκειται για δικό μου πρόβλημα.

Gegen die Wand: Κακό φιλμ, απατεώνας ο Akin.

Three Monkeys: Το λιγότερο καλό φιλμ του Ceylan. Προτιμώ το Uzak που βρέθηκε πολύ ψηλά στη λίστα (μαζί με το φετινό του, τα καλύτερα του κατ'εμέ). Προτιμώ ακόμα και τα Κλίματα.

Dogville: πολύ δυνατός Trier, έχασε λίγο από τη δύναμή του λόγω του κακού Manderlay που με έκανε να πιστέψω ότι περισσότερο το σοκ της αποστασιοποίησης λειτούργησε στον προκάτοχό του.

Amores Perros: προτίμησα τα 21 Grams. Για λίγο. Μου αρέσει κι αυτό, όπως και το Babel.

Spirited Away: βλ. απάντηση για Μπαζίρ.

The Royal Tenenbaums: εκκεντρική πλακίτσα, πολύ καλύτερο το I Heart Huckabees που βρήκε θέση στην 100αδα μου,

Synecdoche: Φοβερή ιδέα, καταπληκτικό πρώτο μισό. Μετά ξεχείλωσε, χάθηκε κι έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ. Ήθελε έναν άλλο σκηνοθέτη, αφηγηματικά πιο έμπειρο και με μεγαλύτερη απόσταση από το υλικό του.

Κυνόδοντας: άντε το βάζω 101ο! Πραγματικά το αδίκησα. Είναι που άθελά του δημιούργησε έναν νέο κινηματογραφικό τρόπο στα εγχώρια που πολύ με απωθεί...

Ουφ! Σε κάλυψα ελπίζω...

theachilles είπε...

ΖΝΣ,
ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Πρέπει να σκαρφιστούμε κάτι διαφορετικό για τα 80's.

Ο Tsai Ming Liang μ'αρέσει πάρα πολύ κι ίσως έπρεπε να συμπεριλάβω κάποιο. Γενικά προτιμώ τη 90's φιλμογραφία του. Ο Bela Tarr κι ο Audiard μου άρεσαν πάρα πολύ, προτίμησα να βάλω άλλες ταινίες τους όμως. Καλός ο μετρημένος De Niro, με αφήνει ανικανοποίητο όμως. Τα υπόλοιπα δεν μου άρεσαν σε βαθμό να διεκδικήσουν θέση στα αγαπημένα μου της δεκαετίας.

Ανώνυμος είπε...

Προσυπογράφω και εγώ τις επιλογές dogville, devils on the doorstep, mulholland drive.Επίσης είναι κρίμα που δεν μπορείς να εκτιμήσεις το κινούμενο σχέδιο και εξαιρετικές ταινίες όπως fantastic Mr.Fox, Persepolis,spirited away, corpse bride,Wall-e.

Ήθελα να αναφέρω και εγώ κάποιες δικές μου επιλογές και θα ήθελα ένα σχόλιο σου πάνω σε αυτές.Μήπως και σου ξέφυγε καμία.Να με συγχωρέσεις αν κάποια είναι ήδη στη λίστα και μου ξέφυγε εμένα.Αυτές είναι: police adjective, Avatar, Lord of the rings trilogy, district 9, shutter island, let the right one in, hunger, eastern promises, half nelson, Das leben der anderen, der freie wille, dancer in the dark, les invasions barbares, sweet sixteen (Loach), road to perdition, master and commander

Η λίστα πάντως είναι πολύ καλή και έμαθα και κάποιες ταινίες που δεν ήξερα και σημείωσα να δω.Πολύ καλή δουλειά, μπράβο.
Στέλιος

Ανώνυμος είπε...

Α.Ξέχασα να αναφέρω το Million dollar baby

Στέλιος

Mike είπε...

