Η σαραντάρα Σουζάν ζει μια φαινομενικά χαρισάμενη ζωή, παντρεμένη με έναν μεγαλογιατρό, σε μια έπαυλη στη Νότια Γαλλία, με τα δύο τους παιδιά. Όταν, περισσότερο διαλύοντας την ανία της και διόλου για βιοποριστικούς λόγους, αποφασίζει να μετατρέψει μέρος της αυλής της σε γιατρείο και να εξασκήσει την από παλιά ξεχασμένη ειδικότητά της στην φυσιοθεραπεία, δεν θα αργήσει να ερωτευτεί τον Ισπανό εργάτη που απασχολεί, φέρνοντας τρικυμία στον γάμο της.
Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου που αναζητά η 54χρονη Κατρίν Κορσινί στο τελευταίο της φιλμ, κρατά αφιλτράριστο κάτω από το πρίσμα ενός συνεχώς αμφιλεγόμενου και βασανιστικά αμφίβολου έρωτα. Δεν παύει η δημιουργός του να φορτώνει σε ολόκληρο το φιλμ μια τρελαμένη μεγαλοαστή και έναν χαμένο στον αμερόληπτο έρωτά του εργάτη, ωστόσο δεν υπάρχει ούτε ένα κινηματογραφικό δευτερόλεπτο που το μυαλό του θεατή να ησυχάζει στην σταθερότητα αυτής της εκ των προτέρων καταδικασμένης έλξης. Με δεδομένη από την ιντριγκαδόρική έναρξή του, την κυκλική του δομή, το φιλμ της Γαλλίδας ποτίζει τον βασικό μελοδραματικό του κορμό με σταγόνες καθαρτήριου δράματος. Καθόλου ένα φτηνό ρομάντζο ώριμου και απεγνωσμένου έρωτα, αλλά ένα προσεγμένο δράμα που σιγοβράζει μέσα στην ελαφρώς κοινότυπη ιστορία του, το «Φεύγω» σαγηνεύει με την τολμηρότητα του ηρώων του που ξεχνούν τη λογική και ζουν το πάθος, έτοιμοι την κάθε στιγμή να προστατεύσουν τις επιλογές τους, να πληρώσουν αδρά για την ευτυχία τους. Η Σουζάν της Κριστίν Σκοτ Τόμας, μιας εξαιρετικής, όπως και εδώ αποδεικνύει, ηθοποιού (υποψήφια όχι άδικα και για το βραβείο Σεζάρ με την ερμηνεία της αυτή), είναι η πιο επιτυχημένη ενσάρκωση της συμβιβασμένης μπουρζουαζίας που αγνοεί ακόμη και το φύλο της, δεν αγνοεί όμως και τις συμβάσεις αυτού λίγο πριν εκραγεί, αποτινάσσοντάς τις.
Το δράμα που χτίζει, αρκετά γραμμικά είναι η αλήθεια, η Κορσινί, διαθέτει εξάρσεις που υπερβαίνουν το συναίσθημα: Σαμπρολικοί ήρωες μπλέκονται με ήρωες γνώριμούς μας από το σινεμά του Τριφό, ήρωες που αυτοκαταστρέφονται και αγνοούν τον, λαθεμένα στα μάτια τους, ηθικό θάνατο, διαλέγουν να καούν στην κόλαση των παθών τους, αρκεί οι φλόγες της να αγγίξουν και το αντικείμενο του πόθου τους. Η γυναικεία ιδιοσυγκρασία ανεβάζει τους ρυθμούς του θρίλερ σε ένα φιλμ εξίσου ερωτικό και τραγικό και η Κορσινί σκιαγραφεί τις μεταβάσεις από το ένα είδος στο άλλο, αποφεύγοντας, τελικά, συνεχώς το μελόδραμα. Αν και αργεί να ξεδιαλέξει τις σημαντικές σκηνές του δράματός της και βρίσκει την φόρμα της μέσα από μερικές, εξαίσια φωτογραφημένες από την Ανιέζ Γκοντάρ, ερωτικές σκηνές ανθολογίας, όταν έρθει η ώρα επιτίθεται με εξαιρετικό timing στον θεατή, οπλοφορώντας μια ηρωίδα θολωμένη σε τέτοιο βαθμό, που χρησιμοποιεί τα παιδιά της σχεδόν αποκλειστικά ως καταλύτη για την προσωπική της ερωτική ευτυχία.
Ωστόσο, η καθαρή τραγωδία που υποσχέθηκε με την έναρξή του αυτό το μερικώς άτολμο, τελικά, ρομάντζο, οφείλει, αν θέλει να λειτουργήσει στην εντέλεια, να κορυφώσει επικίνδυνα σε μια τρεμώδη έκρηξη και όχι σε μια κατηφορική σύμβαση ενός κακογυρισμένου φινάλε που χαρίζει μιαν εύκολη λύση και θολώνει την αντιστοιχία έρωτα και θανάτου.
Πάνος Τράγος
2 σχόλια:
Υπέροχα γραμμένο κείμενο φίλε.
Για μια ταινία, που όπως λες, παρά το κοινότυπο θέμα της, καταφέρει να ακουμπήσει και να ανατρέψει από τις τραγικές ανθρώπινες πτυχές της ψυχολογίας, ως το συλλογικά συνηθισμένα αποδεκτό. Τελικά, μια ανισορροπία θα χρέωνα εγώ στην Κορσίνι, στον τρόπο(φόρμα) που κοιτάζει το (κοινό) δράμα της. Που μέσα από αυτές τις τεχνηέντως στιγμιαίες αβεβαιότητες, καταφέρνει αναμφίβολλα να γοητεύσει, έστω και αν αποτυγχάνει, προσωπικά, να πείσει...
Ευχαριστώ πολύ φίλε. Χαίρομαι που συμφωνούμε, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι για το συγκεκριμένο φιλμ. Εκεί που το κοινώς αποδεκτό, όπως λες, δημιουργεί εφιαλτικά αδιέξοδα για κάθε... παραστρατημένο, εκεί που κανένας συμβιβασμός δε μπορεί συγκρατήσει το πάθος, εκεί η Κορσινί γεμίζει με αισθησιασμό και υπέροχες ρεαλιστικές ερωτικές σκηνές. Πολύ καλό φιλμ που, δυστυχώς, δεν συγκρατήθηκε από την δημιουργό του σε ένα απαράδεκτο φινάλε.
Δημοσίευση σχολίου