Γράμμα.
Ας μην υποκρινόμαστε άλλο.
Αυτός ο χώρος έγινε, καιρό πριν, η τελευταία ελπίδα για επικοινωνία μαζί σου. Προσπάθησα να τη χτίσω, με υπομονή.
Νομίζω πως πρέπει πια να αποδεχτώ ότι απέτυχα. Εκτός από δυο-τρεις φορές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, τα μηνύματά μου έπεσαν στον κενό. Λογικό. Αλλού κοιτούσα, αλλού περ-πατούσες. Ελαφρά ή μη, δε θα το μάθω. Ελπίζω να το μάθει εκείνος που διάλεξες.

Οι αλλαγές, λένε, έρχονται όλες μαζί. Από ένα μέρος που έφερε μαζί του κατάρες εξαρχής, φεύγω. Ας μη μείνει μόνη της αυτή η φυγή.

Ξέρω ότι μιλάω μόνος μου και πως αυτά τα λόγια θα τα δουν μόνα μάτια τρίτων, ανεπηρέαστα, χαμογελαστά, ανέγγιχτα. Αλλά ελπίζω, έστω κι από εδώ, ότι όσα πήρες από μένα, θα σου σταθούν σύμμαχος στη συνέχεια, θα σου κρατούν το χέρι και θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία. Είμαι αισιόδοξος για σένα. Κι ας μην είμαι για μένα. Ίσως κάποια στιγμή να μάθω να μην πονάω κι από κάπου να σε κοιτάω και να χαμογελάω από χαρά και περηφάνεια. Ίσως...
Απόψε θα μου επιτρέψεις να ξαναλυγίσω. Θα παίξω την μουσική που θα σφυρίζαμε ανέμελα το πρωί, πριν πούμε προσωρινά αντίο, πριν ξανανταμώσουμε το βράδυ. Σωστά;

Μου πήρες τα ποιήματα.
Μου πήρες τα τραγούδια.
Μου πήρες τα λάθη.
Κράτησες μόνο τα τελευταία. Ας είναι αυτό το πιο χρήσιμο για σένα.

Αστεράκι.