Καλημερα και καλη Κυριακη!
Καταρχας σε ευχαριστω θερμα για τον υπεραναλυτικο σχολιασμο πανω στις προτασεις μου!
Απο 'κει και περα, εστιαζω σε συγκεκριμενα σημεια συνοπτικα, για να μην εχουμε απανωτα σχολια-σεντονια:

Στο Γκραν Τορινο με χαλασαν κι εμενα οι δευτερες ερμηνειες, αλλα ενθουσιαστηκα με την επι της οθονης "πολιτικη μεταμελεια" του Κλιντ.
Για το Hotel Rwanda, δε θαλεγα οτι εκβιαζει τη συγκινηση, μιας και προκειται για αληθινη, πραγματικα τρομακτικη ιστορια. Η τρισχαριτωμενη Αμελι δεν προκειται περι «σοβαρης» «δυνατης» ταινιας, αλλα νομιζω κατεκτησε το ευρωπαϊκο κοινο οχι αδικα! Και μια Τοτου θαρρεις γεννηθηκε για αυτον το ρολο. Με το Memento ενθουσιαστηκα την πρωτη φορα, τη δευτερη οχι τοσο, για να ειμαι ειλικιρνης. Το Du Levande φυσικα το ειδα, απλως πιστευω χωρουσε και η αλλη ταινιαρα του Αντερσον! Να ξαναδεις το Requiem, αν και πολυ σκληρο. Το Straight Story ομορφη ταινια αλλα καθολου λιντσικη ρε φιλε!
Το Snatch για το χαβαλε οπως λες, ο Ριτσι ειναι τρελαρας! Καουρισμακι λατρευω, ηθελα να δω στη λιστα.
Οι Ωρες, μονο για τις ερμηνειαρες, το Manderlay χανει πολυ λογω απουσιας της Θεας, αλλα το Dogville ειναι ασυλληπτη ταινια. Οσο για τα animation τα απεφευγα κι εγω, μεχρι που εκανα την αρχη και πλεον, εχω μεχρι και αγαπημενες ταινιες (πχ Τριο Μπελβιλ, Βαλς.., Περσεπολις, αλλα και το Χριστουγεννιατικο εφιαλτη του Μπαρτον).

Αυτα πανω κατω, να σε ευχαριστησω ξανα που μπηκες στον κοπο να σχολιασεις εκτενως το «παραπονο» μου για τις ταινιες που «αδικησες»!

theachilles είπε...

Καλημέρα Στέλιο,

Το Corpse Bride το είδα και μου άρεσε αρκετά. Από το Wall-e είδα το πρώτο μισάωρο. Δε λέω, συγκινήθηκα, αλλά βαρέθηκα επίσης. Ίσως οι συμβολισμοί δεν μπορούν να με αγγιξουν, αν το πρώτο επίπεδο είναι τόσο απλοϊκό. Και το ρομποτάκι είνα ένας ξεκάθαρα σχηματικός χαρακτήρας, δεν μπορείς να πεις. Αν και κακώς εκφράζω γνώμη, εφόσο δεν το είδα μέχρι τέλους.

Politist, Adjective: Ντροπή κι αίσχος. Δηλώνω ένοχος. Θεωρώ την ταινία καταπληκτική, την προτιμώ κι από τον Μουνγκίου κιόλας. Πίστευα για κάποιο λόγο ότι είναι του 2010... Σίγουρα μέσα στη 100αδα. Θα δεις ότι την είχα πολύ ψηλά και στη λίστα του 2009-2010.

Avatar: Ύπουλη προπαγάνδα σε ένα υπερβολικά αφελές σενάριο. Ακόμα και το 3D του πλέον μοιάζει λίγο μπροστά στο Hugo. Μετά θα βάλω ένα κείμενό μου που είχε δημοσιευτεί άμα την έξοδό του, να το συζητήσουμε αν θες.

Lord of the Rings: Κολοσσιαία βαρεμάρα, αυτός ο τόσο εύκολος διαχωρισμός καλού και κακού με ενοχλεί φοβερά.

District 9: ενδιαφέρουσα προσπάθεια που χάνεται στα κυνηγητά του φινάλε.

Shutter Island: Βαθιά υπόκλιση στο Marty. Ο μοναδικός λόγος που λείπει η ταινία από τη λίστα είναι επειδή πρόκειται για παραγωγή του 2010. Αλλιώς θα ήταν σίγουρα στην πρώτη δεκάδα. Αν δεις (πάλι) τη λίστα του 09-10, θα δεις ότι όλοι μας στο blog την είχαμε στην πρώτη θέση. Υπομονή σε δέκα χρόνια!!

Let the Right One In: Μου άρεσε χωρίς να εντυπωσιαστώ. Μετά το εξαιρετικό Tinker, Tailor, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να το ξαναδώ.

Hunger: Είναι στη θέση νο. 54 της λίστας :).

Eastern Promises: Σταθερή αξία ο Cronenberg. Από αυτή τη δεκαετία προτιμώ τις άλλες δύο ταινίες του, το Spider (που βρήκε θέση στην 100αδα) και το απίστευτα ειρωνικό History of Violence. Αλλά και το Eastern Promises είναι πραγματικά δυνατό φιλμ.

Half Nelson: ανεξάρτητο διαμαντάκι, το σκέφτηκα και για λίγο έμεινε απ'έξω. Προτίμησα άλλα.

Das Leben der Anderen: Υποδειγματική σεναριακή γραφή, δεξιοτεχνική εκτέλεση, κάποια ηθικά ζητήματα για τη συγχώρεση ενός πράκτορα της στάζι όμως το άφησαν μόλις απ'έξω.

Der Freie Wille: Δεν το έχω δει κι ας το λατρεύει ένας γνωστός μου. Σύντομα θα το κάνω.

Dancer in the dark: Έβαλα το Antichrist, διότι μου αρέσει η σκηνοθετική στροφή του Trier που αρχίζει εδώ και συνεχίζεται στο Melancolia. Ωστόσο, το Dancer είναι μεγάλη μου αγάπη, όπως και η Bjork. Πόσο μπορεί να κλάψει κανείς σε μια ταινία;

Les invasions barbares: δε συμμερίστηκα τον ενθουσιασμό, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν το εκτίμησα.

Sweet Sixteen: Καλός Loach, αλλά το Ae Fond Kiss που τελικά έβαλα είναι η καλύτερή του ταινία εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Road to Perdition: Το έχω δει μία φορά, όταν βγήκε, και μου είχε αφήσει πολύ κακή εντύπωση. Θα το ξαναδώ, αν και δύσκολα θα αλλάξω ριζικά γνώμη.

Master and Commander: απολαυστικό σινεμά, απλά όχι του γούστου μου.

Million Dollar Baby: εξαιρετική η μοντερνιστική στροφή της ταινίας, αλλά πολύ απλοϊκά σχήματα στην αφήγηση. Η πρώτη προβολή του ήταν σοκ, οι πολλές που ακολούθησαν το έριξαν σταθερά στην εκτίμησή μου. Αντίθετα με το Mystic River που κάθε φορά που το βλέπω, μεγαλώνει και μεγαλώνει. Διεκδίκησε θέση στην πρώτη δεκάδα.

Ευχαριστώ πολύ για τον καλό λόγο. Μακάρι να γνώρισες ταινίες που σε είχαν προσπεράσει, αυτό αλλωστε είναι και το νόημα μιας τέτοιας λίστας.

theachilles είπε...

Mike,
δεν πειράζει για σεντόνια και παπλώματα, έτσι είναι οι κινηματογραφικές συζητήσεις. Εγώ ευχαριστώ για τα σχόλιά σου και την αφορμή για κουβέντα.

Η πολιτική μεταμέλεια του Κλιντ ήταν λίγο περίεργη στα μάτια μου. Βάλαμε το Κινεζάκι να μας πλύνει το αυτοκίνητο και μετά το αγαπάμε. Δεν ξέρω...

Το ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία δεν μου λέει τίποτα, για το Hotel Rwanda ο λόγος. Η αφήγηση υπάρχει μόνο στην ταινία (κι όχι στην πραγματικότητα, τουλάχιστον για τους ...άθρησκους) κι αυτή βρήκα εκβιαστική, όχι τα γεγονότα.

Φοβερός ο Kaurismaki, τώρα που το λες κι εγώ ήθελα στη λίστα.

Α! Το Τρίο της Μπελβίλ το είχα δει και σινεμά μάλιστα τότε, Φλεβάρη του 2004 αν δεν κάνω λάθος. Πραγματικά πολύ καλό! Δεν έχει καθόλου τα απλοϊκά σχήματα που συναντάει κανείς στην Pixar.

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Αναμφισβήτητα υπέροχη αναδρομή στις αγάπες σου των 00's και η αναφορά σε ορισμένες πολύ μεγάλες ταινίες.

Στα γενικά της χαρακτηριστικά, θα επέλεγα λιγότερο Ταραντίνο και Σκορσέζε στα σίγουρα. Αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία βέβαια. Προσωπικές είναι πάντα οι λίστες.

Στα πιο ειδικά:
-μετά την επιλογή του "Noi Albinoi", προσδοκούσα και το "Dark Horse" που μου άρεσε ιδιαιτέρως.
-Το "Flags of our fathers" αποτέλεσε τρομερή έκπληξη, όταν το είδα. Το αγάπησα μονομιάς (περισσότερο από το "Iwo Jima") και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έμεινε στη σκιά του δεύτερου.
-Το "Mulholland Dr." αποτελεί επικίνδυνο εθισμό.
-Το "Fountain" δε με "έπιασε" τόσο, αλλά σίγουρα είναι από τις αξιοσέβαστες επιλογές.
-Το "Dog Days" είχε αποτελέσει προσωπικό σοκ πριν μια δεκαετία και διατηρώ ακόμη ιδιαίτερη σχέση μαζί του.
-Το "Dogville", ταινία τεράστιας σπουδαιότητας. (Το "Manderlay" γιατί σε ενόχλησε τόσο;)
-Ευχάριστος ο πολύς Panahi και ποθητό το έκδηλο γαλλικό άρωμα της λίστας.
-3-Iron αριστούργημα! Δεύτερη αγαπημένη από τον Κι Ντουκ, "Samaritan Girl".

Δήλωσες ξεκάθαρα πως δεν αρέσκεσαι σε animated movies, αλλά "Νεκρή Νύφη", "Ρατατούης" και "Wall-e" είναι υπέροχα (δώσε στα δύο τελευταία μια ευκαιρία).

Τέλος, να υπογραμμίσω την αδάμαστη αγάπη μου για ορισμένες από τις 100 σου.
"Lust, Caution", "The Three Burials", "Collateral", "Closer", "Dolls", "Grizzly Man", "Mystic River", "De battre mon coeur", "The Return", "Before Sunset", "Wrestler", "Das Weisse Band" και υπεράνω όλων η διλογία του Wong Kar-Wai.

Υ.Γ. Με το κείμενο σου για το "2046" έκανες το άλλο μου μισό να δακρύσει. Σε ευχαριστεί.

Chris Z. είπε...

Πάντως, αντί για το Avatar (που ξέρεις πόσο ευχαριστήθηκα όταν βγήκε) θα σου πρότεινα να βάλεις το Manhattan το οποίο αγαπάμε και οι δύο...
;)

theachilles είπε...

Moody,
σ'ευχαριστώ φίλε μου. Ο Kar Wai έκανε το άλλο σου μισό να δακρύσει, όχι εγώ! Ευχαριστώ πάντως...

Και λίγο Σκορσέζε έβαλα. Τώρα βλέπω Aviator στην ΕΤ1. Με ανοιχτό το στόμα, εννοείται. Ο Di Caprio δεν έχει ξεπεράσει αυτήν την ερμηνεία ακόμα.

Και μένα μου άρεσε το Dark Horse, έθεσε σε κίνδυνο την μονοκαθεδρία του Kaurismaki για τον τίτλο του πιο cool Σκανδιναβού. Αλλά προτίμησα την μελαγχολία του Noi Albinoi.

Η Iwo Jima είναι άρτια κατασκευαστικά, το Flags κάνει κοιλιές. Αλλά φοβερό από πολιτική άποψη.

Αντιστρέφω τα σχόλια του Mulholand και του Fountain :P

Dog Days ε; Πρέπει να το επανεκτιμήσω ίσως.

ΤΟ Manderlay ξεχείλωνε σε βαθμό απίστευτης αφέλειας το πολιτικό μήνυμα των προηγούμενων ταινιών του. Νόμιζα ότι ήταν ο πάτος του μέχρι που την ίδια χρονιά βγήκε το τουλάχιστον αστείο Dear Wendy.

george είπε...

Δεν έχουν μείνει και πολλές ταινίες που δεν έχουν ειπωθεί, γι'αυτό μόνο για μια έχω να σε ρωτήσω.Ούτε μια ταινία του Mike Leigh στην λίστα?Ούτε καν η Vera Drake?

Κρίμα που ο Πάνας ήταν εκτός λίστας.Πίστευα ότι θα ήταν πολύ ψηλά.Από την άλλη όμως γούσταρα για την 25 ώρα,πραγματικά μεγάλη ταινία που δεν νομίζω ότι θα ξαναπιάσει ποτέ του ο Lee.

theachilles είπε...

george,
Όντως ηχηρή η απουσία του Leigh. Αλλά το Vera Drake δεν με ενθουσίασε, κι ακόμα απορώ με το αντιδραστικό στα μάτια μου Happy-Go-Lucky. Να σαι σίγουρος όμως ότι το Another Year θα έχει σίγουρα θέση στην αντίστοιχη 100αδα της τρέχουσας δεκαετίας.

Εννοείται ότι ο Spike Lee δε θα ξανακάνει ποτέ του τέτοια ταινία. Κανείς μας δε ξέρεις πώς το έκανε...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα και καλή βδομάδα!Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον αυτό το blog Αχχιλέα εδώ και λίγο καιρό και διαπιστώνω ότι μου αρέσει αυτό το παρείστικο κλίμα και η συζήτηση που γίνεται εδώ.Και τα άρθρα και οι λίστες είναι προσεγμένα και δείχνουν ότι οι δημιουργοί του είναι πραγματικοί σινεφίλ.

Τώρα όσο αφορά τις ταινίες που ανέφερα πριν, αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ο καθένας έχει τα δικά του αξιολογικά κριτήρια και αυτά αλλάζουν ίσως με τον καιρό.Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εγώ ακόμη τρελαίνομαι με το σινεμά φαντασίας και τρόμου και μπορεί να βάλω ταινίες αυτής της κατηγορίας πολύ ψηλά σε μια λίστα.Ανώριμα ίσως αλλά είναι η αδυναμία μου.Έτσι έκανα και με τη λίστα των 90΄s όπου είχα βάλει το the cube, το sleepy hollow και το Δράκουλα του Κόπολα στη δεκάδα.Καταλαβαίνω πάντως την κριτική σου για τον Άρχοντα και το Avatar.

Φυσικά βλέπω και σινεμά χαρακτήρων και με πιο στιβαρό σενάριο.Γι'αυτο και εκτιμώ ταινίες όπως αυτή του Μουνγκίου.

Να δεις την der frei wille.Τεράστια η ερμηνεία του πρωταγωνιστή.Το Ae font kiss δεν το έχω δει (αλλά θα το δω) οπότε μέχρι στιγμής θεωρώ το sweet sixteen την καλύτερη του στιγμή.Τέλος, το million dollar baby το έχω δει 1 φορά.Ισως να υπαρχει αληθεια σε αυτο που λες παντως.To mystic river είναι πραγματικά μεγάλη ταινία.Κρόνενμπερκ λατρεμένος (ειδικά ο παλιός).Δεκτές και οι υπόλοιπες αντιρρήσεις

Αυτά.Δε θέλω να κουράσω άλλο.Καλή συνέχεια.Πάω να δω το possession του Ζουλάφσκι τώρα
Στέλιος

Mike είπε...

Καλημερα, καλη εβδομαδα!
ε ναι, το Τριο της Μπελβιλ ειναι ξεκαθαρα "ενηλικο" animation. Λοιπον, ηθελα να αναφερθω και προηγουμενως, μου προξενησε εντυπωση η παντελης απουσια του Γκας Βαν Σαντ και της "τριλογιας του θανατου". Δεν πρεπει να σου αρεσει, ε;

ΥΓ: Χαιρομαι ιδιαιτερα για την απηχηση του Mystic River διοτι μου ειχε αρεσει σε μεγαλο βαθμο και ποτε δεν εβρισκα μαζεμενα θετικα σχολια για μια ταινια, που εμενε στη σκια αλλων σπουδαιων ταινιων του Κλιντ.

theachilles είπε...

Στέλιο,
Ευχαριστούμε πολύ για τα λόγια σου. Χαίρομαι πάρα πολύ γι'αυτό μου λες, το κλίμα είναι όμορφο επειδή εδώ μαζευόμαστε άνθρωποι με κοινή αγάπη στο σινεμά. Θα προσπαθήσω να δίνω όσο το δυνατόν περισσότερες αφορμές για τέτοιες ωραίες συζητήσεις.

Δεν είναι σε καμία περίπτωση ανώριμο να είσαι οπαδός των genre της φαντασίας και του τρόμου. Έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο καθένας τα πράγματα, από το πώς τον αγγίζουν. Αυτό ισχύει για τον Άρχοντα κυρίως, γιατί για το Avatar έχω ενστάσεις σοβαρότατες που δεν έχουν να κάνουν με το είδος του, αλλά με τον ύπουλο τρόπο που περνάει παραπλανητικούς μύθους σε μία επιφάνεια δήθεν αντιμπεριαλιστική. Και μάλιστα, έχοντας κι ένα επιπλέον βαθμό αποχαύνωσης λόγω του 3D.

Θα δω την Ελεύθερη Βούληση σίγουρα, δες εσύ τον Loach. Θα αποζημιωθείς σίγουρα.

Υ.Γ. Ερωτεύτηκες την Ιζαμπέλ μετά τη χθεσινή σου προβολή; Πάρα πολύ καλή παραβολή το Possession, το εκτιμώ πραγματικά.


Mike (παλιόφιλε),
δεν μου αρέσει ο Van Sant. Εκτίμησα (σε ένα βαθμό) το Gerry, αλλά όχι σε βαθμό να διεκδικήσει θέση εδώ. Για τα άλλα δύο ούτε λόγος. Στον Ελέφαντα αντιλαμβάνομαι την πρόθεσή του να χειριστεί το χρόνο, πραγματικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αλλά πνίγεται στην απωθητική (για μένα) αισθητική του σκηνοθέτη του (τρέμε Bela Tarr) και στον εφηβικό προβληματισό του.

Το Mystic River είναι έπος. Κλασικό αριστούργημα του αμερικανικού κινηματογράφου. Και για μένα, η καλύτερη του Clint, με δεύτερο το Unforgiven.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα.η Ιζαμπέλ ήταν πραγματικά εντυπωσιακή και σε σαγηνεύει με την πρώτη ματιά.Η ερμηνεία της ήταν εκστατική.Βλέπω κάτι σκηνές σαν αυτές στον υπόγειο διάδρομο και σκέφτομαι ότι ο Ζουλάφσκι πρέπει να της έκανε τη ζωή δύσκολη στα γυρίσματα.Όσο για την ταινία τι να πω.Ακόμη την σκέφτομαι.Και νόμιζα ότι το Brood του Κρόνενμπερκ ήταν παράξενη ταινία.Μπορώ να πω ότι μου θύμισε λίγο και το Repulsion του Πολάνσκι.Άλλα είναι μια πολύ διαφορετική ταινία που αξίζει να δει κανείς.

Και εγώ σε ευχαριστώ για τα σχόλια.Συμφωνώ για το 3D, ίσως πρέπει να ξαναδώ την ταινία για να εντοπίσω τα άλλα μειονεκτήματα που αναφέρεις.

Στέλιος

Mike είπε...

Εγω παλι απ' την τριλογια κρατω το "Last Days" αλλα αποκλειστικα και μονο για τον θρυλικο Kurt (σαν ταινια, μετρια ως κακη)! Γενικα σα σκηνοθετης θεωρω πως ειναι υπερεκτιμημενος, αν κι εχει ορισμενες καλες στιγμες.
Για τον «Ελεφαντα» εχω ξαναπει οτι ειναι απ' τους πλεον υπερβολικους (αν οχι αδικους) Φοινικες της δεκαετιας!

theachilles είπε...

Καλησπέρα Στέλιο,
Φοβερό και το The Brood,η οπτική του Κρόνενμπεργκ στο Κράμερ εναντίον Κράμερ, χαχα!! Μιλάμε για το Avatar.

Mike,
Πολύ μακριά κι από το grunge βρίσκομαι, και μουσικά μιλώντας και σε στιλ, αλλά δε δεινοπάθησα στο Last Days (ίσα ίσα που μου άρεσαν κάποια σημεία του) όπως με άλλα του Van Sant.

jonas kazlauskas είπε...

Χμμ εχω κάποιες (πολλές) αντιρρήσεις..
Θεωρώ ότι υπερτιμας τους μπασταρδους, το kill bill νομίζω είναι σαφώς ανώτερο
Προτιμώ το in the mood for love από το χαοτικό 2046
Η θέση του oldboy είναι στην δεκάδα πετώντας με τις κλωτσιές έξω την σούπα του zodiac.Δες το κορεάτικο memories of murder που έχει παρόμοια θεματολογία και θα με θυμηθείς

Δημοσίευση σχολίου