Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017
Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017
Your song
It's a little bit funny, this feeling inside
I'm not one of those who can easily hide
I don't have much money, but boy if I did
I'd buy a big house where we both could live
So excuse me forgetting, but these things I do
See I've forgotten if they're green or they're blue
Anyway the thing is what I really mean
Yours are the sweetest eyes I've ever seen
And you can tell everybody this is your song
It may be quite simple, but now that it's done
I hope you don't mind, I hope you don't mind that I put down in words
How wonderful life is now you're in the world
If I was a sculptor, but then again no
Or a girl who makes potions in a traveling show
I know it's not much, but it's the best I can do
My gift is my song, and this one's for you
Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017
Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017
Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016
Γράμμα.
Ας μην υποκρινόμαστε άλλο.
Αυτός ο χώρος έγινε, καιρό πριν, η τελευταία ελπίδα για επικοινωνία μαζί σου. Προσπάθησα να τη χτίσω, με υπομονή.
Νομίζω πως πρέπει πια να αποδεχτώ ότι απέτυχα. Εκτός από δυο-τρεις φορές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, τα μηνύματά μου έπεσαν στον κενό. Λογικό. Αλλού κοιτούσα, αλλού περ-πατούσες. Ελαφρά ή μη, δε θα το μάθω. Ελπίζω να το μάθει εκείνος που διάλεξες.
Οι αλλαγές, λένε, έρχονται όλες μαζί. Από ένα μέρος που έφερε μαζί του κατάρες εξαρχής, φεύγω. Ας μη μείνει μόνη της αυτή η φυγή.
Ξέρω ότι μιλάω μόνος μου και πως αυτά τα λόγια θα τα δουν μόνα μάτια τρίτων, ανεπηρέαστα, χαμογελαστά, ανέγγιχτα. Αλλά ελπίζω, έστω κι από εδώ, ότι όσα πήρες από μένα, θα σου σταθούν σύμμαχος στη συνέχεια, θα σου κρατούν το χέρι και θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία. Είμαι αισιόδοξος για σένα. Κι ας μην είμαι για μένα. Ίσως κάποια στιγμή να μάθω να μην πονάω κι από κάπου να σε κοιτάω και να χαμογελάω από χαρά και περηφάνεια. Ίσως...
Απόψε θα μου επιτρέψεις να ξαναλυγίσω. Θα παίξω την μουσική που θα σφυρίζαμε ανέμελα το πρωί, πριν πούμε προσωρινά αντίο, πριν ξανανταμώσουμε το βράδυ. Σωστά;
Μου πήρες τα ποιήματα.
Μου πήρες τα τραγούδια.
Μου πήρες τα λάθη.
Κράτησες μόνο τα τελευταία. Ας είναι αυτό το πιο χρήσιμο για σένα.
Αστεράκι.
Ας μην υποκρινόμαστε άλλο.
Αυτός ο χώρος έγινε, καιρό πριν, η τελευταία ελπίδα για επικοινωνία μαζί σου. Προσπάθησα να τη χτίσω, με υπομονή.
Νομίζω πως πρέπει πια να αποδεχτώ ότι απέτυχα. Εκτός από δυο-τρεις φορές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, τα μηνύματά μου έπεσαν στον κενό. Λογικό. Αλλού κοιτούσα, αλλού περ-πατούσες. Ελαφρά ή μη, δε θα το μάθω. Ελπίζω να το μάθει εκείνος που διάλεξες.
Οι αλλαγές, λένε, έρχονται όλες μαζί. Από ένα μέρος που έφερε μαζί του κατάρες εξαρχής, φεύγω. Ας μη μείνει μόνη της αυτή η φυγή.
Ξέρω ότι μιλάω μόνος μου και πως αυτά τα λόγια θα τα δουν μόνα μάτια τρίτων, ανεπηρέαστα, χαμογελαστά, ανέγγιχτα. Αλλά ελπίζω, έστω κι από εδώ, ότι όσα πήρες από μένα, θα σου σταθούν σύμμαχος στη συνέχεια, θα σου κρατούν το χέρι και θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία. Είμαι αισιόδοξος για σένα. Κι ας μην είμαι για μένα. Ίσως κάποια στιγμή να μάθω να μην πονάω κι από κάπου να σε κοιτάω και να χαμογελάω από χαρά και περηφάνεια. Ίσως...
Απόψε θα μου επιτρέψεις να ξαναλυγίσω. Θα παίξω την μουσική που θα σφυρίζαμε ανέμελα το πρωί, πριν πούμε προσωρινά αντίο, πριν ξανανταμώσουμε το βράδυ. Σωστά;
Μου πήρες τα ποιήματα.
Μου πήρες τα τραγούδια.
Μου πήρες τα λάθη.
Κράτησες μόνο τα τελευταία. Ας είναι αυτό το πιο χρήσιμο για σένα.
Αστεράκι.
Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)