Παρά τις αφορμές που της προσφέρει απλόχερα το θέμα της, η Sciamma επιλέγει συνετά να χαμηλώσει τους προκλητικούς τόνους που συναντήσαμε στο προ τετραετίας ντεμπούτο της, Water Lilies. Αν και η ιστορία θα ταίριαζε ίσως γάντι στο Francois Ozon, εδώ δεν υπάρχει η φουσκωμένη αυταρέσκεια που συναντάμε στο σινεμά εκείνου. Η σκηνοθεσία είναι λιτή κι απέριττη και το φιλμ κρατάει χαμηλά τις φιλοδοξίες του, όπως αποδεικνύεται και από την μικρή του διάρκεια. Λιγότερο μια ταινία για την ομοφυλοφιλία και περισσότερο μία έρευνα πάνω στα καθιερωμένα κοινωνικά πρότυπα, η μικρή Laure θα πάρει μια γεύση από τις συνέπειες του να βρίσκεσαι έξω από τα αυστηρώς προσδιορισμένα πλαίσια της κοινωνίας, να ενοχλείς το αποδεκτό και τους τύπους.
Η Sciamma καταφέρνει να επικεντρώσει την ατμόσφαιρα στη νοσταλγία της προεφηβικής ηλικίας, εκεί όπου η συνάντηση με τα άλλα παιδιά, το βλέμμα αποδοχής τους και μια χειρονομία οικειότητας αποκτούν σημασία κοσμογονική. Η πρώτη εξερεύνηση της σεξουαλικότητας είναι άρρηκτα δεμένη με την αναζήτηση ταυτότητας και ο διπλός ρόλος που υιοθετεί η Laure αποτελεί μία υπόγεια κριτική στους αχρείαστα πολύπλοκους μηχανισμούς της κοινωνικοποίησης. Με μία αφήγηση ρευστή, χωρίς φλυαρίες ή εύκολους συναισθηματισμούς, οι σχέσεις που αναπτύσσουν τα μικρά παιδιά απεικονίζονται με νατουραλιστικές πινελιές και μια φυσικότητα αξιοθαύμαστη - διόλου τυχαία καθώς η σκηνοθέτης επέλεξε να δώσει τους δεύτερους ρόλους στους πραγματικούς φίλους της Héran, και φυσικά δικαιώθηκε. Οι ερμηνείες κινούνται σε εξαιρετικά επίπεδα (σπάνια περίπτωση όπου παιδιά συμμετέχουν σε ένα καθαρό δράμα χωρίς ζαχαρωτή επικάλυψη), αλλά άνετα ξεχωρίζει η συγκλονιστική Zoé Héran ως Laure/Michael, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της σεζόν έως τώρα. Μοναδική σοβαρή ένσταση κάποιες συζητήσιμες επιλογές των ενήλικων χαρακτήρων, και ιδιαίτερα της μητέρας της Laure, που δημιουργούν μία αίσθηση αμηχανίας, καθώς αντιμετωπίζονται με μια αμιγώς ουδέτερη στάση από την κάμερα της Sciamma.
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου