Αρκετές φορές έξυπνο, τις περισσότερες εξυπνακίστικο, το Seven Psychopaths σε ξεγελάει μέχρι τα μισά ότι ο Βρετανός σκηνοθέτης του In Bruges δεν ήταν τελικά παρά μια φούσκα του μετά-ταραντίνο κινηματογράφου. Κάπου στα μισά του δρόμου, όμως, σου δείχνει πως πρόκειται για ενα ωραιότατα μετα-κινηματογραφικό σχόλιο με πολυάριθμους στόχους, βασικότερος των οποίων η βία στο σινεμά (που σημειωτέον μέχρι τότε ήταν αρκούντως ενοχλητική στην ίδια την ταινία, χαμογελώντας σαρδόνια στους βιαστικούς στην κρίση τους θεατές...). Η δήλωση του McDonagh είναι επίκαιρη κι ενδιαφέρουσα, αποδεικνύοντας πως ο νεαρός δημιουργός είναι σαφώς πιο συνειδητοποιημένος αναφορικά με την ευθύνη του καλλιτεχνικού του ρόλου, από αρκετούς διασημότερους συναδέλφους του, όπως ο Ταραντίνο ή ο Νόλαν, έστω κι αν στιλιστικά μοιάζει να τους θαυμάζει αρκετά ώστε να τους κοπιάρει. Το δυστύχημα είναι πως, σε αντίθεση με ό,τι είχε φανεί στο In Bruges, εδώ δε στέκεται αντάξιος των προτύπων του: η αφήγηση του φιλμ, φουσκωμένη κι αποπροσανατολισμένη, αποτυγχάνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, ενώ πολλά (έξυπνα στη σύλληψή τους) αστεία δεν αναδεικνύονται όπως τους αρμόζει εξαιτίας του αδύναμου σκηνοθετικού ρυθμού. Ωστόσο, το Seven Psychopaths παραμένει μια διασκεδαστική προβολή, χάρη και στο λαμπερό cast (Colin Farrell, Sam Rockwell, Christopher Walken, Woody Harrelson, Tom Waits, Harry Dean Stanton, Abbie Cornish, Olga Kurylenko, Michael Pitt - πραγματική σύναξη αστέρων), και ταυτόχρονα μια χαμένη ευκαιρία για κάτι βαθύτερο.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
