Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2009 - 2010

1.SHUTTER ISLAND, του Martin Scorsese


Η καλύτερη στιγμή του Martin Scorsese από το Casino και ύστερα αποτίει φόρο τιμής στα νευρώδη horror b-movies της δεκαετίας του 40, κυρίως αυτά παραγωγής Val Lewton (Isle of the Dead, The Seventh Victim κ.α.), ενσωματώνοντας την σταθερή του προβληματική, αυτή του ενοχικού ήρωα. Αυτή τη φορά, οι εσωτερικοί δαίμονες έχουν ωθήσει τον ήρωα σε προσωρινή απώλεια της ταυτότητας του και ο Scorsese έντεχνα παίζοντας με τους κώδικες του σινεμά ακολουθεί τον ήρωα του στην προσπάθεια επανασύνδεσης με την αντικειμενική (;) πραγματικότητα, η οποία όμως δεν απαλύνει αυτομάτως το βάρος της ύπαρξης και τις σύμφυτες με αυτήν ενοχές.

Γιώργος Μπουκάτσας


Δεν είναι ακριβώς παραίτηση (με την έννοια που τα βρόντηξαν νωρίτερα ο Μπέργκμαν στον Μάγο ή ο Ίστγουντ στον Million Dollar Baby), αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο: Μια απόφαση ζωής, μια στάση που τείνει στην κοσμική κατάρρευση όσων αναζητούσε η καθολική πίστη του Μάρτι, τυλιγμένη στον μανδύα ενός από τα καλύτερα θρίλερ που έγιναν ποτέ. Πίσω από την ενοχή του ψέματος και τις πληγή της αλήθειας που φέρνει κάθε θύμηση, κρύβεται μια αβάσταχτη αλλά ακατανίκητη επιθυμία για λύτρωση. Για να την πλησιάσει κανείς πρέπει να διαλέξει αν θα ζήσει σαν τέρας ή θα πεθάνει σαν καλός άνθρωπος.

Πάνος Τράγος

2. DAS WEISSE BAND, του Michael Haneke


Αν υπάρχει κάποιο μάθημα που η Ιστορία επίμονα μας διδάσκει και η ανθρωπότητα (εξίσου επίμονα) μοιάζει να αγνοεί, είναι πως ό,τι σπείρεις, θερίζεις. Μέσα από το κλίμα τρόμου, τη διαρκή απειλή της τιμωρίας, την υποκρισία των τύπων, δεν μπορεί παρά να γεννάται σαρωτική βία. Όταν τελικά αυτή ξεσπάσει, ο κόσμος στέκει έκπληκτος και την αποδίδει σε μεταφυσικές αιτίες και σε σχιζοφρενείς αποδιοπομπαίους τράγους. Και ο κύκλος καλά κρατεί. Ο Haneke, μελετητής της βίας σε όλη τη φιλμογραφία του, αποφασίζει να γυρίσει το χρόνο εκατό χρόνια πίσω. Ελπίζει πως η γνώση μας για ό,τι επακολούθησε της φιλμικής του ιστορίας, θα φέρει σοφία για όσα βρίσκονται μπροστά μας. Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής


Κάποιοι είδαν απαντήσεις σχετικά με την προέλευση του φασισμού εκεί που ο Χάνεκε γελάει εκστατικά. Λες και μια κοινωνία που μεγάλωσε και ενέδωσε τελικά στην ενοχή, την τιμωρία, τον καθωσπρεπισμό, την σεξουαλική βία, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση από μέσα, από την οικογένεια, την θρησκεία, την παιδεία, που ο Χάνεκε ιδιοφυώς ταυτίζει προσγειώνοντας την ιστορία του στην Γερμανία των αρχών του αιώνα, δεν θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα ξέσπασμα αρρωστημένης εκδίκησης, φυλαγμένης καλά πίσω από την φαινομενική πειθαρχία της επιβολής και την κάλυψη της συγκατάβασης. Ας είναι, για τον Αυστριακό φιλόσοφο σκηνοθέτη τούτο εδώ είναι σαν ένα ντοκυμαντέρ.

Πάνος Τράγος

3. INGLOURIOUS BASTERDS, του Quentin Tarantino


Σε μια χρονιά που το σινεμά ασχολήθηκε έντονα με τη σημειολογία και τη δύναμη των λέξεων (βλ. Porumboiu, Λάνθιμος) το επιστέγασμα ήρθε με ένα πολεμικό φιλμ που συντίθεται αποκλειστικά από λεκτικά πυρά. Δεν σκεφτόμαστε μόνο με λέξεις, πολεμάμε κιόλας ή, αν είμαστε αρκετά θρασείς, αλλάζουμε και την Ιστορία. Το θράσος του Tarantino ξεκινάει από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, αλλά εν τέλει πετυχαίνει το στόχο του χάρη στον παιδικό του έρωτα για μία Τέχνη που στεγάζει όλες τις τέχνες, τις μνήμες, τα όνειρα, την αλήθεια και το ψέμα. Η αποθέωση του κινηματογράφου όπως την ονειρευόμασταν.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής


4. A SINGLE MAN, του Tom Ford


Όταν η υψηλή αισθητική υπηρετεί την τέχνη, τότε μπορεί η κομψότητα να
αποκτήσει ουσία και το εστέτ να μετατραπεί σε σπαραγμό. Η απώλεια, ο
πόνος και η ερμητική μοναξιά σπάνια αποτυπώθηκαν με τόση τελειότητα
επί της -οθόνης: σιωπηλά, υπόκωφα και «με αξιοπρέπεια» -όπως θα το
ήθελε άλλωστε και ο πρωταγωνιστής Τζωρτζ Φάλκονερ- ξεδιπλώνεται ο
εσωτερικός λυγμός, η βουβή κραυγή βοήθειας ενός άνδρα μόνου.

Μαριάννα Ράντου


Εκκινώντας από ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην κοινωνική προκατάληψη και τον ρατσισμό, ο Τομ Φορντ παραληρεί με ένα αριστουργηματικό όσο και σύνθετο ψυχολογικό πορτρέτο ενός άνδρα σε σύγχιση, περνώντας από την ασυγκράτητη αισθητική τελειότητα στο συναισθηματικό μεγαλείο της απώλειας. Ο Κόλιν Φερθ ολοκληρώνει μεγαλοπρεπώς τον πιο επικίνδυνο χαρακτήρα τον τελευταίων ετών σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αναζήτησης, ένα παραισθησιογόνο road movie δίχως τέλος, όπως ακριβώς οι δυσκολίες του έρωτα και της μοναξιάς.

Πάνος Τράγος

5.UN PROPHETE, του Jacques Audiard


Με αφηγηματική δεξιοτεχνία αντάξια των καλύτερων στιγμών του κλασικού
αμερικανικού κινηματογράφου, ο Audiard δίνει αφενός ένα άκρως
συναρπαστικό δράμα επιβίωσης σε έναν εχθρικό και απόλυτα ιεραρχημένο
μικρόσκοσμο και αφετέρου μια μελέτη πάνω στη σύνθετη διαδικασία της
κοινωνικοποίησης. Η διαμόρφωση της προσωπικότητας του αρχικώς tabula
rasa ήρωα γίνεται με βάση την αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης σε ένα
Χομπσιανό κόσμο, όπου η παραμικρή ένδειξη αδυναμίας μπορεί να αποβεί
ολέθρια, διατηρώντας μολοταύτα κάποια ενδογενή χαρακτηριστικά που
διαχωρίζουν εν τέλει τον ήρωα από τις απολυταρχικές πατριαρχικές
φιγούρες της νοσηρής καθεστηκυίας τάξης.

Γιώργος Μπουκάτσας



Για άλλη μία φορά πολύ πιο κοντά στον άνθρωπο, το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, γκρεμίζει ένα ένα τα κλισέ της φυλακής και των αποδράσεων, εμμένοντας παράδοξα στον ρεαλισμό δια μέσου του άκρατου λυρισμού που εδώ και χρόνια τον οδηγεί. Το δράμα φυλακής βράζει στα εσωτερικά μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας που ψυχρά διατείνεται την κυριαρχία του μεγάλου ψαριού έναντι του μικρού.

Πάνος Τράγος

6. POLICE, ADJECTIVE, του Corneliu Porumboiu


Mε απέριττη, όσο και διεισδυτική κινηματογράφιση, ο Porumboiu διευρευνά την διάσταση μεταξύ γράμματος του νόμου και ατομικής ηθικής, όπως και το ρόλο της γλώσσας στην εδραίωση του πρώτου. Με μακρά υπομονετικά πλάνα παρατηρεί τον άγωνα του ήρωα μέχρι την ολική υποταγή του σε δυνάμεις που τον ξεπερνούν.

Γιώργος Μπουκάτσας


Με βάση το ρητό «σκεφτόμαστε με λέξεις», αν αυτές είναι εύπλαστες και ευπροσάρμοστες στις διαθέσεις της κάθε άρχουσας τάξης, πόσο εύπλαστα και εύπιστα είναι τα άτομα ως ηθική, νόηση και ψυχολογία της μονάδας; Σε μια σύγχρονη Ρουμάνια όπου ελάχιστα έχουν αλλάξει από την εποχή του Τσαουσέσκου, ο Porumboiu και το σπουδαίο φιλμ του ξεπερνούν τις διαστάσεις μιας απλής εγχώριας κριτικής και στήνουν το πρώτο, ίσως, σημειολογικό θρίλερ στην ιστορία του σινεμά.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

7.
LOURDES, της Jessica Hausner


Δεν βγάζει απλά την γλώσσα στην κουλτούρα που συντηρεί μια τυφλή αφοσίωση σε θαύματα και παραμυθένιες νεκραναστάσεις, αλλά με την ψύχραιμη εσωτερικότητα ενός τέτοιου ταξιδιού και την φιλοσοφική εγκράτεια της Χάουσνερ, καλύπτει την άκρατη κυνικότητα κάθε της πλάνου, κάθε της λέξης, κάθε της κίνησης. Η τυφλή και όχι εθελοτυφλούσα, τελικά, Εκκλησία δίνει το πράσινο φως για να οργιάσει η Αυστριακή οργανώνοντας ένα επιθετικό timing ενοχλητικών λεπτομερειών για λίγους, στοχεύοντας τη βιομηχανία του θαύματος, την εμπορευματοποίηση της πίστης, τη μεροληψία του έρωτα, τον φθόνο ως θανάσιμο αμάρτημα σε μια κοινωνία προσωπείων και κάλπικης πίστης, ολοκληρώνοντας τελικά μια ανθρώπινη κωμωδία των ηθών που αναρωτάται επίμονα: Ευτυχισμένος ο κανονικός άνθρωπος;

Πάνος Τράγος

8. KATALIN VARGA, του Peter Strickland


Σε αυτό το άκρως ελπιδοφόρο σκηνοθετικό ντεμπούτο, ο Peter Strickland
αποδομεί μια ιστορία εκδίκησης στα πρωτογενή της χαρακτηριστικά
προκειμένου να αναδείξει τις τραγικές συνέπειες μιας διπολικής ερμηνείας
προσώπων και καταστάσεων. Μια άκρως ατμοσφαιρική διαδρομή στις σκοτεινές
περιοχές του ανθρώπινου ψυχισμού και στην διαιώνιση του κύκλου της βίας
που αυτός επιφέρει.

Γιώργος Μπουκάτσας


Το θέμα της εκδίκησης μοιάζει να έχει διερευνηθεί πλήρως στον κινηματογράφο και δύσκολα μπορεί ακόμα να εκπλήξει. Αν όμως το Katalin Varga το κατορθώνει, είναι επειδή δεν ασχολείται με το τι ή το γιατί, αλλά μόνο με το πώς. Δέχεται το προβλέψιμο και το μετατρέπει σε αναπόφευκτο, φιλοξενώντας μια πανταχού παρούσα απειλή σε κάθε γωνιά του κάδρου, όπως τα σύννεφα που τριγυρίζουν τα Καρπάθια. Η βροχή που εγκυμονούν δε θα φέρει μαζί της την κάθαρση, αλλά μια σειρά από εκστατικές σκηνές στο πιο (υποβλητικά) τρομακτικό φιλμ της χρονιάς.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής


Τιθασσεύοντας με πρωτοφανή ωριμότητα το χειμαρρώδες σενάριο του, ο πρωτοεμφανιζόμενος Πίτερ Στρίκλαντ δεν σκονταύτει στην θεματική της τυφλής ή μη εκδίκησης, κατεξοχήν νούμερο ένα κινηματογραφικής τρικλοποδιάς, και λειτουργεί κρυφούς προβληματισμούς γύρω από την ανάγκη της αυτοδικίας σε έναν κόσμο που κατά πολλούς βουλιάζει στον βούρκο. Προσέχοντας να μην καταλήξει ένα φρενήρες φασιστικοκαυλωτικό μανιφέστο που θα εξιτάρει καταπιεσμένους και μη, επιβάλλει τον ρυθμό του, παρασύρει τον θεατή και εγείρει τις αμφιβολίες που κάθε σκεπτόμενος δημιουργός οφείλει να κρατά.

Πάνος Τράγος


9. LES HERBES FOLLES, του Alain Resnais
Με ικμάδα δυσανάλογη της ηλικίας του, ο μυθικός Alain Resnais ανατέμνει δηκτικότατα τον κωδικοκρατούμενο και συμβασιοκρατούμενο αστικό τρόπο ζωής. Οι εγκλωβισμένοι σε ένα συμπεριφορικό φορμαλισμό ήρωες της ταινίας επιζητούν την επανασύνδεση με τον αυθορμητισμό των υποσυνείδητων επιθυμιών και φόβων, η διαρκής απώθηση και περιστολή των οποίων τους έχει μετατρέψει σε ετεροκατευθύνομενα όντα με τα «Άγριόχορτα» του τίτλου να προβάλλουν ως ευπρόσδεκτοι φορείς αναταραχής και αντίδρασης.Εξαιρετική αντίστιξη απόλυτα ελεγχόμενης κινηματογραφικής φόρμας και ακαθόριστης σεναριακής εξέλιξης.

Γιώργος Μπουκάτσας



Σαν τα αγριόχορτα που ξεμυτίζουν τυχαία εδώ κι εκεί, σαν την αέρινη κάμερα που όλο πλησιάζει και όλο απομακρύνεται, σαν το αχαλιναγώγητο μοντάζ που υπακούει μόνο στη λογική των συνειρμών, σαν το σινεμά του Ρενέ που θυμόμαστε και αγαπάμε - όλα είναι μια σειρά από συμπτώσεις, τυχαίες ασημαντότητες σε μια συνάθροιση ονειρική και απολαυστικά σινεφιλική.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

10. ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ, του Γιώργου Λάνθιμου


Με την αποστασιοποιημένη, παρατηρητική ματιά ενός δοκιμιογράφου (Haneke) και μια κριτική διάθεση λανθάνουσα στο σαρδόνιο χιούμορ του (Bunuel), ο Λάνθιμος μελετά τη δύναμη των λέξεων πάνω στην ανθρώπινη σκέψη αλλά αποφαίνεται υπέρ των ενστίκτων που προϋπάρχουν και οδηγούν, ακόμα και σε συνθήκες απόλυτου (χρονικά και χωρικά) εγκλεισμού, σε μια ακατανίκητη επιθυμία για ελευθερία. Το ευφυές σενάριο που δεν εξαντλείται ούτε στιγμή και η υποδειγματική, πολυσημική σκηνοθεσία συνθέτουν το αριστούργημα του ελληνικού κινηματογράφου για τη δεκαετία που μόλις πέρασε.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής


Η λίστα περιλαμβάνει τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα της ψηφοφορίας των συντακτών του blog για τις ταινίες που κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες από 20/08/2009 μέχρι 19/08/2010

Αναλυτικά οι επιλογές:


Γιώργος Μπουκάτσας

1. Shutter Island
2. Un Prophète
3. Das Weisse Band
4. Inglourious Basterds
5. Les Herbes Folles
6. Police, Adjective
7. Katalin Varga
8. Thirst
9. District 9
10. A Serious Man
11. A Single Man.
12. Lourdes
13. Κυνόδοντας
14. The Ghost Writer
15. The Limits Of Control


Αχιλλέας Παπακωνσταντής

1. Shutter Island
2. Das Weisse Band
3. Inglourious Basterds
4. Κυνόδοντας
5. Police, Adjective
6. Lourdes
7. Katalin Varga
8. A Serious Man
9. Antichrist
10. Les Herbes Folles
11. The Time That Remains
12. Un Prophète
13. The Girlfriend Experience
14. The Limits Of Control
15. A Single Man


Μαριάννα Ράντου

1. Shutter Island
2. Up
3. Das Weisse Band
4. Inglourious Basterds
5. A Single Man
6. Fantastic Mr. Fox
7. Nanjing! Nanjing!
8. Moon
9. Toy Story 3
10. In The Loop
11. Where The Wild Things Are
12. The Ghost Writer
13. Unmade Beds
14. (500) Days Of Summer
15. Κυνόδοντας


Πάνος Τράγος

1. Shutter Island
2. A Single Man
3. Un Prophète
4. Lourdes
5. Das Weisse Band
6. Inglourious Basterds
7. Police, Adjective
8. Tatarak
9. Katalin Varga
10. Paranormal Activity
11. Bad Lieutenant
12. Centurion
13. Thirst
14. The Hurt Locker
15. The Limits Of Control

16 σχόλια:

lt.aldo raine είπε...

μεγάλη ταινία! ίσως η καλύτερη ελληνική της εικοσαετίας.

η περσινή χρονια ήταν από τις καλύτερες της δεκαετίας για μένα! ίσως και η καλύτερη.

Annie_Hall είπε...

Μεγάλη ταινία! Και το πιο ευχάριστο είναι πως το κοινό ανταποκρίθηκε.

(Αχιλλέα ελπίζω το come back σου να είναι δυναμικό)

theachilles είπε...

aldo,

Αν βγάλουμε εκτός συναγωνισμού τον Αγγελόπουλο, ίσως και να συμφωνήσω με την εντυπωσιακή σου δήλωση.
Πραγματικά η δεκαετία μας άφησε με μία καταπληκτική χρονιά, κατώτερη ίσως μόνο της σεζόν 2007-2008. Στενοχωρήθηκα πολύ για ταινίες που έμειναν απ'έξω, θα μιλήσουμε για αυτές στη συνέχεια εδώ στα σχόλια ελπίζω.

Annie,
Πόσες φορές θα βαφτίσουμε κάποια κείμενά μου ως comeback. Ας είναι, νομίζω ο Αύγουστος μπήκε δυναμικά, ε;;; (Έμαθα πως προτείνεις γκονταρικές βραδιές σε θερινά σε έτερο συντάκτη εδώ μέσα και τσαντίζομαι, it's my ballpark!).

Όντως ο Κυνόδοντας είχε ανταπόκριση από το ελληνικό κοινό, αν και σε κάθε περίπτωση άξιζε μεγαλύτερης αν αναλογιστεί κανείς τη διεθνή της καριέρα. Ας μην είμαστε όμως πλεονέκτες. Ας ξεκινήσουμε από την παραγωγή πραγματικά καλών ταινιών και ο κόσμος θα έρθει σιγά - σιγά. Ο Λάνθιμος έβαλε ήδη ψηλά τον πήχη.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την παρουσίαση της λίστας και αναμένω τη συνέχεια!

Μιας και δεν παρακολουθώ τόσο συστηματικά τις προβολές της χρονιάς (περισσσότερο βλπεω και ενίοτε σχολιάζω παλιότερες ταινίες), έχω ήδη γνωρίσει από το ιστολόγιό σας ταινίες όπως το Lourdes και LES HERBES FOLLES που με ενθουσίασαν όταν τις είδα.

ΥΓ. Τι μπορεί να σημαίνει πολυσημική σκηνοθεσία; Η αποστασιοποιημένη ματιά είναι σχεδον ξεκάθαρη. Ήδη έχουν γίνει πολλές αναλογίες και αναφορές στον Λανθιμο ως τον Έλληνα Χανεκε.

Annie_Hall είπε...

Εμ βρε Αχιλλέα κάθε φορά χαίρομαι και μετά χάνεσαι πάλι! Όσο για τον έτερο συντάκτη είναι απατεώνας και υποψιάζομαι ότι προώθησε μια δυο ταινίες ύπουλα και τώρα έχουν μείνει τρεις θέσεις και δεν μου βγαίνουν στο μέτρημα. Και δυστυχώς νομίζω ξέρω ποια θα μείνει έξω :(

Πάντως σχηματίζεται ωραία δεκάδα και χάρηκα που χωρέσατε τον Προφήτη που σε μια αντίστοιχη δική μου, νομίζω θα έχανε στις καθυστερήσεις γεμίζοντάς με με τύψεις.

theachilles είπε...

What can I say? Ελπίζω να μη χαθώ πάλι, Annie. Ο Πάνος είναι σίγουρα απατεώνας αλλά για άλλους λόγους. Για πες, τι φοβάσαι ότι θα μείνει απ' έξω; (αν είναι το inception, βρίσκεται στην επόμενη σεζόν για εμάς, καθότι έχει επίσημη ημερομηνία εξόδου 26 Αυγούστου). Πάντως, να σημειώσω ότι οι ταινίες της πρώτης τριάδας κυριολεκτικά θριάμβευσαν με απόσταση από την τέταρτη, αλλά και χωρίς να απειλεί η μία την άλλη. Στο τέλος θα αναρτηθούν και οι λίστες του κάθε συντάκτη ξεχωριστά. Θα δεις ότι, προσωπικά μιλώντας, δε διαφωνούμε και τόσο για την περίπτωση του Προφήτη, ενώ στενοχωρήθηκα πολύ για μία ταινία που στις συγκεντρωτικές ψήφους έμεινε για ελάχιστος εκτός δεκάδας.

Η πρώτη τριάδα θα αναρτηθεί μέχρι το βράδυ.

fidelio,
ευχαριστούμε για την υποστήριξη. Οι δυο ταινίες που ανέφερες ήταν και από τις προσωπικά αγαπημένες της σεζόν και δυστυχώς πέρασαν και δεν ακούμπησαν την πλειοψηφία του ελληνικού κοινού. Χαίρομαι που βοηθήσαμε (έστω και έναν) να τις γνωρίσει, αυτός είναι ίσως ο απώτερος σκοπός ενός κινηματογραφικού blog. Θα χαιρόμουν να φιλοξενούσαμε σε κάποιο σχόλιο και τις ολοκληρωμένες σου απόψεις για αυτές, αλλά και για τις υπόλοιπες ταινίες της δεκάδας που έχεις δει.

Στην ερώτησή σου για τον Λάνθιμο, δε θα ήταν φρόνιμο να προχωρήσουμε σε ορισμούς ψυχρούς. Θα χρησιμοποιήσω ένα τυχαίο (το πρώτο που μου έρχετε τώρα στο μυαλό) παράδειγμα για να δικαιολογήσω τα γραφόμενά μου. Υποθέτω πρόσεξες ότι σε πολλά σημεία η πλανοθεσία τεμάχιζε τα σώματα των ηρώων, αφήνοντας πολλές φορές εκτός κάδρου τα κεφάλια τους. Πρόκειται για μία δυνατή σκηνοθετική επιλογή, που τραβάει την προσοχή του θεατή προς ένα κατασκευασμένο έργο, λειτουργώντας ως μέσο αποστασιοποίησης (αποξένωσης), και ενεργοποιώντας έτσι την νόησή μας σε μεροληπτικό βαθμό απέναντι στο συναίσθημα. Παράλληλα, αναλογιζόμαστε αναπόφευκτα ότι δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα, θα μπορούσε η ιστορία της ταινίας μας να συμβαίνει οπουδήποτε (και οποτεδήποτε; δηλαδή, είναι εκτός ιστορικού χρόνου; καλό ερώτημα...). Άλλωστε, διόλου τυχαία δεν είναι η διεθνής καριέρα της ταινίας - πρόκειται για μια ταινία μη "ελληνικού" χαρακτήρα, αν μπορώ να το θέσω έτσι χονδροειδώς. Όμως, η φασίζουσα καρατόμηση των εγκλωβισμένων που επιφέρουν τα κάδρα, φέρνουν στο νου τη μεταχείριση που επιφυλάσσει ο συγκεντρωτικός πατέρας στην προσωπικότητα των μελών της οικογένειάς του - η φόρμα σε πλήρη υπηρεσία του θέματος, η φόρμα δίνει ζωή στην ουσία που υπάρχει πίσω από το φιλμ του Κυνόδοντα.

Νομίζω ότι φλυαρώ, αλλά ήθελα να δείξω πρακτικά γιατί θεωρώ πολυσημική τη σκηνοθεσία του Λάνθιμου. Υπάρχουν τόσες επιλογές αντίστοιχες μέσα στην ταινία που ο χώρος των σχολίων είναι προφανέστατα ανεπαρκής για μια διεξοδική ανάλυση. Περιμένω και τη γνώμη σου.

kioy είπε...

Μια δεκάδα όλο καύλες!!!

Και λέω δεκάδα, γιατί νομίζω ότι τις εναπομείνασες 2 τις γνωρίζω. Η θέση παίζει...

lt.aldo raine είπε...

χαχα με αρεσει που φοβόταν η annie:) εγώ θέλω βραβείο γατί μέχρι στιγμής έχω βρεί την τετράδα! είμαι σίγουρος και για τα αλλα 2 αλλα δεν το λέω για να υπάρχει αγωνια:P

συμφωνώ απόλυτα με τα παιδιά για το a single man. μεγάλη ταινία και μεγάλη ερμηνεία. από τα καλύτερα ντεμπουτα τις δεκαετίας. ελπίζω να έχει και συνεχεια ο ford.

theachilles είπε...

Χαχα! Ενθουσιώδης Kioy! Γουστάρω. Υγιής πόρωση ενός γνήσιου κινηματογραφόφιλου. Ώστε τις ήξερες ε;

aldo,
θα συνεδριάσουμε για το βραβείο σου (αν όντως έπεσες μέσα βέβαια :P).

Έχοντας μία, όχι ακριβώς ένσταση, αλλά επιφύλαξη για το φινάλε του την οποία ίσως θα πρεπε να συζητήσουμε, συμφωνώ ότι το A Single Man είναι ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς και θα ήταν κρίμα ο Ford να μην ξανακάτσει πίσω από την κάμερα. Αν και καμιά φορά, μία και καλή φτάνει.

Annie_Hall είπε...

Όπως το φοβόμουνα! Το Toy Story 3 με πονάει που δεν το βλέπω! Τον Πάνο δεν έπρεπε να τον πω απατεώνα αλλά τραγικό(Centurion και Paranormal Activity μωρέ;). Χαίρομαι που στη δεκαπεντάδα του Γιώργου βλέπω το District 9(οι υπόλοιποι το ξεχάσατε;). Με Αχιλλέα δεν είχα αμφιβολία ότι θα είχαμε κοινή τριάδα(έστω και με διαφορετική σειρά) αλλά από όλες τις λίστες της Μαριάννας με εκφράζει περισσότερο(και έχει και το Toy Story, άκαρδοι)!

Μη χάσετε, στον Aldo να δώσετε βραβείο που μάντεψε την τόσο δύσκολη τριάδα...

lt.aldo raine είπε...

μα τον ταραντίνο και την Cotillard...ακριβώς μέσα έπεσα:)

για πες για το φινάλε. η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να έλειπαν κάποια λεπτά απο το τελος. νομίζω ότι λόγω απειρίας...παρασύρθηκε λίγο ο ford. όχι οτι αλλάζει κάτι...απλά νομίζω ότι δεν χρειαζόταν.

""Αν και καμιά φορά, μία και καλή φτάνει.""

τώρα αυτό είναι μπηχτή για τον Montiel?:p

πάντως δεν περίμενα να συμφωνείτε όλοι για το Shutter Island.
πολλά πολλά μπράβο αχιλλέα για το 13!!! και επίσης στην μαριάννα για 14 και 8!
αυτό το Lourdes πρέπει να το βάλω στα άμεσα σχέδια γιατί δεν με γέμιζε και πολυ το μάτι.

το Toy Story 3 είναι η πιο υπερεκτιμημένη ταινία από την εποχή του The Shawshank Redemption! όχι μονο δεν είναι τόσο καλο όσο λένε...αλλα είναι χειρότερο και από την πρώτη ταινία.

ΠΑΝΟΣ είπε...

Γιατί όχι παρακαλώ;;; :Ρ

theachilles είπε...

Annie,
υπονοείς ότι είμαστε πέρα για πέρα προβλέψιμοι; Ευχαριστούμε ντε! Με τα αnimation και τα cartoon έχω εκφράσει το πρόβλημά μου στο παρελθόν, μην τα ξαναλέμε. Αν και όταν ήμουν μικρότερος είχα αγοράσει σε VHS το TOY STORY (το πρώτο) και θυμάμαι το είχα αγαπήσει (ειδικά η σκηνή που ο Buzz something συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να πετάξει, σνιφ...). Το District 9 δεν το ξέχασα, αλλά εκτός από μία καλή ιδέα και ένα ενδιαφέρον πρώτο μέρος, η ταινία στο τέλος ήταν αφόρητα πληκτική για μένα. Κυνηγητά χωρίς περαιτέρω νόημα.

Aldo,
δεν είναι ακριβώς ότι παρασύρθηκε ο Ford. Μέσα στον στυλιστικό παροξυσμό, κατόρθωνε να είχε μια εγκράτεια. Το πρόβλημά μου έχει να κάνει με μια αίσθηση ντετερμινισμού που αφήνει το φινάλε. Ότι δεν έχει σημασία τι διαλέγει και τι μαθαίνει από το road trip αυτής της μιας μέρας (όπως αρέσκεται να το αποκαλεί ο Πάνος), η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη. Δεν ξέρω τι άποψη έχεις και συ. Καλή ταινία αναμφισβήτητα (έχει τα κλισέ της όμως, ε).

Καμία μπηχτή γιατί έχω δει μόνο το τέλειο A Guide to Recognizing Your Saints. Καλά κάνω, ε;

Όντως, ούτε και γω το περίμενα να έχουμε απόλυτη ομοφωνία στην πρώτη θέση. Ειδικά αν σκεφτείς ότι τέσσερα άτομα ψηφίσαμε συνολικά 32 διαφορετικές ταινίες!!

Μία μικρή αναφορά στις ταινίες που με πόνο άφησα εκτός. Το φοβερό και τρομερό In The Loop που μετά την προβολή του έβριζα ασύστολα με cockney accent. Το άκρως συγκινητικό και θαρραλέο Moon, μία υπόσχεση για το μέλλον. Το μικρό διαμάντι του Βάιντα (Tatarak) που αν και ξεχωρίζει από το σωρό μιας σεζόν, ωστόσο παραμένει μία minor προσθήκη στη μεγάλη φιλμογραφία του Πολωνού. To Welcome για το οποίο υπάρχει η αναλυτική μου άποψη στο blog. Τέλος, στο Darbaraye Elly που με συγκλόνισε στο μεγαλύτερο μέρος του, αλλά με προσγείωσε απότομα στο "κλειστό" του φινάλε.

ΚΑι τώρα που είπα φινάλε, πόσο απαράδεκτοι οι συν-συντάκτες μου που καταφέραμε να μείνει εκτός δεκάδας το A Serious Man...

inverted_a είπε...

Προσπαθώ να χωνέψω το ότι το νουμ.2 δεν είναι νουμ.1 (με μεγάλη απόσταση από οτιδήποτε) και, αν δεν τα καταφέρω στο τέλος (που δεν), πρέπει να δώσω τα μπράβο μου για τα εύστοχα σχόλια και την αισθητική του μπλογκ γενικότερα.

theachilles είπε...

inverted_a,
καλωσήλθες στο χώρο μας. Συμφωνώ ότι είναι παράδοξο ένα αριστούργημα του μεγέθους της Λευκής Κορδέλας να μη βρίσκεται στην πρώτη θέση, αλλά προσωπικά με άγγιξε η θεματολογία του Scorsese (μάλλον με τσάκισε, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους), μέσα σε μια φόρμα που ο οποιοσδήποτε φίλος του κινηματογράφου θα αδυνατούσε να μη λατρέψει καθότι στηρίζεται ακριβώς σε ένα τέτοιο σινεφιλικό πάθος. Μεγάλη ταινία το Shutter Island και ταυτόχρονα πιο προσωπική.

Ευχαριστούμε για τον καλό λόγο, ελπίζω να σε φιλοξενήσει το δωμάτιό μας αρκετές φορές ακόμα.

inverted_a είπε...

Σας διαβάζω μέσω reader from day one :)
Αλλά τα σχόλια είναι πιο σημαντικά, οπότε θα επανέλθω αφού δω το Inception σήμερα το απόγευμα.

Δημοσίευση σχολίου