My blueberry nights

Maybe I just wanna be yours...

the best gesture of my brain is less than your eyelids' flutter which says we are for each other

who pays any attention
to the syntax of things
will never wholly kiss you;
wholly to be a fool
while Spring is in the world
since feeling is first

my blood approves,
and kisses are a better fate
than wisdom
lady i swear by all flowers. Don't cry
--the best gesture of my brain is less than
your eyelids' flutter which says

we are for each other: then
laugh, leaning back in my arms
for life's not a paragraph

And death i think is no parenthesis

e. e. cummings

LE QUAI DES BRUMES

T'as d'beaux yeux, tu sais...

IN A LONELY PLACE

I was born when she kissed me. I died when she left me. I lived a few weeks while she loved me.

Αντί επιλόγου

Βλέποντας τις μέρες να γίνονται νύχτες κι αντίστροφα, χωρίς να χάνεις δευτερόλεπτο από το θέαμα της εναλλαγής, αποκτάς μια διαφορετική αντίληψη του χρόνου.
Κι έτσι μια απλή νυχτερινή βόλτα σε οδηγεί σε βασικές διαπιστώσεις για εκείνα που άλλαξαν και για όσα έμειναν ίδια.

Ήταν Νοέμβρης, είναι Οκτώβρης, αλλά οι δρόμοι της βροχής ήταν και είναι καθρέφτες λαμπεροί. Το δύο έγινε ένα, μα το δυστύχημα παραμένει πως για σένα το ένα έμεινε μισό. «Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζησω τέτοιο βράδυ», έλεγε η πονηρά χαμογελαστή φωνή. Τα λόγια έμειναν ίδια, μα τώρα η φωνή τους, ξερή και θλιμμένη, είναι η δική μου.

Be near me when my light is low

Και παγιδευμένος σε αυτόν τον οδυνηρό κύκλο, ξαφνικά συνειδητοποιείς για πρώτη φορά τι σημαίνει να γερνάς.
Είσαι πια γέρος
όταν κάθε πρωί που σε κοιτάς, έχεις πάντα εκείνο το αστείο κουστούμι και τη μάσκα του Pierrot, αλλά η αυθόρμητη διάθεση για το πρωινό σου τραγούδι έχει φύγει ανεπιστρεπτί
όταν ο ζωντανός καθρέφτης που έμαθες να κοιτάς για να θαυμάζεις τη ερωτευμένη σας μονάδα, κατοικείται από ένα πρόσωπο ξένο κι ένα βλέμμα ψυχρό σαν το θάνατο
όταν συνειδητοποιείς ότι εκείνο το ταξίδι που θεώρησες μοναδικό, το ένα ταξίδι που θα σε συντρόφευε μέχρι το τέρμα, και που του έδωσες όλα τα αποθέματά σου (παρακούοντας ποιητές), έχει πια τελειώσει, λίγο πριν αρχίσει το καλύτερο κομμάτι του (τόσο λίγο πριν) όσο κι αν αρνήθηκες να αποβιβαστείς, όσο κι αν αρνήθηκες να δεις ότι η διαδρομή ήταν μονόπλευρη και η θέση σου αναλώσιμη και τώρα πια βρέθηκες ξανά χωρίς «σπίτι» - όπως παλιά, πριν συναντήσεις αυτή τη ψεύτικη ελπίδα που σε έκανε να πιστέψεις πως βρήκες το σπίτι σου...
όταν, τέλος, έχεις την οδυνηρή σοφία να συνειδητοποιείς πώς όσο κι αν αγωνίστηκες για το αντίθετο, θα είσαι τώρα πια κι εσύ ένας κούφιος άνθρωπος, ανάμεσα σε κούφιους, βαλσαμωμένους ανθρώπους.
Έτσι, με ολόισια μάτια, περνούν στο άλλο βασίλειο. Και μας θυμούνται, αν καθόλου μας θυμούνται.

Those who have crossed
With direct eyes, to death's other Kingdom
Remember us—if at all—not as lost
Violent souls, but only
As the hollow men
The stuffed men.

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.    

Who?

Lay your head where my heart used to be

Τι να κάνεις πια, ο ουρανός μας έμεινε απερίγραπτος.

JERSEY BOYS (2014), του Clint Eastwood

Το Jersey Boys συνιστά μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στην ογκώδη φιλμογραφία του Eastwood όχι τόσο χάρη στην πρωτοτυπία του είδους του - τα Honkytonk Man και Bird είχαν ήδη δείξει την έλξη του για το πάντρεμα κινηματογράφου και μουσικής - αλλά σε εκείνη της φόρμας του. Σκορσεζικός στην αφήγησή του (βλέπε το voice over και τους μονολόγους που θρυμματίζουν επανειλημμένως τον τέταρτο τοίχο) και γουντιαλλενικός στο χιούμορ του (χάρη στην πένα του Marshall Brickman, συν-σεναριογράφου των Annie Hall, Manhattan και Manhattan Murder Mystery), καταφέρνει ακόμα να εκπλήσσει με τη φρεσκάδα του, στην πέμπτη αισίως δεκαετία της καριέρας του πίσω από την κάμερα. Ωστόσο, αφηγούμενο την άνοδο και την πτώση του Frankie Valli και του συγκροτήματος που τον ανέδειξε, The Four Seasons, το φιλμ αρνείται επίμονα να προσπεράσει τη γυαλιστερή του επιφάνεια προς όφελος ενός βαθύτερου σχολίου για την βιομηχανία του θεάματος που εξακολουθεί να ξελογιάζει τη φτωχή νεολαία στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Διδακτικό στα κοινωνικά του μηνύματα κι εν τέλει πλήρως μυθο-ποιητικό, το Jersey Boys καταλήγει πληκτικά τυποποιημένο στην απεικόνιση της παρασκηνιακής show biz. Το ευτύχημα είναι πως ευλογείται μερικών εξαίσιων ερμηνειών (John Lloyd Young και Vincent Piazza στην πρώτη γραμμή, με τον Christopher Walken να κλέβει την παράσταση στην ολιγόλεπτη παρουσία του), ενώ καταφέρνει να εντάξει πλήρως τα «πιασάρικα» μουσικά ιντερλούδια στην εξέλιξη της διήγησης. Αν είχε κυκλοφορήσει πέντε-έξι δεκαετίες νωρίτερα, ίσως να είχε μεγαλύτερη τύχη - τουλάχιστον εμπορικά. Σήμερα, μάλλον θα ξεχαστεί γρήγορα. Αν όμως είστε φίλος των The Four Seasons, η προβολή θα σας αποζημιώσει εύκολα. 

**

Αχιλλέας Παπακωνσταντής 

THE HOMESMAN (2014), του Tommy Lee Jones

Η αλληλουχία των κάδρων που συνοδεύουν τους τίτλους αρχής του The Homesman σφυρίζουν ένα σκοπό πολύτιμο, γνώριμο στους μυημένους σινεφίλ. Ο εξήντα οκτάχρονος σκηνοθέτης του, στη δεύτερη μόλις (κινηματογραφική) ταινία του, αποδεικνύεται άριστος συνεχιστής μιας παράδοσης που ο John Ford είχε ενθρονίσει σε αρχή αξιωματική: την ανάδειξη της αισθητικής σε επιταγή ηθική. Κι όπως στον συγκλονιστικό Μελκιάδες Εστράδα, έτσι κι εδώ η φόρμα του γουέστερν θα κληθεί να ντύσει μια ιστορία ηθικής εξιλέωσης του Άντρα. Ωστόσο, οι προθέσεις καμουφλάρονται επιτυχώς κατά τα πρώτα ογδόντα περίπου λεπτά, οπότε και το φιλμ προτάσσει εαυτόν ως μια αναθεωρητική, επαναστατικά φεμινιστική ματιά πάνω σε ένα κατεξοχήν ανδρικό κινηματογραφικό είδος. Άλλοτε ευθέως (η θέση της αρρενωπής Mary Bee/Hilary Swank ως αναμφισβήτητη πρωταγωνίστρια ενός επικίνδυνου ...ανδραγαθήματος) κι άλλοτε υπαινικτικά (σε μια αποδόμηση των ηθών της εποχής δεν είναι η γεροντοκόρη μα οι παντρεμένες που καταλήγουν - κυριολεκτικά - για δέσιμο), θίγει το ζήτημα της επίδρασης του κοινωνικού περιβάλλοντος στην ιστορική θέση της γυναίκας. Μια απρόσμενη σεναριακή εξέλιξη, όμως, θα προσδώσει στο Homesman ένα μήνυμα ύποπτο, αν όχι ξεκάθαρα αντιδραστικό. Υπέρμετρα νοσταλγικός κι αναπάντεχα συντηρητικός, ο Jones πέφτει στην παγίδα που ο ίδιος έστησε επιμελώς: ενώ θέλησε να μας μιλήσει για τη Γυναίκα, την υποβιβάζει αδικαιολόγητα στο ρόλο του απλού μεσάζοντα στην ηθική δοκιμασία για την μετάνοια, και την συνεπακόλουθη κάθαρση, του Άντρα. Ο τελευταίος μοιάζει εν τέλει να παραμένει ο μοναδικός (αντι)ήρωας που δύναται να κατοικήσει το μυθολογικό τοπίο της Δύσης.

Κι ενώ στο αριστουργηματικό ντεμπούτο του, ο Jones εκμοντέρνιζε εύστοχα το γουέστερν στις φορμαλιστικές του βάσεις (με την καταλυτική, καθώς φαίνεται, επίδραση του σεναριογράφου Guillermo Arriaga), εδώ καταλήγει αθεράπευτα παλιομοδίτης, συμβάλλοντας άθελά του στην καταβύθιση τούτου του πανέμορφου κινηματογραφικού genre σε είδος μουσειακό για το κοινό του 21ου αιώνα (άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ολιγόλεπτη, καρικατουρίστικη παρουσία των Ινδιάνων που εξυπηρετεί, όπως άλλωστε και οι γυναίκες της ταινίας, την ηθική εξύψωση του George). Ωστόσο, η μεγαλύτερη αδυναμία του Homesman εντοπίζεται στον συντετμημένο ρυθμό του. Πρόκειται για κλασικό παράδειγμα φιλμ που θα μπορούσε μόνο να επωφεληθεί από μια μεγαλύτερη διάρκεια, ώστε η πανέμορφη φωτογραφία να είχε την ελευθερία να αναπνεύσει και να αναδείξει μέσα από τη γεωγραφική συνισταμένη το σημείο συνάντησης ανάμεσα στο φυσικό τοπίο και τους κοινωνικοπολιτικούς μηχανισμούς που το κατοίκησαν.  Ως έχουν τα πράγματα, ο θεατής μένει με το συναισθηματικό βάρος του ιλαροτραγικού χορού ενός παραιτημένου cowboy, σε μια σκηνή που σε συνδυασμό με τον όμορφο τίτλο της ταινίας, φωτίζουν τη γενεαλογική σύνδεση του George με κάποιον Ethan Edwards κι έναν Travis Henderson.  

**½

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

2014

Αντίο 2013 με τις ωραίες σου κινηματογραφικές αναμνήσεις: