Αποτελέσματα Ψηφοφορίας - Best of 90's

1. Pulp Fiction....................................129



2. Se7en.............................................100



3. The Big Lebowski............................88



4. Fight Club.......................................86



5. The Thin Red Line..........................86


6. Reservoir Dogs..............................84



7. Heat...............................................82



8. Eyes Wide Shut.............................80



9. Goodfellas.....................................77


10. Twelve Monkeys..............................75


11. La Double Vie de Veronique............69
12. Hana-bi..........................................68
13. The Usual Suspects........................68
14. Underground.................................62
15. The Silence of the Lambs...............62
16. The Shawshank Redemption.........57
17. Satantango....................................56
18. Chungking Express.......................44
19. Lost Highway................................43
20. Unforgiven...................................42

Καταμετρήθηκαν 59 συμμετοχές και ψηφίστηκαν συνολικά 190(!!!) διαφορετικά φιλμ. Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή.

Ευχαριστώ όσους παρακολούθησαν το αφιέρωμα στη δεκαετία του '90. Εύχομαι να το βρήκατε ενδιαφέρον και να επανέρχεστε σε αυτό όποτε ...νοσταλγείτε.

ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ - BEST OF 90's

Ψηφίστε τις καλύτερες/αγαπημένες σας ταινίες της δεκαετίας του 90 (έτος παραγωγής από 1990 έως 1999). Μπορείτε να βάλετε από μία έως δέκα επιλογές, σε κάθε περίπτωση όμως η κατάταξή τους θα πρέπει να είναι αξιολογική.

Αναμένουμε τις ψήφους στα σχόλιά σας.

90's Classic Scenes 5 - Reservoir Dogs

César Καλύτερης Ταινίας στα 90's

1991
Cyrano de Bergerac του Jean-Paul Rappeneau
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Ο βετεράνος Rappeneau σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του συγκινεί αβίαστα χάρη και στη φοβερά υπολογισμένη ερμηνεία του Depardieu. Λόγω προσωπικής αδυναμίας, όμως, το βραβείο θα έπρεπε να μοιραστεί μαζί με το Le Mari de la Coiffeuse του, πάντα καίριου ποιητή του δρόμου, Patrice Leconte.

1992
Tous les Matins du Monde του Alain Corneau
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Η κορυφαία ταινία του αδικοχαμένου Corneau είναι ένας ύμνος στην τέχνη και θα άξιζε να κερδίσει κάθε άλλη χρονιά. Όχι όμως εκείνη. Για το ίδιο ακριβώς θέμα, ο Jacques Rivette παρέδωσε ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα και το La Belle Noiseuse ήταν η καλύτερη (όχι μόνο γαλλική) ταινία της χρονιάς. Αξίζει να αναφερθεί η παρουσία στις υποψηφιότητες του Van Gogh του Maurice Pialat, σε μια χρονιά με ενδοκαλλιτεχνικό προβληματισμό.

1993
Les Nuits Fauves του Cyril Collard
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Πολύ δυνατή χρονιά. Η βράβευση του τελικού νικητή ήταν το επιστέγασμα στην ανύψωση του auter complet (σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός) Collard στα επίπεδα του cult status λίγο πριν το πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 35 ετών από το AIDS. Η ίδια η ταινία, ένα τολμηρό δράμα για την ασθένεια, διατηρεί ακόμα και σήμερα τη δύναμή της. Ωστόσο, αντικειμενικά μιλώντας, υστερεί απέναντι στο εξαιρετικό Un Coeur en Hiver του Claude Sautet, ένα από καλύτερα γαλλικά φιλμ των 90’s, και στο L.627 του Betrand Tavernier.

1994
Smoking / No Smoking του Alain Resnais
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Μεγάλη κι άξια επικράτηση του ύστερου αριστουργήματος του Resnais απέναντι στα φαβορί (κι εξίσου σπουδαία) Trois Couleurs: Bleu του Kieslowski και Ma Saison Préférée του Techiné.

1995
Les Roseaux Sauvages του André Techiné
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Το κύκνειο άσμα του Kieslowski, Trois Couleurs: Rouge άξιζε τη νίκη. Ιδιαίτερη μνεία στην υποψηφιότητα του αγαπημένου στο ελληνικό κοινό, Leon του Besson.

1996
La Haine του Mathieu Kassovitz
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Μεγάλη χρονιά. Και σαν ταινία – φαινόμενο, το Μίσος έμοιαζε καταδικασμένο να κερδίσει το πρώτο βραβείο στην - πάντα ανήσυχη πολιτικά - γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία. Όμως, δεν ήταν το καλύτερο φιλμ εκείνη τη χρονιά. Το La Cérémonie του Claude Chabrol και το Nelly & Monsieur Arnaud του Claude Sautet μοιράζονται αυτόν τον τίτλο.

1997
Ridicule του Patrice Leconte
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Μοιρασμένη χρονιά, χωρίς την πραγματικά σπουδαία ταινία. Το δράμα εποχής του Leconte κέρδισε, το ίδιο άνετα θα μπορούσε να το είχε κάνει το Les Voleurs του Techiné ή το Un Air de Famille του Cédric Klapisch. Η προσωπική μου ψήφος στο τελευταίο.

1998
On Connaît la Chanson του Alain Resnais
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Πάλι ο Resnais; Φυσικά. Καταπληκτικός κι άνω του συναγωνισμού (που περιελάμβανε και το The Fifth Element του Besson).

1999
La Vie Rêvée des Anges του Erick Zonca
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Δράμα που συνδυάζει το αισθηματικό με το κοινωνικοπολιτικό, κατά τα κλασικά γαλλικά πρότυπα, ο τελικός νικητής είναι μια καθόλα αξιόλογη ταινία. Το ίδιο ισχύει και για το Ceux qui m’aiment prendront le train του σταθερά τολμηρού Patrice Chéreau.

2000
Vénus Beauté (institute) της Tonie Marshall
Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Η μεγάλη αδικία της δεκαετίας. Συμπαθητικό το φιλμ της Marshall, όμως το La Fille sur le Pont του Leconte ήταν μακράν η καλύτερη γαλλική ταινία της χρονιάς.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

90's Classic Scenes 4 - Chungking Express

Το Φεστιβάλ Βερολίνου στα 90's - Χρυσή Άρκτος

1990

Music Box (Costa-Gavras) & Larks On a String (Jiri Menzel)

- Το tour-de-force της Jessica Lange απογειώνει ένα κατά τα λοιπά κοινότυπο δικαστικό δράμα που μπλέκει το ψυχροπολεμικό κλίμα με το Ολοκαύτωμα. Στέκει πολύ πιο πετυχημένο όταν επικεντρώνεται στις σχέσεις και τα μυστικά ανάμεσα σε γονείς και παιδιά.

- Ενδιαφέρουσα πολιτική σάτιρα από το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί του τσέχικου νέου κύματος.

1991

La Casa del Sorriso (Marco Ferreri)

Συγκινητικό αισθηματικό δράμα τρίτης ηλικίας που προφανώς και χάνει στη σύγκριση με ανάλογα αριστουργήματα του παρελθόντος (Make Way for Tomorrow, Tokyo Story), αλλά πετυχαίνει να αγγίξει βαθύτερες χορδές.

1992

Grand Canyon (Lawrence Kasdan)

Ο Kasdan προσπάθησε ανεπιτυχώς να επαναλάβει την επιτυχία του Big Chill με ένα ακόμα ensemble δράμα. Σχηματικό και διδακτικό, χωρίς όμως να στερείται κάμποσων προτερημάτων – όπως οι καλές ερμηνείες και μια-δυο δυνατές σκηνές.

1993

The Wedding Banquet (Ang Lee) & The Women from the Lake of Scented Souls (Fei Xie)

- Το διακριτικό μα οξυδερκές βλέμμα του Ang Lee μπορεί να έγινε σήμα κατατεθέν στα επόμενα αριστουργήματά του, υπήρχε όμως ήδη εδώ σε αυτό το πρώιμο φιλμ με θέμα το γάμο, τις διαφυλετικές σχέσεις, την ομοφυλοφιλία και την αναζήτηση ταυτότητας.

- Ενδιαφέρουσα ποιητική σπουδή πάνω στις οικογενειακές σχέσεις και τη θέση της γυναίκας στην Ανατολή.

1994
Ιn the Name of the Father (Jim Sheridan)

Το ταλέντο του Sheridan προσπερνά το απλοϊκό σενάριο καταγγελίας και χτίζει μεθοδικά ένα φιλμ δυναμικό που παρασύρει. Όλα αυτά, φυσικά, θα ήταν αδύνατα χωρίς την εξωπραγματική ερμηνεία του Daniel Day Lewis.

1995

L’ Appât (Bertrand Tavernier)

Μελέτη ηθικής από το σίγουρο χέρι του Tavernier που όμως αποπροσανατολίζεται και, μάλλον, υποκύπτει σε ευκολίες που το υποβιβάζουν σημαντικά.

1996

Sense and Sensibility (Ang Lee)

Το υλικό ήταν έτσι κι αλλιώς καταπληκτικό, ο Ang Lee το απογειώνει με μια έξυπνη, πνευματώδη σκηνοθεσία και με μια σειρά από καταπληκτικές ερμηνείες – κυρίως από την Emma Thompson (εδώ κι ως συν-σεναριογράφος).

1997
The People vs Larry Flynt (Milos Forman)

Δυναμική κριτική των αξιών του αμερικανικού καπιταλισμού, γυρισμένη με φοβερή ενέργεια από το βετεράνο Forman.

1998
Central do Brazil (Walter Salles)

Συγκινητικό road movie που έστρεψε τα βλέμματα του παγκόσμιου κινηματογράφου στο Βραζιλιάνο δημιουργό.

1999
The Thin Red Line (Terrence Malick)

Ταινία – σταθμός στα κινηματογραφικά χρονικά γύρω από το νήμα ζωής και θανάτου μέσα από τη φόρμα ενός αντιπολεμικού φιλμ.

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

Το Φεστιβάλ Βενετίας στα 90's - Μέρος Δεύτερο

1995

Καθότι το διαγωνιστικό εκείνης της χρονιάς έμεινε σε ρηχά νερά, το γεγονός του φεστιβάλ ήταν μάλλον η βράβευση για τη συνολική τους προσφορά μιας σειράς μεγάλων ονομάτων, όπως ο Woody Allen, ο Martin Scorsese, ο Ennio Morricone, η Monica Vitti και ο Giuseppe de Santis. Από τις ταινίες ξεχώρισε με μεγάλη άνεση το La Cérémomie, ίσως η καλύτερη ταινία του 65χρονου τότε Claude Chabrol που αρκέστηκε να δει τη βράβευση των ηθοποιών του, Isabelle Huppert και Sandrine Bonnaire. Ο Χρυσός Λέοντας πήγε στο Cyclo του Βιετναμέζου Anh Hung Tran, που μέχρι σήμερα δίνει σταθερά καλές ταινίες χωρίς όμως να δικαιώνει τις προσδοκίες που γέννησε με εκείνη τη βράβευση. Τέλος, άξια αναφοράς ήταν το L’ Uommo delle Stelle του Giuseppe Tornatore και το The Crossing Guard, δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Sean Penn που επισκέφτηκε τη μόστρα παρέα με τον πρωταγωνιστή του, Jack Nicholson.

Χρυσός Λέοντας: Cyclo (Xich Lo) του Anh Hung Tran

1996

Η ανακοίνωση των ονομάτων που θα διαγωνίζονταν εκείνη τη χρονιά δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, αλλά τελικά δεν είδαμε την μεγάλη ταινία. Το πρώτο βραβείο πήγε στο Michael Collins του Neil Jordan, το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Brigands, chapitre VII του Otar Iosseliani, ενώ τα περισσότερα δευτερεύοντα βραβεία κατέληξαν στο Profundo Carmesi του Arturo Ripstein. Από τα υπόλοιπα φιλμ ξεχώρισαν – δίχως να εντυπωσιάσουν – τα For Ever Mozart του Jean-Luc Godard, The Funeral του Abel Ferrara και Carla’s Song του Ken Loach.

Χρυσός Λέοντας: Michael Collins του Neil Jordan

1997

Η χρονιά του Takeshi Kitano και του, αγαπημένου και στο ελληνικό κοινό, Hanna-bi. Τα πυροτεχνήματά του εξαφάνισαν τις υπόλοιπες ταινίες του διαγωνιστικού, από τις οποίες άλλωστε καμία δεν προσέφερε ξεχωριστές στιγμές. Το αγαπημένο παιδί του φεστιβάλ στα 90’s, o Zhang Yimou, κινήθηκε σε χλιαρά επίπεδα με το Keep Cool, ο Alan Rickman παρουσίασε την μοναδική του σκηνοθετική προσπάθεια, The Winter Guest, ένα αξιοπρεπές σε γενικές γραμμές φιλμ, ενώ το One Night Stand του Mike Figgis δεν είναι ό,τι ακριβώς περιμέναμε μετά το εξαιρετικό Leaving Las Vegas (αν κι απέφερε στο Wesley Snipes το βραβείο αντρικής ερμηνείας!). Το Μεγάλο Βραβείο πήγε σε ιταλικά χέρια, πιο συγκεκριμένα σε αυτά του Paolo Virzi για το Ovosodo.

Χρυσός Λέοντας: Hanna-bi του Takeshi Kitano

1998

Μετά από αρκετά χρόνια, το φεστιβάλ μπορεί να περηφανεύεται για την ποιότητα του διαγωνιστικού του προγράμματος. Το πρώτο βραβείο πήγε για μοναδική φορά στη δεκαετία σε ιταλική ταινία, το Cosi Ridevano του Gianni Amelio, δραματική περιγραφή της σχέσης ανάμεσα σε δύο αδέρφια. Το Μεγάλο Βραβείο κέρδισε το Terminus Paradis του Lucian Pintille από την ανερχόμενη ρουμάνικη κινηματογραφία, ενώ και ο Αργυρός Λέοντας για την καλύτερη σκηνοθεσία κατέληξε σε βαλκανικά χέρια, πιο συγκεκριμένα του Emir Kusturica για το Crna Macka, Beli Macor (Μαύρη Γάτα, Άσπρος Γάτος σε …απλά ελληνικά). Ξεχώρισαν ακόμα τα Conte d’ Automne του Eric Rohmer (Βραβείο Σεναρίου), Bulworth του Warren Beatty, Rounders του John Dahl, ενώ τον περισσότερο θόρυβο ξεσήκωσε το Run, Lola, Run του Tom Tykwer.

Χρυσός Λέοντας: Cosi Ridevano του Gianni Amelio

1999

Για δεύτερη φορά στη δεκαετία, το Χρυσό Λιοντάρι θα κερδίσει ο Zhang Yimou, αυτή τη φορά με το πολύ καλό Not One Less, μπαίνοντας έτσι στην ελίτ των δημιουργών με δύο νίκες στο περίφημο φεστιβάλ Βενετίας. Το Μεγάλο Βραβείο απονεμήθηκε στο The Wind Will Carry Us του Abbas Kiarostami, πιθανότατα η καλύτερη ταινία όλου του διαγωνιστικού. Ιδιαίτερη μνεία στα Topsy-Turvy του Mike Leigh και Une Liaison Pornographique του Frédéric Fontayne. Μάλλον απογοήτευσαν τα Holy Smoke της Jane Campion (με Harvey Keitel και Kate Winslet ως πρωταγωνιστικό δίδυμο) και το Le Vent de la Nuit του Philippe Garrel με την Catherine Deneuve.

Χρυσός Λέοντας: Not One Less του Zhang Yimou

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

Το Φεστιβάλ Βενετίας στα 90's - Μέρος Πρώτο

1990

Στην πρώτη χρονιά της δεκαετίας, το φεστιβάλ προχώρησε σε μια επιλογή βραβείων που δίχασε. Ενώ όλοι κι όλα έδειχναν προς την πλευρά της Jane Campion και το An Angel at My Table, τελικά το φαβορί αρκέστηκε στο Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Ο Χρυσός Λέοντας απονεμήθηκε στο κινηματογραφικό παράδοξο με το όνομα Rosencrantz and Guildenstern are Dead του Tom Stoppard, που έκτοτε δεν ασχολήθηκε ξανά με την κινηματογραφική σκηνοθεσία. Το φιλμ είχε ένα άκρως ενδιαφέρον σενάριο (δύο δευτερεύοντες χαρακτήρες από τον σαιξπηρικό Άμλετ συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους είναι προϊόν μυθοπλασίας…) και εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Gary Oldman, Tim Roth). Ο Αργυρός Λέοντας – Βραβείο Σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στον Marty Scorsese για το Goodfellas.

Χρυσός Λέοντας: Rosencrantz and Guildenstern are Dead του Tom Stoppard

1991

Το φεστιβάλ του ’91 έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα πλέον τολμηρά από άποψη προγράμματος. Βετεράνοι δημιουργοί, όπως ο Jean-Luc Godard με το Allemagne 90 Neuf Zéro ή ο Werner Herzog με το Scream of Stone, παρατάχθηκαν πλάι σε νέα, αλλά πολλά υποσχόμενα ονόματα – βλέπε, Gus van Sant με My Own Private Idaho. Ενθουσιασμό προκάλεσαν τα Raise the Red Lantern του Zhang Yimou και The Fisher King του Terry Gilliam, ωστόσο μοιράστηκαν απλά τον Αργυρό Λέοντα μαζί με το J’ Entends Plus la Guitare του Philippe Garrel. Ο Χρυσός Λέοντας κατέληξε ξανά σε αουτσάιντερ, αυτή τη φορά στο Urga (Close to Eden) του Nikita Mikhalkov. Ξεχωρίζει το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στη νεαρά, τότε, Tilda Swinton για το Edward II του Derek Jarman και το αντίστοιχο αντρικής ερμηνείας για τον αδικοχαμένο River Phoenix.

Χρυσός Λέοντας: Urga του Nikita Mikhalkov

1992

Ο Gillo Pontecorvo (La Battaglia di Algeri) αναλαμβάνει καθήκοντα διευθυντή και ορίζει αμέσως ως στόχο του να γεμίσει τη Μόστρα με όλους τους μεγάλους σταρ της έβδομης τέχνης, χωρίς όμως κανένα συμβιβασμό στην ποιότητα του προγράμματος. Με σχετική επιτυχία στέφθηκε η πρώτη χρονιά του, με το διαγωνιστικό να περιλαμβάνει το Orlando της Sally Potter, το La Chasse aux Papillons του Otar Iosseliani, το Glengarry Glen Ross του David Mamet και το αριστουργηματικό Un Coeur en Hiver του Claude Sautet, που τιμήθηκε με τον Αργυρό Λέοντα. Το πρώτο βραβείο θα καταλήξει στο The Story of Qiu Ju του Zhang Yimou που, αν και βρέθηκε σε μεγάλη φόρμα στο πρώτο μισό της δεκαετίας, εδώ μάλλον τιμήθηκε ως επανόρθωση για την απρόσμενο προσπέρασμά του την προηγούμενη χρονιά.

Χρυσός Λέοντας: The Story of Qiu Ju του Zhang Yimou


1993

Σε αυτό το φεστιβάλ έλαμψαν δύο ταινίες, οι οποίες εξάλλου μοιράστηκαν όλα τα μεγάλα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου και του Χρυσού Λέοντα. Το Short Cuts του Robert Altman ανέδειξε τον ουμανισμό που μπορεί να κρύβει μια πολυπρόσωπη, μοντερνιστική αφήγηση, ενώ το Trois Couleurs: Bleu του Kieslowski ξεκινούσε μια τριλογία που για πολλούς σημάδεψε το ευρωπαϊκό σινεμά των 90’s. Το γλυκόπικρο Un, Deux, Trois, Soleil του Bertrand Blier κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου, ενώ ο Scorsese μοιράστηκε μαζί με τη Winona Ryder το Βραβείο Elvira Notari για το The Age of Innocence.

Χρυσός Λέοντας: Short Cuts του Robert Altman και Trois Couleurs: Bleu του Krzysztof Kieslowski

1994

Ένα πρόγραμμα γεμάτο αντιθέσεις είχε να επιδείξει η Μόστρα το 1994. Λίγους μόλις μήνες μετά τη βράβευση του Pulp Fiction στις Κάννες, η Βενετία προσπάθησε (ατυχώς) να απαντήσει με το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο Natural Born Killers του Oliver Stone, σε σενάριο Tarantino. Το Heavenly Creatures του Peter Jackson μοιράστηκε τον Αργυρό Λέοντα με το πολύ δυνατό ντεμπούτο του James Gray, Little Odessa, ενώ το Lamerica του Gianni Amelio μάζεψε αποθεωτικές κριτικές και μερικά δευτερεύοντα βραβεία. Ο Χρυσός Λέοντας μοιράστηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά, πάλι δικαίως στις δυο καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ: το Before the Rain του Milcho Manchevski και το Vive L’ Amour του ανατρεπτικού Tsai Ming-Liang.

Χρυσός Λέοντας: Vive L’ Amour του Tsai Ming-Liang και Before the Rain του Milcho Manchevski

Αχιλλέας Παπακωνσταντής

Ο RAYMOND BELLOUR (editor, Trafic) διαλέγει ταινία και πρόσωπο των 90's

Level Five (1997, Chris Marker)

Επειδή είναι το φιλμ που πιο αποφασιστικά υποστηρίζει το πέρασμα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον των εικόνων, ανάμεσα στη μνήμη του σινεμά μέσω της μνήμης της Ιστορίας κι ενός σινεμά που πρόκειται να έρθει και για το οποίο δε ξέρουμε πολλά ακόμα.

Manoel de Oliveira
Επειδή ως ο γηραιότερος κι ένας από τους πιο ευρηματικούς φορμαλιστές στο παρόν της κινηματογραφικής ιστορίας, είναι εκείνος μέσω του οποίου η δημιουργία του σινεμά συμπίπτει με τον εγγύτερο τρόπο με την ανάγκη για πολιτισμό.

Top ten (τα προσωπικά αγαπημένα χωρίς συγκεκριμένη σειρά):

Smoking/No Smoking (1993, Alain Resnais)
Histoire(s) du Cinema (1997-98, Jean-Luc Godard)
Goodbye South, Goodbye (1996, Hou Hsiao-Hsien)
Sombre (1998, Philippe Grandrieux)
Dead Man (1995, Jim Jarmusch)
Man of the Story (1996, Adoor Gopalakrishnan)
Du Jour au Lendemain (1997, Jean-Marie Straub & Daniele Huillet)
Caro Diario (1993, Nani Moretti)
Su tutte le vette é pace (1999, Yervant Gianikian & Angela Ricci-Lucchi)
And Life Goes On (1992, Abbas Kiarostami)

Όσκαρ Γυναικείας Ερμηνείας στα 90's

1991
Α' Ρόλος
Kathy Bates (Misery)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η Bates σκάρωσε μία από τις πλέον σκοτεινές ερμηνείες της δεκαετίας.
Πώς βρέθηκες εδώ; Η Julia Roberts (Pretty Woman) σε μια all-time classic εμφάνιση αλλά όχι και καμιά ερμηνεία να θυμάσαι - πλην της σκηνής πάνω στο πιάνο. Η Meryl Streep (Postcards from the Edge) λες και πρέπει να είναι υποψήφια παντού και πάντα.

Β' Ρόλος
Whoopi Goldberg (Ghost)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Όλες ήταν καλύτερες της νικήτριας. Για να μην μεροληπτήσουμε υπέρ του Goodfellas πάλι (Lorraine Bracco), στηρίζουμε την Annette Benning (The Grifters).
Πώς βρέθηκες εδώ; Η Goldberg το κέρδισε κιόλας, αλλά η θεία δίκη ήρθε λίγες μέρες μετά την απονομή: Έστειλε το άγαλμα πίσω στον κατασκευαστή για ...καθάρισμα κι εκείνο χάθηκε!! Βρέθηκε λίγες μέρες μετά σε έναν κάδο σκουπιδιών. Τυχαίο;

1992

Α' Ρόλος
Jodie Foster (The Silence of the Lambs)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η Jodie σε μια ηρωίδα που έγινε σημείο αναφοράς.
Πώς βρέθηκες εδώ; Συμπαθητική η Betty Middler (For the Boys) αλλά πολύ εύκολα λησμονάς κι αυτήν κι όλη την ταινία.

Β' Ρόλος

Mercedes Ruehl (The Fisher King)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η νικήτρια. Ίσως μαζί με την Jessica Tandy (Fried Green Tomatoes).
Πώς βρέθηκες εδώ; Η Kate Nelligan (The Prince of Tides) έκανε απλά τη δουλειά της, αλλά είδες πώς ξεχωρίζεις όταν η ταινία σου είναι (πολύ) κάτω του μετρίου;

1993

Α' Ρόλος
Emma Thompson (Howard's End)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Μακράν πάνω του συναγωνισμού η Thompson.
Πώς βρέθηκες εδώ; Πολύ ευχάριστη έκπληξη η ευρωπαϊκή παρουσία της Catherine Deneuve (Indochine).

B' Ρόλος
Marisa Tomei (My Cousin Vinny)

Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η Judy Davis (Husbands & Wives) ή η Vanessa Redgrave (Howard's End). Ερμηνείες δεκαετίας από αμφότερες.

Πώς βρέθηκες εδώ; Η Tomei υπερεκτιμήθηκε. Άξιζε να το πάρει στις δύο μεταγενέστερες υποψηφιότητές της για In the Bedroom και The Wrestler.

1994
Α' Ρόλος

Holly Hunter (The Piano)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η Emma Thompson (The Remains of the Day) άξιζε το repeat. Αλλιώς, άξια και η νικήτρια Hunter.

Πώς βρέθηκες εδώ; Βουτηγμένη στις ευκολίες η ερμηνεία της Stockard Channing (Six Degrees of Separation), ενώ τέλειο υπνωτικό εκείνη της Debra Winger (Shadowlands).

Β' Ρόλος
Anna Paquin (The Piano)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Υπόγεια, λεπτοδουλεμένη, εύκολα προσπεράσιμη, η δαντελένια ερμηνεία που κέντησε η νεαρά κυρία Winona Ryder (The Age of Innocence).
Πώς βρέθηκες εδώ; Όλες εκπληκτικές.

1995
Α' Ρόλος
Jessica Lange (Blue Sky)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Βαθιά υπόκλιση σε μια εκ των σπουδαιότερων ηθοποιών, κι ας πήρε μόνη της την κάτω βόλτα με τις επιλογές της. Εδώ το άξιζε όμως. Ευχαριστούμε κα. Lange.
Πώς βρέθηκες εδώ; Καλή η Winona Ryder (Little Women) αλλά υπερβολική η υποψηφιότητα.

Β' Ρόλος
Dianne Wiest (Bullets Over Broadway)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Δεύτερο όσκαρ για την Wiest υπό τις οδηγίες και πάλι του Woody κι όλοι σκύβουν το κεφάλι. Ακόμα και η τσαμπουκαλεμένη Uma Thurman (Pulp Fiction).
Πώς βρέθηκες εδώ; Η Rosemary Harris (Tom & Viv) σβήστηκε στην ίδια ταινία από την Miranda Richardson αλλά κέρδισε υποψηφιότητα. Όπως το παίρνει κανείς...

1996

Α' Ρόλος

Susan Sarandon (Dead Man Walking)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η άμοιρη η Sarandon το γυρόφερνε χρόνια, αλλά εκείνη τη φορά όλες ήταν ανώτερές της. Το βραβείο έπρεπε να μοιραστεί στην Meryl Streep (The Bridges of Madison County) και την Elisabeth Sue (Leaving Las Vegas).

Πώς βρέθηκες εδώ; Όλες ήταν αξιομνημόνευτες.

Β' Ρόλος

Mira Sorvino (Mighty Aphrodite)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Ο Woody αξίζει το όσκαρ περισσότερο από την over-the-top Sorvino για το χαρακτήρα που σκαρφίστηκε στο χαρτί. Και μετά η Joan Allen (Nixon) και η Kate Winslet (Sense and Sensibility).

Πώς βρέθηκες εδώ; Η Mira Sorvino σε μια υπερβολικά καλόκαρδη στιγμή της Ακαδημίας.

1997

Α' Ρόλος

Frances McDormand (Fargo)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Ίσως η πιο δυνατή χρονιά της δεκαετίας στην κατηγορία. Σπουδαία η νικήτρια, εξίσου κορυφαίες η Brenda Blethyn (Secrets & Lies), η Kristin Scott Thomas (The English Patient) και η Emily Watson (Breaking the Waves). Ας αποφασίσει ο καθένας ποια προτιμάει. Προσωπική προτίμηση η Kristin.
Πώς βρέθηκες εδώ; Η Diane Keaton (Marvin's Room) σε μια εύκολη ερμηνεία για το τεράστιο ταλέντο της, αρκετά πιο κάτω όμως από τις συνυποψήφιές της.

Β' Ρόλος
Juliette Binoche (The English Patient)

Ποια έπρεπε να κερδίσει: Γλυκύτατη η Binoche, ίσως όμως ένα σκαλάκι κάτω από την Marianne Jean Baptiste (Secrets & Lies).
Πώς βρέθηκες εδώ; Η Lauren Bacall (The Mirror Has Two Faces) σε μια μετριότατη ταινία, αλλά σε μια συγκινητική και υπερ-καθυστερημένη αναγνώριση από την Ακαδημία.

1998
Α' Ρόλος

Helen Hunt (As Good As It Gets)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Αν η Hunt έπρεπε να κερδίσει κάποια φορά, αυτή ήταν η χρονιά.
Πώς βρέθηκες εδώ; Η Julie Christie (Afterglow) έλαμψε ξανά, αλλά υπερβολή τα όσκαρ.

Β' Ρόλος

Kim Basinger (L. A. Confidential)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η Basinger κέρδισε περισσότερο ως αναγνώριση του icon που δημιούργησε η ίδια από τα μέσα των 80's μέχρι και τα 90's. Και το δεχόμαστε περιχαρείς.

Πώς βρέθηκες εδώ; Αδυνατώ να καταλάβω τι το ξεχωριστό είχε η ερμηνεία της Joan Cusack (In&Out).

1999

Α' Ρόλος

Gwyneth Paltrow (Shakespeare in Love)
Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η επιβλητική Cate Blanchett (Elizabeth).

Πώς βρέθηκες εδώ; Πολύ ευχάριστη έκπληξη η παρουσία στην πεντάδα της Fernanda Montenegro (Central do Brazil).

B' Ρόλος

Judi Dench (Shakespeare in Love)

Ποιος έπρεπε να κερδίσει: Το άξιζε η Dench, όχι μόνο για αυτήν την ερμηνεία, αλλά για τη συνολική της προσφορά.

Πώς βρέθηκες εδώ; Κανείς δε θυμάται τη Rachel Griffiths (Hilary and Jackie). Ας μη νιώθει και τύψεις κιόλας.

2000

Α' Ρόλος

Hilary Swank (Boys Don't Cry)

Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η Julianne Moore (The End of the Affair). Ειδικά κρίνοντας εκ των υστέρων, με τη Swank να ξανακερδίζει πέντε χρόνια μετά και την Moore να μένει ακόμα χωρίς αγαλματάκι...

Πώς βρέθηκες εδώ; Η Janet McTeer (Tumbleweeds). Λίγα πράγματα.

Β' Ρόλος

Angelina Jolie (Girl, Interrupted)

Ποια έπρεπε να κερδίσει: Η Samantha Morton (Sweet and Lowdown) μας χάρισε απλόχερα μια συγκινητική, βωβή ερμηνεία.

Πώς βρέθηκες εδώ; Η Toni Collette (The Sixth Sense), αν και ηθοποιάρα, εδώ μάλλον εκμεταλλεύτηκε το hype της ταινίας.

90's Classic Scenes 3 - Ulysses' Gaze

Ο GEOFF ANDREW (film editor, αρθρογράφος στο Time Out) για την ταινία και το πρόσωπο των 90's

Trois Couleurs: Bleu, Blanc, Rouge

Η υπέρτατη μαεστρία του Kieslowski πάνω στην τέχνη του, συνδυασμένη με τον μη συναισθηματικό ουμανισμό του, όχι απλά διασφαλίζει μια πολύπλοκη αλλά κρυστάλλινη διερεύνηση βαθύτατων ερωτημάτων κι επεκτείνει τις παραμέτρους της κινηματογραφικής αφήγησης, αλλά αποδεικνύει επίσης ότι η σύγχρονη "σινεφίλ ταινία" δεν είναι απαραίτητα ερμητική ή παλιομοδίτικη.

Abbas Kiarostami

Ο πλέον οξύς αλλά ταυτόχρονα και ο πιο γενναιόδωρος αναλυτής της σχέσης ανάμεσα στη ζωή και το σινεμά, κι ένας σπουδαίος ποιητής του κινηματογράφου που αβίαστα επιδεικνύει ότι η απλότητα δεν είναι κάτι απλοϊκό ή επιφανειακό. Πιθανότατα η πιο πειστική απάντηση στην εσφαλμένη εντύπωση ότι το δυτικό σινεμά μιλάει για τα πάντα.

Top Ten (χωρίς συγκεκριμένη σειρά):
Trois Couleurs (1993-94, Krzysztof Kieslowski)
Close-Up (1990, Abbas Kiarostami)
The Thin Red Line (1998, Terrence Malick)
Fargo (1996, Joel & Ethan Coen)
Nil By Mouth (1997, Gary Oldman)
Take Care of your Scarf, Tatjana (1994, Aki Kaurismaki)
The Apostle (1997, Robert Duvall)

Good Men, Good Women (1995, Hou Hsiao Hsien)
From the Journals of Jean Seberg (1995, Markl Rappaport)

Hana-Bi (1997, Takeshi Kitano)

Heat (1995. Michael Mann)

Η PEGGY AHWESH (σκηνοθέτης) για τα 90's

Το πιο κακό, ασυγχώρητο, χειριστικό, βραβευμένο σκουπίδι της δεκαετίας ήταν το Forrest Gump.

Αυτή η δεκαετία του culture jamming ανήκει στον Craig Baldwin. Θεωρίες συνωμοσίας, πειρατεία των μέσων, ανακύκλωση έτοιμου υλικού, αυτοψίες εξωγήινων, η Έκσταση και το ταξίδι στο χρόνο. Ζωή στο περιθώριο με τους παλαβούς.

Top Ten (με χρονολογική σειρά):
Tales of the Forgotten Future (1991, Lewis Klahr)
Point Break (1991, Kathryn Bigelow)
Tribulation 99: Alien Anomalies Under America (1992, Craig Baldwin)

Unforgiven (1992, Clint Eastwood)

The Valley of Abraham (1993, Manoel de Oliveira)

Spin (1995, Brian Springer)

When We Were Kings (1996, Leon Gast)

Happy Together (1997) & Ashes of Time (1994, Wong Kar Wai)

Genealogies of a Crime (1997, Raoul Ruiz)

Flat Is Beautiful (1999), It Wasn't Love (1992), and Jollies (1990, Sadie Benning)

Η JEANINE BASINGER (ιστορικός κιν/γραφου, ιδρυτής The Cinema Archives)για την ταινία και το πρόσωπο των 90's

Unforgiven
Η ευφυής αναθεώρηση του πιο αμερικάνικου genre του Hollywood από τον Clint Eastwood έδωσε νέα πνοή στη φόρμα του την ίδια στιγμή που ολοκλήρωσε την ιστορία του. Η τολμηρή κριτική του Eastwood στην ίδια τη σταρ περσόνα του μέσα στο φιλμ απλά το κάνει ακόμα πιο σημαντικό.

Martin Scorsese
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, ωρίμασε η πρώτη γενιά σκηνοθετών που είχε πρώτα σπουδάσει σε κινηματογραφικές σχολές, με μπροστάρη τη συνεπή ποιότητα του έργου του Scorsese. Η αληθινή του συνεισφορά είναι ότι μετέτρεψε τα 90's στην πρώτη δεκαετία ενός γενικότερου σεβασμού για τη διατήρηση των φιλμ με το να μοιράζει απλόχερα στο σκοπό αυτό από το αξιοσέβαστο πρεστίζ του, το πάθος του και τις γνώσεις του. Η αφοσίωση του Scorsese διασφάλισε την κληρονομιά μας για το millennium κι ακόμα παραπέρα.

(Runner-up: Steven Spielberg)

Πιο υποτιμημένες ταινίες της δεκαετίας:
A Midnight Clear (1992, Keith Gordon)
A Perfect World (1993, Clint Eastwood)
Kundun (1997, Martin Scorsese)
Lorenzo's Oil (1992, George Miller)
King of the Hill (1993, Steven Soderbergh)
Groundhog Day (1993, Harold Ramis)
The Ballad of Little Jo (1993, Maggie Greenwald)
Showgirls (1995, Paul Verhoeven)
Funny Bones (1995, Peter Chelsom)
Hoffa (1992, Danny DeVito)

VILLAGE VOICE Take One Poll, 50 κριτικοί επιλέγουν τις καλύτερες ταινίες των 90's

1. Safe (1995, Todd Haynes)
2. Breaking the Waves (1996, Lars von Trier)
3. Flowers of Shanghai (1998, Hou Hsiao-Hsien)
4. Taste of Cherry (1997, Abbas Kiarostami)
5. Goodfellas (1990, Martin Scorsese)
6. Hanna-bi (1997, Takeshi Kitano)
7. Naked (1993, Mike Leigh)
8. Underground (1995, Emir Kusturica)
9. Satantango (1994, Bela Tarr)
10. Fallen Angels (1995, Wong Kar-Wai)