Ώρα 05.30.
Ακόμα νύχτα είναι.
Αλλά δεν είναι το σκοτάδι, ούτε το κρύο που σου τραβάει την προσοχή.
Είναι η σιωπή.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι μέσα σε αυτή τη σιγή, δεν ακούς ούτε καν τον ήχο από τα βήματά σου.
Φάντασμα σε πόλη φαντασμάτων, σε ώρες που κάποτε τυλιγόσουν προστατευτικά, έκρυβες το πρόσωπό σου στο ζεστό κορμί κι άφηνες επίτηδες το ένα αυτί ελεύθερο για να ακούς την ήρεμη αναπνοή δίπλα.
Τέλεια στιγμή για να καταλάβεις, ίσως για πρώτη φορά, πόσο μεγάλος είναι ο ουρανός.
Και πόσο νομοτελειακό για δύο αστεράκια, όσο κι αν κόλλησαν το ένα πάνω στο άλλο τόσο όμορφα, να απομακρυνθούν σιγά-σιγά σε αυτό το χάος και να γίνουν (όπως και πριν ανταμώσουν) δύο ξένοι στον απέραντο ορίζοντα.
Αλλα και τόσο στενόχωρο.
(Βλέπεις, έμεινα μόνος εγώ για να μου περιγράφω τον ουρανό)
Don't you know all my dreams...
Ακόμα νύχτα είναι.
Αλλά δεν είναι το σκοτάδι, ούτε το κρύο που σου τραβάει την προσοχή.
Είναι η σιωπή.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι μέσα σε αυτή τη σιγή, δεν ακούς ούτε καν τον ήχο από τα βήματά σου.
Φάντασμα σε πόλη φαντασμάτων, σε ώρες που κάποτε τυλιγόσουν προστατευτικά, έκρυβες το πρόσωπό σου στο ζεστό κορμί κι άφηνες επίτηδες το ένα αυτί ελεύθερο για να ακούς την ήρεμη αναπνοή δίπλα.
Τέλεια στιγμή για να καταλάβεις, ίσως για πρώτη φορά, πόσο μεγάλος είναι ο ουρανός.
Και πόσο νομοτελειακό για δύο αστεράκια, όσο κι αν κόλλησαν το ένα πάνω στο άλλο τόσο όμορφα, να απομακρυνθούν σιγά-σιγά σε αυτό το χάος και να γίνουν (όπως και πριν ανταμώσουν) δύο ξένοι στον απέραντο ορίζοντα.
Αλλα και τόσο στενόχωρο.
(Βλέπεις, έμεινα μόνος εγώ για να μου περιγράφω τον ουρανό)
Don't you know all my dreams...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου