Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

JE VOUS SALUE SARAJEVO (1993), του Jean-Luc Godard



Κατά μία έννοια όμως, ο φόβος είναι παιδί του Θεού,
που εξιλεώνεται τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής.
Δεν είναι όμορφο. Το χλευάζουν, το βρίζουν, το αποκήρυξαν όλοι.
Αλλά μην το παρεξηγήσετε, είναι στο προσκέφαλο κάθε πόνου, παρεμβαίνει για την ανθρωπότητα.

Γιατί υπάρχει ο κανόνας και η εξαίρεση.
Υπάρχει η κουλτούρα που ανήκει στον κανόνα και υπάρχει η εξαίρεση που ανήκει στην τέχνη.
Τα πάντα μιλούν για τον κανόνα: τσιγάρα, υπολογιστές, t-shirt, τηλεόραση, τουρισμός, πόλεμος.
Κανείς δε μιλάει για την εξαίρεση. Δεν προφέρεται. Γίνεται λογοτεχνία: Φλωμπέρ, Ντοστογιέφσκι. Γίνεται μουσική: Γκέρσουιν, Μότσαρτ. Γίνεται ζωγραφική: Σεζάν, Βερμίερ. Γίνεται κινηματογράφος: Αντονιόνι, Βιγκό.
Ή γίνεται ζωή. Και τότε είναι η τέχνη του να ζεις: Σεμπρένικα, Μοστάρ, Σεράγεβο.
Ανήκει στον κανόνα να θες τον θάνατο της εξαίρεσης.
Ακολουθώντας επομένως τον κανόνα η Ευρώπη της κουλτούρας οργανώνει τον θάνατο της τέχνης του να ζεις, που ακόμα ανθεί.

Όταν θα πρέπει να κλείσω το βιβλίο, δε θα νιώθω καμία θλίψη. Είδα τόσους ανθρώπους να ζουν άσχημα και τόσους να πεθαίνουν καλά.

2 σχόλια:

theachilles είπε...

Δύο λεπτά και δεκαπέντε δευτερόλεπτα που σου αλλάζουν τη ζωή.
Μία φωτογραφία, δηλαδή μία εικόνα. Η αποδόμησή της στα εξ ων συνετέθη. Γκρο πλαν σε έναν προς έναν τους κώδικές της.
Και η φωνή, δηλαδή ο ήχος.

Quand il faudra fermer le livre,
ce sera sans regretter rien.
J'ai vu tant de gens si mal vivre,
et tant de gens, mourir si bien.

Αφιερωμένο στις μέρες μας που ζήσαμε ξανά.

Caesar είπε...

Όταν κάποτε αντιστραφούν οι όροι και η εξαίρεση που περιγράφεις γίνει κανόνας, ίσως τα πράγματα γίνουν καλύτερα...

Δημοσίευση σχολίου